Της Άννας Κανελλοπούλου,
Ο φετινός Οκτώβρης, πέραν από την καθιερωμένη έναρξη της ακαδημαϊκής χρονιάς, σηματοδότησε την απαρχή μιας σειράς κινητοποιήσεων και αντιδράσεων των Φοιτητικών Συλλόγων σε όλη τη χώρα, στα επικείμενα σχέδια της Κυβέρνησης περί κατάργησης του πανεπιστημιακού ασύλου και εφαρμογής του ανώτατου χρονικού ορίου «ν+2» για την ολοκλήρωση των προπτυχιακών σπουδών. Παρότι φοιτήτρια 2 χρόνια, ομολογώ ότι δεν είχα βιώσει την έντονη παρουσία των παρατάξεων στη σχολή, τις «εκρηκτικές» Γενικές Συνελεύσεις, την κατάληψη. Φυσικά, είχα ακούσει ιστορίες των μεγαλύτερων, κατά βάθος πίστευα, όμως, ότι η νέα γενιά είναι διαφορετική, λιγότερο «φανατική» με τα πολιτικά και περισσότερο προοδευτική και ανοιχτόμυαλη. Η πρόσφατη Γενική Συνέλευση που έλαβε χώρα στη σχολή μου, αφενός με προσγείωσε απότομα στην πραγματικότητα, αφετέρου μου δημιούργησε πληθώρα ερωτημάτων και προβληματισμών.
Πρώτα απ’ όλα, δε θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητη η εξαιρετικά μικρή προσέλευση των φοιτητών στη Συνέλευση, η οποία ,μάλιστα, αφορούσε ένα φλέγον ζήτημα, την κατάληψη ή μη της σχολής. Μόλις 330 άτομα παρευρέθηκαν, τη στιγμή που το τμήμα απαρτίζεται από τουλάχιστον 2000 σπουδαστές. Ο σχεδόν απογοητευτικός αριθμός συμμετοχής, όμως, όχι μόνο δεν αποτέλεσε εμπόδιο για τη λήψη απόφασης αλλά θεωρήθηκε και πρωτοφανώς ενθαρρυντικός αφού οι προηγούμενες Συνελεύσεις δεν κατάφεραν να συγκεντρώσουν ούτε τον ελάχιστον αριθμό των 120 παρευρισκόμενων για τη διεξαγωγή τους. Ωστόσο, η αποχή δεν μπορεί να ερμηνευτεί μόνο ως αδιαφορία αλλά κυρίως ως απογοήτευση της πλειοψηφίας των φοιτητών από τον τρόπο διεξαγωγής των Συνελεύσεων και της γενικότερης λειτουργίας του Φοιτητικού Συλλόγου. Αρκεί να παρευρεθεί κανείς μόνο μια φορά σε Γενική Συνέλευση για να αντιληφθεί ότι δεν υπάρχουν κανόνες, δεν υπάρχει οργάνωση και κυρίως δεν υπάρχει σεβασμός.
Υποτίθεται πως ο καθένας διαθέτει το δικαίωμα να τοποθετηθεί επί του θέματος της Συνελεύσεως και να εκφράζει ελεύθερα την άποψή του. Η πραγματικότητα, όμως, απέχει πολύ από αυτόν τον σχεδόν αυτονόητο «κανόνα». Ο έντονος πολιτικός χρωματισμός του Φοιτητικού Συλλόγου προκάλεσε την πόλωση των παρευρισκόμενων φοιτητών και φυσικά δημιούργησε πρόσφορο έδαφος για προστριβές, συνοδευόμενες από ανάρμοστους χαρακτηρισμούς. Με λίγα λόγια, ήταν απολύτως απογοητευτική η εικόνα νεαρών ανθρώπων να υπερασπίζονται με τέτοιο πάθος τις πολιτικές τους πεποιθήσεις σε ένα χώρο που η πολιτική δεν πρέπει να έχει θέση, με αποτέλεσμα μια συνέλευση φοιτητών στο πανεπιστήμιο να θυμίζει τσακωμό πολιτικών στα παράθυρα των ειδήσεων. Η ειρωνεία ήταν ότι την στιγμή που συζητούνταν το θέμα το ασύλου στα πανεπιστήμια, οι ίδιοι οι φοιτητές κατέλυαν την σημαντικότερη πτυχή του που δεν μπορεί να είναι άλλη από το άσυλο των ιδεών.
Όσον αφορά στη ψηφοφορία, πραγματοποιήθηκε με τον ένδοξο μεν κάπως ξεπερασμένο δε τρόπο της «ανατάσεως της χειρός». Σίγουρα είναι ένας εύκολος και γρήγορος τρόπος λήψης αποφάσεων, δεν εγγυάται, όμως, σε καμία περίπτωση εγκυρότητα και κυρίως διαφάνεια. Για να χαρακτηρίζεται, άλλωστε, δημοκρατική μια ψήφος πρέπει να είναι και «μυστική». Αδυνατώ, φυσικά, να πιστέψω πως η γενιά της τεχνολογίας δεν μπορεί να επιστρατεύσει την τεχνογνωσία της για να εξασφαλιστεί ένα σύστημα που αν μη τι άλλο θα εξυπηρετεί την αμεροληψία της διαδικασίας. Αντιθέτως, το μόνο που αποφέρει η σημερινή πρακτική στη ψηφοφορία είναι αδιάκριτα βλέμματα τη στιγμή που σηκώνεις το χέρι σου και «πολιτικά ταμπελάκια» για την επιλογή σου.
Τείνουμε να επιρρίπτουμε ευθύνες στις προηγούμενες γενιές για την κατάσταση της χώρας, για την βαθιά ριζωμένη «νοοτροπία του Ελληνάρα», για την αποπολιτικοποίηση των νέων. Έρχονται, όμως, κάποιες στιγμές που συνειδητοποιούμε πως ελάχιστα έχει προοδεύσει η γενιά μας, πως συντηρεί παλιές και ξεπερασμένες αντιλήψεις και πως στην πραγματικότητα δεν θέλει να εκσυγχρονιστεί. Το παράδειγμα των Γενικών Συνελεύσεων των Φοιτητικών Συλλόγων στα πανεπιστήμια είναι ενδεικτικό για να μας αφυπνίσει και να μας προβληματίσει αν αντιληφθούμε ότι δεν έχει αλλάξει ούτε η διαδικασία διεξαγωγής τους ούτε καν η εικόνα των φοιτητών στις συζητήσεις εδώ και πολλά χρόνια! Μάλλον η ατάκα του Δημήτρη Χορν «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Συνεχώς ξεψυχάει» είναι σήμερα πιο επίκαιρη από ποτέ.
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1999 με καταγωγή από την Τρίπολη. Το 2017 αποφοίτησε από το Αρσάκειο Τοσίτσειο Εκάλης και έκτοτε είναι φοιτήτρια στην Νομική Σχολή Αθηνών. Στο πλαίσιο αυτό έχει συμμετάσχει σε προσομοιώσεις των Ηνωμένων Εθνών (M.U.N) και συχνά παρακολουθεί νομικά συνέδρια. Παράλληλα δραστηριοποιείται ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης Νέων Νομικών (ELSA). Λατρεύει τα ταξίδια, την διασκέδαση και το θέατρο.
