Του Παναγιώτη Στρίκου,
Η μίνι-σειρά “Vienna Blood” γράφτηκε από τον σεναριογράφο Steve Thompson και αποτελεί ένα πρωτότυπο σεναριακό εγχείρημα, το οποίο πέτυχε και στον φακό. Η σειρά διεισδύει σε ψυχαναλυτικές θεωρίες, οι οποίες δίνουν τη λύση σε εγκλήματα που διαπράχθηκαν στη Βιέννη το 1907. Ψυχανάλυση, Βιέννη… όλα παραπέμπουν σε ένα όνομα: Sigmund Freud. Κι όμως, ο Φρόιντ αποτελεί την ιστορική και ουσιώδη γνώση, αλλά και την πηγή πληροφορίας, μη έχοντας κανέναν ρόλο στη σειρά ως πρόσωπο.
Πρωταγωνιστεί ο Jürgen Maurer στον ρόλο του αστυνόμου Oscar, ενός πληγωμένου και ευγενικού μεσήλικα, ο οποίος έχει χάσει την κόρη του, με τη δουλειά του να αποτελεί το μόνο κίνητρο που του δίνει η ζωή. Θα συναντήσει τον Max Liebermann, τον οποίο υποδύεται ο Matthew Beard, έναν νεαρό ψυχαναλυτή και νευρολόγο, ο οποίος έρχεται να σημαδέψει με τις πρωτοποριακές και επιστημονικές του ιδέες την πορεία της σειράς. Μαζί θα αναλάβουν να διεκπεραιώσουν μια σειρά εγκλημάτων, σχηματίζοντας ένα πολύ δυνατό και αποτελεσματικό δίπτυχο που θα οδηγήσει απροσδόκητα σε μια βαθιά φιλία. Η αστυνομική εμπειρία του Oscar θα ενισχυθεί σε μεγάλο βαθμό από τις ψυχαναλυτικές θεωρίες του Max.
Δεν μπορούμε να παραβλέψουμε το γεγονός πως οι εξελίξεις διαδραματίζονται σε μια εποχή κατά την οποία ο άνθρωπος, λόγω των θεωριών του Φρόιντ, άρχισε να σκέφτεται και να εκλαμβάνει τον κόσμο διαφορετικά. Οι ηθικές επιταγές της κοινωνίας αμφισβητήθηκαν και κατακρημνίστηκαν, όταν ο Φρόιντ έκανε λόγο για το ασυνείδητο, για το οποίο δεν είμαστε υπεύθυνοι και ανά πάσα στιγμή μπορεί να μας διαφεντεύσει, έτοιμο πάντοτε για ανοιχτή σύγκρουση προς τον εκπολιτισμό μας. Όλες οι πολιτισμικές «κατασκευές» του ανθρώπινου είδους για τον Φρόιντ, είναι απλώς ευεργετήματα, τα οποία ακολούθησαν μια πορεία με εξωτερικό και υλικό αντίκτυπο, πάντοτε, όμως, η ασυνείδητη και η αρχέτυπη πλευρά του ανθρώπου παραμένει εκεί, έχοντας απρόσμενες αντιδράσεις και είναι έτοιμη να καταστρέψει οτιδήποτε έχει προηγουμένως δημιουργήσει. Ο εκπολιτισμός αποτελεί το «τσόφλι», το ασυνείδητο είναι μέσα σε αυτό και παραμένει εκεί, κατακυριευμένο από πάθη και επιθυμίες.
Ο Max, φροϋδικός και νέος γιατρός μέσα σε μια εποχή γενικότερη αμφισβήτησης (ιατρικής, κοινωνικής, αλλά και πολιτικής), άρχισε και αυτός με τη σειρά του να προτείνει περισσότερες ανθρωπιστικές λύσεις –κυρίως μέσω της ψυχανάλυσης- εδραιώνοντας μαζί με όλο το κύμα των Φροϋδικών τις βάσεις για την επεξήγηση των αιτιών της ανθρώπινης συμπεριφοράς και ως εκ τούτου της εγκληματικής.
Η σειρά μπλέκει διαφορετικές, αλλά όχι άσχετες μεταξύ τους επιστήμες, όπως τη νευρολογία, την ψυχιατρική, την ψυχολογία, την κοινωνιολογία, την εγκληματολογία, την τέχνη και τη φιλοσοφία σε μια αλληλένδετη αλυσίδα γεγονότων. Αλληλένδετη ακριβώς διότι η ποικιλομορφία, η σύγκρουση, η αντίφαση εμπεριέχονται και συναποτελούν την ανθρώπινη οντότητα. Έτσι, συνεπικουρούν όλες όχι μόνο στην εξιχνίαση των εγκλημάτων, αλλά και στην αποκάλυψη των βαθύτερων ψυχολογικών ή και ασυνείδητων διεργασιών. Ο εκπολιτισμός είναι μια συμβατική λύση ανάμεσα στον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου με την εξωτερική πραγματικότητα. Πάντοτε συμβατική, για χάρη της επιβίωσης του είδους.
