Της Μαρίας Τάκη,
Πέρυσι τέτοια μέρα διάβαζα Ευρωπαϊκό Δίκαιο. Τελευταίο για πτυχίο διάολε! Αν όλα πήγαιναν καλά (που ευτυχώς πήγαν), το Δεκέμβρη θα μπορούσα να ονειρεύομαι κόρνες, πανό, κομφετί, φωτογραφίες και όλο τον χαμό που κάθε αποφοίτηση από ένα ελληνικό Πανεπιστήμιο οφείλει να έχει, αν σέβεται τον εαυτό της. Είχα ανοίξει τα δεδομένα του κινητού για το καθιερωμένο πρωινό διάλειμμα. «Να διαβάσω καμιά σαχλαμάρα μωρέ, να ξεχαστώ λίγο», σκέφτηκα.
Κούνια που με κούναγε. Τα post στο Facebook, τα stories στο Instagram, τα τρέχοντα νέα σε αρθογραφικά site, ΟΛΑ, μου έλεγαν ακριβώς το ίδιο, χρησιμοποιώντας άλλες λέξεις. Δεν άφηναν περιθώριο αμφισβήτησης, δυστυχώς. Έπρεπε να το χωνέψω.
«Σήμερα χαράματα Δευτέρας, πέθανε ο μεγάλος τραγουδοποιός της έντεχνης και ροκ σκηνής της χώρας μας, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας. Όλο το πανελλήνιο πενθεί για το χαμό του. Η κηδεία του θα πραγματοποιηθεί μεθαύριο Τετάρτη και όλα τα έσοδα θα δοθούν στην ένωση Μαζί για το παιδί».
Η είδηση ακούστηκε σαν κρότος μέσα μου. Ίδιος με αυτόν του μπάσου στην αρχή του «Μικρού Τιτανικού». Είχα όντως τρομάξει την πρώτη φορά που τον άκουσα. Ένταση, κοφτή μελωδία, περίεργος ρυθμός, η ψυχή σου αντάριαζε ακόμη κι αν είχες περάσει την χαλαρότερη μέρα που θα μπορούσες να φανταστείς. Πολύ αργότερα κατάλαβα το πραγματικό νόημα του κομματιού, γιατί μερικές φορές οι εσωτερικές διαμάχες μεταξύ των ζευγαριών μπορεί και να ξεκινούν με τα πιο απλά, (εξ ου και το «Μικρός»), που όμως καταλήγουν στα πιο σημαντικά (εξ ου και το «Τιτανικός»). Αργότερα, κάθε που παίζαμε το κομμάτι και κάποιος άνδρας της παρέας αναλάμβανε να το τραγουδήσει, στο «και θα ‘ναι θαύμα αν σωθούμε» θυμόμουν τον ίδιο τον Λαυρέντη που είχε αναφωνήσει κάποτε «ο καθένας ας σωθεί απ’ ότι θέλει, εγώ θα του βάλω φρένο;».
Οι αναμνήσεις ήρθαν σύσσωμες. Θυμήθηκα τον εαυτό μου να βροντοφωνάζει «Πόσο σε θέλω», όταν ένιωσα την καρδιά μου να χτυπά όπως δεν είχε ξαναχτυπήσει ποτέ, γιατί ήταν από έρωτα, αλλά και να καταρρακώνομαι με το «Μου λες τα μάτια σου» ή το «Η αγάπη που χάθηκε στη Σκόνη», όταν συνειδητοποίησα πως ο έρωτας από μόνος του δεν φτάνει τελικά… Θυμήθηκα να τρομάζω στο «Να δεις τι σου ’χω για μετά», γιατί πράγματι, ούτε ο ίδιος ο Λαυρέντης, ούτε ο Βασίλης, ούτε κανείς μας, δεν θα μπορούσε να φανταστεί αυτό το «μετά», αλλά και να γελάω με τα «Τερατάκια της τσέπης», γιατί πάντα η παιδική φωνούλα μέσα μας ξέρει καλύτερα από τον καθένα. Θυμήθηκα την αδερφή μου να εκστασιάζεται προσπαθώντας να βρει τον τόνο της στον «Σουλτάνο της Βαβυλώνας» και να μου λέει με ένταση «Μαριώ, πρέπει οπωσδήποτε να βγάλεις την εισαγωγή στο ακορντεόν, ταιριάζει τέλεια» κι όταν με το Φώτη τη ρωτούσαμε «Ρε συ Κώννα, τόση αγάπη για το κίνημά του;», να σοβαρεύει απόλυτα και να μας απαντάει μεταξύ σοβαρού και αστείου «Παιδιά, κατά βάθος είμαστε όλοι κομμουνιστές» και να σκάμε στα γέλια.
Θυμήθηκα τον μπαμπά μου να με ανεβάζει στην καρέκλα του πιάνου στα 7 μου και να μου λέει «τώρα κοίτα, Μαράκι, πόσο μεγάλη διαφορά έχει η κλασική μουσική που μαθαίνεις στο Ωδείο από τα τραγούδια που ακούς στο ραδιόφωνο. Κοίτα πόσο εύκολα μπορεί να βγει ένα τραγούδι». Έπαιξε απλώς λα-λα-φα-σολ-λα-σολ-σολ, μι-φα-σολ-λα-λα. Ήταν το Intro από το «Έλα ψυχούλα μου». Και τότε, στα δικά μου παιδικά μάτια ο μπαμπάς μου, μου φάνηκε πολύ σπουδαίος και ο δημιουργός αυτού του τόσο γλυκού σφυρίγματος που σου μένει στο μυαλό και σε συντροφεύει για όλη την υπόλοιπη μέρα, σπουδαιότερος. «Άρα μπορούμε να παίζουμε τέτοια όμορφα τραγούδια με τους φίλους μου;», είχα ρωτήσει τότε. «Δεν φαντάζεσαι πόσο θα το απολαμβάνεις αυτό στο μέλλον», μου είχε απαντήσει με σιγουριά. Και είχε δίκιο…
Όμως το κυριότερο που θυμήθηκα, ήταν το «12 ώρες για την Ελλάδα» και η παρουσίαση του δίσκου Οι άγγελοι χορεύουν ακόμη στη Μεσόγειο στο Βέλγιο. Θυμήθηκα τον Μαχαιρίτσα, τον Πασχαλίδη και τον Σταρόβα στα παρασκήνια να κάθονται ήρεμοι στις καρέκλες τους, να κάνουν πλάκα ο ένας στον άλλον (μαντέψτε ποιος έκανε την περισσότερη) και να γελούν με την ψυχή τους. Να κρατούν την κουρτίνα σε εμάς τα πιτσιρίκια για να περάσουμε στη σκηνή για να τραγουδήσουμε όλοι μαζί το «Τερατάκι της τσέπης». Θυμάμαι να παρατηρώ το Λαυρέντη να στέκεται δίπλα στον Salvatore Adamo για να ερμηνεύσουν το «Στο καφέ του χαμένου χρόνου», «κοίτα τι ήρεμος και προσιτός που είναι, η αύρα του έχει κάτι γήινο και ανθρώπινο, σαν να μην τον ενδιαφέρει που είναι αναγνωρίσιμος. Ή από την άλλη, μπορεί το γήινο και το ανθρώπινο να το απέκτησε, ακριβώς επειδή ξέρει πως το ότι είναι αναγνωρίσιμος δεν έχει καμία σημασία», είχα σκεφτεί.
Δεν θα μάθω ποτέ. Δεν πειράζει, δεν ήταν εκεί η ουσία. Η ουσία ήταν πως για μένα, οι άνθρωποι που αγγίζουν την ψυχή σου μένουν για πάντα σε αυτή και δεν μπορεί κανείς να τους κουνήσει παρά μονάχα εσύ ο ίδιος. Το ίδιο θα συνέβαινε και με τον Λαυρέντη. Του χρωστούσα και του χρωστάω όλες τις στιγμές που έγιναν περισσότερο ζωντανές επειδή ντύθηκαν με τις μουσικές του, που ένα κομματάκι της δικής μου ψυχής θα τον κουβαλά για πάντα. Και αυτή ακριβώς είναι η μαγεία της μουσικής. Να μην μπορείς να εξηγήσεις πως πράγματα άυλα και φαινομενικά φθαρτά σε καθηλώνουν και ανασύρουν μνήμες που καμία λογική δεν μπορεί να κάνει. Κι έτσι κάπως μαγικά, δεν τις ξεχνάς ποτέ.
Λαυρέντη, οι άγγελοι χορεύουν ακόμη στη Μεσόγειο, να είσαι σίγουρος για αυτό. Και σε αυτό, έχεις βάλει κι εσύ το λιθαράκι σου.
Σε ευχαριστώ.
Γεννήθηκε στην Έδεσσα. Είναι απόφοιτη του τρίτου ευρωπαϊκού σχολείου Βρυξελλών και της Νομικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Γνωρίζει άριστα Αγγλικά και Γαλλικά. Παίζει ακορντεόν και πιάνο και έχει κάνει μαθήματα φωνητικής. Χορεύει μπαλέτο και λάτιν και ασχολείται ερασιτεχνικά με το θέατρο και την φωτογραφία. Η αγάπη της για την λογοτεχνία και την ποίηση την οδήγησε στην αρθρογραφία, ενώ τα ταξίδια και η επαφή με διαφορετικές κουλτούρες και πολιτισμούς είναι το διάλειμμα από την καθημερινότητά της.
