Της Ρένας Δανατζή,
Κανείς δεν οφείλει να είναι φιλόζωος. Κανείς δεν οφείλει να έχει ζωάκια στο σπίτι. Να τα αγαπάει, να τα φροντίζει και να τα προστατεύει. Κανείς, βέβαια, δεν έχει και το δικαίωμα να κακοποιεί, να παρατάει, να παραμελεί τα ζώα. Το περιστατικό στη Ζίτσα είναι ένα πολύ απλό παράδειγμα στα εκατομμύρια περιστατικά κακοποίησης ζώων που βλέπουμε καθημερινά. Αν μία ημέρα πηγαίνοντας στη δουλειά σας προσπαθήσετε να μετρήσετε τα αδέσποτα που θα συναντήσετε στον δρόμο, τότε μπορεί και να σας σοκάρει ο αριθμός.
Είναι πολύ κλασικό στόρυ. Παίρνω ένα κουταβάκι στο σπίτι, συνειδητοποιώ ότι δεν μπορώ να το μεγαλώσω και το παρατάω. Το κατοικίδιο έχει ευθύνη. Εάν δεν μπορούμε ή δεν έχουμε χρόνο να το προσέξουμε όσο πρέπει, δεν υπάρχει κανένας λόγος να ταλαιπωρούμε μία ψυχή. Αντ΄ αυτού, μπορούμε να δαπανούμε χρήματα για ένα τσουβαλάκι τροφής την εβδομάδα ή τον μήνα και να ταΐζουμε το αδέσποτο σκυλάκι/γατάκι της γειτονιάς.
Πέραν, όμως, από τα ζωάκια κατοικίδια, πρέπει κάποια στιγμή να δούμε πώς μπορούμε να προστατεύσουμε τα ζώα γενικά. Ξεκινώντας από το τσίρκο, όπου επιτέλους δεν υπάρχουν πλέον ζώα, πρέπει να κλείσουν όλοι οι ζωολογικοί κήποι. Πλέον η τεχνολογία μάς βοηθάει να επισκεπτόμαστε θεματικά μουσεία και να βλέπουμε όλα τα άγρια ζώα σε 3D απεικόνιση. Η φυλάκιση των ζώων για την ανθρώπινη διασκέδαση είναι άκρως επικίνδυνη, αν σκεφτεί κανείς ότι η συντριπτική πλειοψηφία των επισκεπτών σε ζωολογικούς κήπους είναι παιδιά.
Αναφορικά με το κυνήγι-ψάρεμα, αν και δεν είμαι fan, θεωρώ πως εάν γίνεται σε πλαίσια που δεν τείνει να απειλήσει κάποιο είδος προς εξαφάνιση και επιτρέπεται σε συγκεκριμένες περιοχές, για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, είναι οκ. Έχοντας μπαμπά κυνηγό, μπορώ να πω πως η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που κυνηγούν-ψαρεύουν ακολουθούν με ευλάβεια τους κανόνες, γιατί είναι πολύ εύκολη η ανάκληση της άδειας της καραμπίνας τους και, φυσικά, οι παραβάσεις κοστίζουν πολύ.
Θεωρώ πως γίνονται πολύ σημαντικά βήματα για την προστασία των ζώων και αυτό αναμφίβολα το βλέπουμε γύρω μας. Υπάρχουν οργανωμένες φιλοζωικές που κάνουν θαύματα και το κράτος δείχνει να ασχολείται πρακτικά με το ζήτημα ψηφίζοντας νόμους αναφορικά με τα ζώα. Από εκεί και πέρα, ένα 50% είναι ζήτημα ατομικής ευθύνης. Δεν χρειάζεται να αγαπάμε υπερβολικά τα ζώα. Πρέπει απλά να τα σεβόμαστε. Όπως σεβόμαστε το περιβάλλον, τον γείτονα, τον εαυτό μας. Θεωρώ ότι οτιδήποτε περισσότερο από αυτό είναι απλά ευπρόσδεκτο και οτιδήποτε λιγότερο είναι απόδειξη της κατάντιας μας. Όλα τα υπόλοιπα, είναι ιστορία.
