Του Γιάννη Μυταυτσή,
Συμπληρώθηκαν σαράντα έξι χρόνια από την ημέρα, που ο Ανδρέας Παπανδρέου διακήρυξε την ίδρυση ενός Κινήματος, και που έμελλε να αγκαλιάσει όλον τον ελληνικό λαό. Καθώς το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου υπήρξε το Κίνημα του λαού, το κίνημα της εθνικής συμφιλίωσης, της λαϊκής κυριαρχίας, της εθνικής ανεξαρτησίας, διότι το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου δεν το γέννησαν οι μικροσυμβιβασμοί, αλλά η πραγματική αμφισβήτηση του κατεστημένου.
Ωστόσο, το σημερινό ΠΑΣΟΚ έπαψε να υπάρχει από τότε που η Πρόεδρος του έπαυσε την λειτουργία των οργάνων του, καθώς και τον τελευταίο δημοκρατικά εκλεγμένο γραμματέα του και ξεκίνησε τις διαδικασίες για ένα νέο Κίνημα, το Κίνημα Αλλαγής που θα ήταν ένας συνασπισμός δυνάμεων. Παρόλα αυτά, ούτε αυτό συνέβη, διότι τον Νοέμβριο του 2019, έπαψε την λειτουργία του ΠΑΣΟΚ σε ένα συνέδριο επτακοσίων μελών, με ένα ψήφισμα το οποίο ανέφερε, πως όποιος είναι αρχηγός του ΚΙΝΑΛ είναι αυτομάτως και αρχηγός του ΠΑΣΟΚ. Όμως δέκα μήνες μετά, γιορτάζει την ιδρυτική διακήρυξη του ΠΑΣΟΚ κάνοντας μια επιστροφή στο παρελθόν, στον Παρασκευά Αυγερινό, στον Γιώργο Γεννηματά, στον Ανδρέα Παπανδρέου, στους πραγματικούς θεμελιωτές του Ε.Σ.Υ. Στους ανθρώπους που πίστεψαν, πως η δημόσια υγεία είναι απαραίτητο αγαθό.
Όμως, το ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ του 2020 οφείλει να προσαρμοστεί στην πραγματικότητα, να καταλάβει πως καλές είναι οι γιορτές και τα πανηγύρια, αλλά όχι την ύστατη στιγμή. Ο χώρος μας οφείλει να σηκώσει το κεφάλι και να δει την πραγματικότητα, το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ την ημέρα της ιδρυτικής διακήρυξης καπηλεύεται την ιστορία μας, με όλα τα μεταγραφικά στελέχη που έχει στα έδρανα του. Το Κίνημα Αλλαγής οφείλει να καταλάβει πως έρχεται από πολύ μακριά με πλούσια ιστορία και πρέπει να κατανοήσει, πως η θέση του δεν είναι ένα ΚΚΕ του Κέντρου, αλλά ένα Ριζοσπαστικό Κίνημα που έβαλε πλάτη στην χώρα. Όπου όλο τον καιρό της οικονομικής κρίσης, ξέχασε το κόμμα και αφιερώθηκε στην χώρα, όταν τότε η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ έκαναν αντιπολίτευση για τα μάτια του κόσμου. Παρόλα αυτά, το ΠΑΣΟΚ παραμένει σταθερά σε μια μακροχρόνια κρίση ταυτότητας, επιλέγει να γιορτάσει με το παρελθόν και όχι με γνώμονα αυτό, να σχεδιάσει το μέλλον του. Αλλά για να το πετύχει αυτό, πρέπει να γίνει ξανά το κόμμα του λαού, γιατί το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου βρισκόταν σε κάθε σπίτι, σε κάθε αυλή, σε κάθε χωριό. Το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου δεν έκανε πολιτική από τα κομματικά γραφεία, αλλά όργωνε την Ελλάδα, ώστε να μάθει μέχρι και ο αντίπαλος του, το πρόγραμμα του.
Σύντροφοι, δεν χρειαζόμαστε ένα κόμμα- αρχηγό, χρειαζόμαστε ένα κόμμα του λαού, που δεν θα ξεχνά την ιστορία του και δεν θα την θυμάται μόνο την 3η του Σεπτέμβρη. Δεν θέλουμε ένα κόμμα που λειτουργεί όπως σήμερα, σωσίβιο. Θέλουμε ένα κόμμα που θα ηγηθεί του Προοδευτικού αφηγήματος, της Αλλαγής, ένα ισχυρό κόμμα που θα σέβεται τα μέλη του, ένα κόμμα που θα ακουμπήσει τις καρδιές των πολιτών, ένα κόμμα που θα ξεκινήσει μια περιπέτεια ιδεών, όπως είπε ο Νίκος Ανδρουλάκης στο ιδρυτικό συνέδριο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, πριν τρία χρόνια.
Δυστυχώς, δεν μάθαμε ακόμη από τα λάθη του χθες.
Γεννήθηκε στον Άγιο Νικόλαο Χαλκιδικής. Είναι απόφοιτος του τμήματος Ελληνικής Φιλολογίας του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης και μεταπτυχιακός φοιτητής στο ΠΜΣ Βυζαντινής Φιλολογίας - Παλαιογραφίας, στο ίδιο τμήμα. Στις αυτοδιοικητικές εκλογές του Μαϊου ήταν υποψήφιος κοινοτικός σύμβουλος στην κοινότητα Αγίου Νικολάου.
