Της Σάντυ Μακκού,
Είμαστε κοινωνικά επικοινωνιακά ζώα. Επιδιώκουμε την επαφή με άλλους ανθρώπους για υποστήριξη, ευεξία και ψυχαγωγία. Καθώς ο τρόπος ζωής μας γίνεται όλο και πιο παροδικός και βασίζεται σε ψηφιακά εργαλεία, αυτές οι απλές αλληλεπιδράσεις απειλούνται. Τίποτα δεν συγκρίνεται με τη ζωή σε «πραγματικές» κοινωνίες και την αξιοποίηση «πραγματικού» φυσικού χρόνου με τους ανθρώπους που επιλέγουμε.
Η ανθρώπινη συναναστροφή παίζει μεταξύ άλλων καθοριστικό ρόλο και στην ψυχική μας υγεία. Η κοινωνική επαφή μας βοηθά να αντιμετωπίσουμε το άγχος και τις σημαντικές αλλαγές στη ζωή. Το αίσθημα εκτίμησης και ενδιαφέροντος που λαμβάνουμε από άλλους είναι ένας σημαντικός ψυχολογικός παράγοντας που μας βοηθά να ξεχάσουμε ή ακόμη και να ξεπεράσουμε τις αρνητικές πτυχές της ζωής μας και να σκεφτόμαστε πιο θετικά για το περιβάλλον μας.
Υπάρχουν στοιχεία ερευνών που υποδηλώνουν ότι η ανθρώπινη επαφή είναι επίσης ζωτικής σημασίας για τη σωματική μας υγεία. Ερευνητές κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Τέξας εντόπισαν δεδομένα που συνδέουν μια χαμηλή ποσότητα ή ποιότητα κοινωνικών δεσμών με μια σειρά από συνθήκες, συμπεριλαμβανομένης της ανάπτυξης και επιδείνωσης των καρδιαγγειακών παθήσεων, των επαναλαμβανόμενων καρδιακών προσβολών, των αυτοάνοσων διαταραχών, της υψηλής αρτηριακής πίεσης, του καρκίνου και της επιβραδυνόμενης επούλωσης πληγών.
Αν αναλογιστούμε έστω 10 διαδικτυακές συνομιλίες στις οποίες συνεισφέρουμε τακτικά, θα διαπιστώσουμε πως ο χρόνος που αφιερώνουμε για την πληκτρολόγηση των μηνυμάτων μας υπερτερεί του χρόνου που περνάμε με αυτούς τους ανθρώπους. Πιστεύουμε ότι αναπτύσσουμε σε βάθος φιλίες και σχέσεις, ενώ στην πραγματικότητα ισχύει το αντίθετο. Όσο πιο γρήγορη και εύκολη γίνεται η επικοινωνία με άτομα ανά τον κόσμο τόσο πιο πολύ απομακρυνόμαστε. Πάψαμε πια να ενδιαφερόμαστε, να εμπιστευόμαστε, γίναμε πιο επιφανειακοί από ποτέ, χτίσαμε γύρω μας τείχη.
Ζώντας σε μία σύγχρονη κοινωνία με άκρως γρήγορους ρυθμούς και μέγιστες απαιτήσεις, όπου τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κυριαρχούν, οι ανθρώπινες σχέσεις φθείρονται συνεχώς. Η ουσιαστική επικοινωνία εκλείπει και οι επιφανειακές σχέσεις συμφέροντος δεσπόζουν στο προσκήνιο. Στην απεγνωσμένη προσπάθειά μας να φανούμε κοινωνικοί, καταλήγουμε πιο μόνοι από ποτέ.
Όπως είχε πει κι ο Σεφέρης στην ομιλία του κατά την απονομή του Νόμπελ: «Σε αυτόν τον κόσμο που ολοένα στενεύει, ο καθένας μας χρειάζεται όλους τους άλλους. Πρέπει να αναζητήσουμε τον άνθρωπο όπου κι αν βρίσκεται». Ίσως αν διαθέταμε λίγο από τον χώρο και τον χρόνο μας σε κάποιον, οι απολαβές της πράξης μας αυτής να ήταν μεγαλύτερες απ’ όσο νομίζουμε. Ίσως να φτάναμε πιο κοντά στην ευτυχία και την πληρότητα. Ίσως τα χαμόγελα στις φωτογραφίες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης να διαρκούσαν περισσότερο από ένα κλικ. Άλλωστε, όπως είχε πει και ο Χαλίλ Γκιμπράν: «Αν αγαπάς κάποιον, ασ’ τον να φύγει. Αν γυρίσει πίσω, είναι δικός σου. Αν δεν γυρίσει, δεν ήταν ποτέ».
