Της Σοφίας–Ζωής Παράσχου,
Μέρες έρχονται, μέρες φεύγουν… Όσοι ήλιοι κι αν ανατείλουν, η αισιοδοξία στην πόλη παραμένει λειψή. Γιατροί, πολιτικοί, απλοί άνθρωποι ανησυχούν, πονούν, αγχώνονται, περιθάλπουν, προστατεύουν τη ζωή.
Ο ιός, που μαστίζει τις σύγχρονες κοινωνίες εδώ και μήνες και έχει ήδη κοστίσει χιλιάδες ζωές, παραμονεύει και επιτίθεται. Επιτίθεται τη στιγμή που η ατομική ευθύνη, η υπευθυνότητα, η συλλογική σκέψη υποχωρούν μπροστά στην παρόρμηση. Τη στιγμή που τα αυτιά κλείνουν σε προειδοποιήσεις και το μυαλό εξιδανικεύει καταστάσεις, θαρρείς και δε μπορεί να τις αντιμετωπίσει.
Και το πιο απλό μέτρο φαντάζει δύσκολο. Μένουμε σπίτι λένε! Μένουμε σπίτι, πλέον αναγκαστικά, με τα νέα αυστηρά μέτρα λόγω απείθειας. Μένουμε σπίτι… Και τώρα τι;
Πολλοί από εμάς χάνουμε τις ελπίδες μας και μελαγχολούμε με τα νέα μέτρα. Η ζωή μας έχει σταματήσει και πλέον, εγκλωβισμένοι σε μια νέα πραγματικότητα, έστω και πρόσκαιρη, παλεύουμε να αναδιαμορφώσουμε την καθημερινότητά μας. Ο κύριος, όμως, λόγος για τον οποίο μελαγχολούμε είναι διότι έχουμε ταυτίσει στο μυαλό μας την περίοδο αυτήν που πρέπει να μείνουμε προστατευμένοι στα σπίτια μας, με περίοδο αδράνειας, με περίοδο παρακμής. Αν καταφέρναμε να αλλάξουμε ακριβώς αυτό… Ακριβώς αυτήν τη σκέψη, την ταύτιση σπιτιού, προστασίας και αδράνειας… Αν καταφέρναμε να προσθέσουμε δίπλα στη φράση «μένουμε σπίτι» τα εξής: «και διεκπεραιώνουμε ό,τι είχαμε αφήσει στην τύχη του και κλείνουμε κουτάκια και λήγουμε υποθέσεις και αναδιοργανώνουμε τη ζωή μας», τότε θα αντιλαμβανόμασταν τη σημασία αυτής της δύσκολης περιόδου για εμάς τους ίδιους.
Είναι απαγορευτικό να αδρανούμε τις ημέρες αυτές. Είναι απαγορευτικό να αφήνουμε στιγμές που άλλοτε μας έλειπαν να ρέουν με τέτοια ευκολία και τέτοια απραξία. Αυτή είναι η περίοδος να δράσουμε και να κάνουμε πράγματα που πάντοτε λέγαμε πως δεν προλαβαίναμε. Απεγκλωβισμένοι, πλέον, από τη ρουτίνα και την ταχύτατη και έντονη καθημερινότητα, ήρθε η ώρα να ανασύρουμε τις εναπομείνασες δυνάμεις μας και να πάμε ένα βήμα μπροστά, ξεκινώντας από τα πιο απλά και καταλήγοντας στα πιο σύνθετα.
Τι μπορούμε να κάνουμε, λοιπόν, όσο «μένουμε σπίτι» για να ανεβάσουμε τη ζωή μας πιο πάνω στην κλίμακα ποιότητας και να οργανωθούμε για την επανένταξή μας στην καθημερινότητα;
- Διαβάζω ένα από τα βιβλία που ξεκίνησα και ποτέ δεν τελείωσα – ανοιχτές υποθέσεις είναι απαραίτητο να κλείνουν για τη διατήρηση της συνοχής της ζωής μας
- Κάνω μια λίστα με ταινίες που θέλω να δω και αρχίζω δυναμικά
- Δημιουργώ – κείμενα, ιστοσελίδες, σκέψεις, συναισθήματα
- Οργανώνω τον χώρο μου – τακτοποιώ, διακοσμώ, αναδιαρθρώνω
- Οργανώνω το μέλλον μου – έχω πλέον ώρα να σκεφτώ τι θα κάνω και πώς θα το κάνω, πριν καν χρειαστεί να το κάνω
- Κάνω μια καινούργια αρχή – καλή διατροφή, γυμναστική στο σπίτι, περιποιούμαι τον εαυτό μου και δημιουργώ ένα καινούργιο «εγώ», πιο δυναμικό και έτοιμο για την καθημερινότητα
- «Βρίσκομαι» με τους φίλους μου διαδικτυακά – καφές μέσω βιντεοκλήσης, διαδικτυακά παιχνίδια, συχνή επικοινωνία
- Φροντίζω την οικογένειά μου – μαγειρεύω για εκείνους, παίζουμε όλοι μαζί επιτραπέζια, συζητάμε ζητήματα που άλλοτε δεν είχαμε τον χρόνο να το κάνουμε, αναδημιουργούμε σχέσεις που είχαν ξεθωριάσει λόγω της ρουτίνας
- Ζητάω συγγνώμη – είμαστε στο σπίτι και είναι ώρα να κοιτάξουμε τον εαυτό μας κατάματα, κανείς παρών, μόνο εμείς και το εγώ μας, τα λάθη μας και τα σωστά μας – κλείνουμε ανοιχτά «κουτάκια» της ζωής μας, ζητάμε εκεί που πρέπει συγγνώμη και θέτουμε τις βάσεις για μια καινούργια αρχή
Καλή δημιουργία της αισιοδοξίας και της ευτυχίας που μας λείπουν αυτές τις ημέρες.
#ΜένουμεΣπίτι #Cocooning_Time
