Της Έλενας Γεωργίου,
Περνούν οι μέρες και μεγαλώνεις. Και μαζί με τις μέρες, περνούν και τα χρόνια. Κι εσύ, ξεχνάς. Αφήνεις πίσω σου ανθρώπους και στιγμές που χάθηκαν στο χρόνο, γιατί δεν κατάφεραν να γίνουν ένα με την απεραντοσύνη του. Μένουν ριζωμένες βαθιά μέσα σου οι αναμνήσεις που στιγμάτισαν αυτό που ήσουν κι αυτό που πάντα ήθελες να γίνεις. Μέχρι που, τελικά, τα κατάφερες. Άνοιξες διάπλατα τα πανιά της ψυχής σου και σήκωσες τις άγκυρες που σε κρατούσαν αιχμάλωτο σε μια στεριά χιλιοπερπατημένη. Κι έβαλες πλώρη για λιμάνια ξένα, μοναδικά. Ένιωσες τη χρυσή αμμουδιά τους να κατακλύζει το είναι σου, μέχρι που βρήκες τη δική σου εκδοχή μιας Ιθάκης που δεν τόλμησαν πολλοί ν’ αναζητήσουν.
Τη μοιράστηκες, όμως, μαζί τους. Χωρίς «πρέπει» και «μη», χωρίς πολλά – πολλά. Ξερίζωσες κομμάτια απ’ τα όνειρά σου και τα προσέφερες απλόχερα σε ανθρώπους που προσπάθησαν να αποτρέψουν την πραγματοποίησή τους, μόνο και μόνο γιατί δεν ταίριαζε με τη δική τους εκδοχή της πραγματικότητας. Γιατί μύριζαν γιασεμί και καλοκαίρι. Γιατί μιλούσαν για ανθρώπους με ανθρωπιά κι έρωτες με πάθος. Γι’ αυτά που ήθελες να ζήσεις, αλλά δεν έζησες ποτέ, και γι’ αυτά που σε περιμένουν στη στροφή του δρόμου, φτάνει να τα κυνηγήσεις.
Πόσες φορές, αλήθεια, έχουν υποτιμήσει τα «θέλω» σου γιατί δεν ταίριαζαν με την ιδανική εικόνα που είχαν γι’ αυτά; Πόσες φορές, άραγε, έχουν σιγοψυθιρίσει για την τρέλα που μπορούν να διακρίνουν στον τρόπο που μιλάς γι’ αυτά που θέλεις να διεκδικήσεις, μέχρις ότου να γίνουν δικά σου; Εμπειρίες, αναμνήσεις, στιγμές, ακόμη κι ανθρώποι, δεν έχει σημασία. Φαίνεται απ’ τη λάμψη των ματιών σου κάθε συναίσθημα που παραπέμπει σε μια νότα ευτυχίας. Φαίνεται απ’ τον τρόπο που συναναστρέφεσαι με τους γύρω σου, η ικανότητά σου να πετύχεις σε ό,τι ονειρεύτηκες. Όσο ουτοπικό κι αν φαντάζει στο καθωσπρέπει μυαλό τους. Θα κρίνουν τις επιλογές σου κουνώντας επιδεικτικά το κεφάλι και θα περιμένουν υπομονετικά για την πτώση σου απ’ τα σύννεφα, όταν συνειδητοποιήσεις –και καλά– πόσο ανώφελα φαντάζουν στ’ αυτιά τους, τα όνειρά σου.
Γιατί, όπως και να το κάνουμε, ο κάθε άνθρωπος σκέφτεται διαφορετικά. Ακόμη κι αν η πλειοψηφία έχει επιλέξει να υποκύπτει συνειδητά, μέρα με τη μέρα, σε μια ζωή που έχει βαλτώσει στα στερεότυπα, σε μια κοινωνία που έχει πήξει στις προκαταλήψεις. Είσαι ξεχωριστός γιατί οι άλλοι αναζητούν τις ομοιότητες στα απλά, τα δεδομένα. Αυτά που αποπνέουν μια εθιστική δόση οικειότητας και συμβιβασμού. Δε δίνουν σημασία στις διαφορές και τα ζητούμενα που προϋποθέτουν. Τα έχουν συνδέσει με το χάος της αβεβαιότητας που χαρακτηρίζει το σήμερα. Έχουν γίνει συνώνυμα με το απρόβλεπτο που σε αναγκάζει –είτε το θέλεις, είτε όχι– να χάσεις τον έλεγχο και ν’ αφεθείς στην αναπόφευκτη ροή των γεγονότων που θ’ ακολουθήσουν.
Τα χρόνια περνούν, ναι. Ένα είναι, όμως, το πιο σημαντικό ερώτημα. Τι θα κάνεις εσύ γι’ αυτό; Τι είσαι διατεθειμένος να θυσιάσεις, να γκρεμίσεις και να χτίσεις, για να κρατήσεις μέσα σου την επίγνωση του ποιος πραγματικά είσαι και μέχρι πού θα ήθελες να φτάσεις για να πάψουν τα «θέλω» σου να βασίζονται σε όνειρα, γιατί θα γίνουν ένα με την πραγματικότητα. Τη δική σου πραγματικότητα. Γι’ αυτό, να ονειρεύεσαι με τα μάτια ανοιχτά! Κι άσε τους άλλους να κοιτάζουν μέσα απ’ το παραθυράκι της μονόχρωμης ζωής τους, το ουράνιο τόξο που θ’ ακολουθεί σαν σκιά το κάθε βήμα σου προς ένα πολύχρωμο αύριο…
Γεννημένη το 1997 στο πανέμορφο νησί της Κύπρου και φοιτήτρια της Αγγλικής Φιλολογίας στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Συμμετέχει σ’ εθελοντικά προγράμματα κι έχει παρακολουθήσει σεμινάρια με θέμα τη Λογοτεχνία, αλλά και την Ψυχολογία. Μ’ ένα βιβλίο στο χέρι από μικρό παιδί, δημιουργεί εικόνες μέσα απ’ τις λέξεις και μοιράζεται, μέσα απ’ αυτές, το χάος που διακατέχει την ύπαρξή της. Ασχολείται, επίσης, με τη ζωγραφική και τη φωτογραφία.
