Της Δήμητρας Ροδοβίτου,
Είναι άραγε η επιλογή συντρόφου τόσο αυθαίρετη και ασυναίσθητη όσο πιστεύουμε; Είναι δυνατόν η πατρική μας φιγούρα να επηρεάζει το είδος των ανθρώπων που μας ελκύουν; Την εξήγηση των προαναφερθέντων ερωτημάτων έρχεται να μας δώσει ο Καρλ Γιουνγκ, μαθητής του Σίγκμουντ Φρόιντ, ο οποίος πρώτος εισήγαγε ως όρο το «Σύνδρομο της Ηλέκτρας».
Η Ηλέκτρα, κόρη του Αγαμέμνονα και της Κλυταιμνήστρας, καθίσταται ως ηθικός αυτουργός μητροκτονίας όταν ο πατέρας της δολοφονείται από τη μητέρα της και τον εραστή της. Η υπερβολική αυτή δόση αγάπης προς τον πατέρα ήταν η αφορμή να δοθεί το όνομά της στο εν λόγω σύνδρομο. Αντίστοιχο του Οιδιπόδειου συμπλέγματος, με την εναλλαγή -απλώς- των φύλων, το σύνδρομο της Ηλέκτρας αναφέρεται στους δεσμούς ανάμεσα στην κόρη και τον πατέρα.
Η Δρ. Τζούντιθ Ράιτ, καθηγήτρια και συνιδρύτρια στο πανεπιστήμιο Wright Graduate, και ειδικός σε θέματα σχέσεων, αναφέρει πως ένα παιδί διαμορφώνει τόσο τη σεξουαλική του συμπεριφορά όσο και την εκτενή του επικοινωνία με το ανθρώπινο δυναμικό γύρω του, βασιζόμενο στην αλληλεπίδρασή του με τους γονείς, το στενό του δηλαδή κύκλο. Συνεπώς, κρίνεται πολύ πιθανό μία γυναίκα να έλκεται από άτομα του αντίθετου φύλου, τα οποία φαίνεται να παρουσιάζουν όμοια χαρακτηριστικά -εξωτερικά ή εσωτερικά- με τον πατέρα της.
Θα μπορούσε κάποιος να εντοπίσει τα υπέρ και τα κατά της συμπεριφοράς αυτής; Φυσικά και θα μπορούσε. Γυναίκες που μεγάλωσαν διατηρώντας μία τρυφερή και υποστηρικτική σχέση με τον πατέρα τους έχουν περισσότερες πιθανότητες να δημιουργήσουν στο μέλλον υγιείς ερωτικές σχέσεις και συμπεριφορές ως άτομα. Αντιθέτως, μια τοξική ή ακόμη και απούσα πατρική φιγούρα, είναι αρκετή να στρέψει μία γυναίκα προς μία παρόμοια σχέση με σκοπό να διορθώσει ένα παρελθόν που δεν διορθώνεται. Στα μάτια του θα αναζητήσει -μάλλον ανεπιτυχώς- το αίσθημα της ασφάλειας και της αγάπης που δεν έλαβε σε μικρότερη ηλικία.
Λίγο πριν το τέλος θα επιθυμούσα να καταστήσω σαφές πως το απόλυτο ύφος του κειμένου δεν συνάδει με την αποκλειστικότητα και συνεπώς, αφήνει ανοιχτό το περιθώριο των εξαιρέσεων, όπως άλλωστε και τα περισσότερα θέματα γύρω μας. Ο αντίκτυπος της Ψυχολογίας και τα παιχνίδια του μυαλού δρουν διαφορετικά από άνθρωπο σε άνθρωπο.
Εν κατακλείδι, καταλήγουμε στο εξής συμπέρασμα: «ο αντίκτυπος του συνδρόμου της Ηλέκτρας δύναται να επιδράσει τόσο ευεργετικά όσο και καταστροφικά προς το άτομο». Εμείς ωστόσο, δεν είμαστε το παρελθόν μας αλλά το μέλλον που χτίζουμε. Δεν επωμιζόμαστε λάθη που δεν μας ανήκουν, ούτε σκαλίζουμε ένα «τότε» που δεν διορθώνεται. Ερωτευόμαστε, δενόμαστε, εξελισσόμαστε, αγαπάμε.
Είμαστε εμείς.
Γεννήθηκε στην Έδεσσα το 2000. Είναι προπτυχιακή φοιτήτρια του Tμήματος Iστορίας & Aρχαιολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Ασχολείται χρόνια ερασιτεχνικά με την αρθρογραφία ενώ, για το OffLine Post, τα άρθρα της φιλοξενούνται στην κατηγορία των Kοινωνικών.
