Του Θάνου Κουλουβάκη,
Οι σύγχρονοι κοινωνικοί ρυθμοί, οι οποίοι είναι αναμφίβολα γρήγοροι, σε συνδυασμό με την ανάγκη των ανθρώπων να εντάσσονται μέσα σε κοινωνικές ομάδες με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά είναι δύο παράγοντες που – κατά τη γνώμη μου – κάνουν συχνά τους ανθρώπους να παίρνουν βιαστικές αποφάσεις, οι οποίες αργά ή γρήγορα δεν τους καλύπτουν. Βεβαίως, είναι απολύτως λογικό όλοι και όλες μας να έχουμε πάρει αποφάσεις, οι οποίες αντιλαμβανόμαστε εν τέλει ότι δε μας εκφράζουν. Εντούτοις, είναι διαφορετικό αυτό και διαφορετικό να τις έχουμε πάρει, έπειτα από κοινωνικές πιέσεις παντός είδους.
Η συμπλήρωση του μηχανογραφικού, η επιλογή του κατάλληλου μεταπτυχιακού, η απόρριψη μιας πρότασης για δουλειά είναι μονάχα μερικά παραδείγματα από αποφάσεις. Σκεφτείτε πόσοι άνθρωποι έχουν δεχτεί πίεση για να αποφασίσουν το «σωστό» στις παραπάνω καταστάσεις. Είμαι βέβαιος ότι δεν είναι λίγοι και λίγες! Συνεπώς, δεν είναι καθόλου δύσκολο να διακρίνουμε την κοινωνική πίεση, η οποία όχι μόνο υφίσταται αλλά και μας επηρεάζει διαρκώς, σε κάθε απόφαση που παίρνουμε για τον εαυτό μας.
Τώρα, ενδέχεται κάποιος ή κάποια να αναρωτιέται αν είμαστε ικανοί και ικανές να ξεφύγουμε από αυτή την πίεση – από τον εξαναγκασμό – και να παίρνουμε αποφάσεις που αποτελούν αποκλειστικά δικά μας δημιουργήματα. Για να είμαι ειλικρινής, νομίζω ότι η απάντηση είναι αρνητική στη συγκεκριμένη ερώτηση. Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούμε να αποκοπούμε από την κοινωνία στην οποία ζούμε. Συνεπώς, θεωρώ ότι είναι αδύνατον να μην δεχόμαστε καμία πίεση από τα υπόλοιπα άτομα που υπάρχουν εντός της.
Παρ’ όλα αυτά, δεν είμαστε εντελώς απροστάτευτοι. Μπορούμε να μάθουμε τους εαυτούς μας, πότε μια απόφαση είναι αρκετά επηρεασμένη από κοινωνικές πιέσεις, ώστε να μην αποτελεί πλέον κομμάτι μας. Αυτό μπορεί να συμβεί μέσω της παρατήρησης του εαυτού μας μέσα στο κοινωνικό σύνολο. Αν παρατηρούμε, πώς υπάρχει η ατομικότητά μας μέσα στην κοινωνία σε καθημερινή βάση, σύντομα θα είμαστε σε θέση να αναγνωρίζουμε πότε η κοινωνία παρεμβαίνει στις αποφάσεις μας. Έτσι, θα είναι εμφανές το κατά πόσο της επιτρέπουμε να μας επηρεάζει.
Θα ήθελα, ωστόσο, να προσδιορίσω τι εννοώ με τον όρο «κοινωνία», διότι έχει τεθεί, αν μη τι άλλο, αυθαίρετα παραπάνω. Με τον όρο αυτό, λοιπόν, εννοώ το σύνολο των ατόμων που ζουν μαζί και αποτελούν εν γένει ένα σύνολο από ομάδες, οι οποίες έχουν ορισμένες κοινές ταυτότητες και χαρακτηριστικά. Επομένως, ο καθένας και η καθεμιά από εμάς είναι αναπόσπαστο κομμάτι της εκάστοτε κοινωνίας μέσα στην οποία ζει.
Και για να μην παρεξηγηθούν τα λεγόμενά μου, δεν ισχυρίζομαι ότι οι κοινωνίες είναι καταστροφικές για τα άτομα. Απλώς, επισημαίνω ότι πρέπει να είμαστε προσεκτικοί και προσεκτικές, προκειμένου να μην καταλήγουμε να αφομοιωνόμαστε στην εκάστοτε κοινωνική ομάδα – ακόμη κι αν αυτή δε μας εκφράζει απλώς για να είμαστε μέρη ενός ευρύτερου συνόλου. Αυτός είναι και ο λόγος που ανέφερα παραπάνω ότι είμαστε αναπόσπαστα κομμάτια της κοινωνίας, για να δείξω ότι η κοινωνία χωρίς όλους και όλες εμάς, δεν μπορεί να υφίσταται.
Γεννήθηκε το 1997 στην Αθήνα. Σπουδάζει στο τμήμα Φιλοσοφικών και Κοινωνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Κρήτης, στο Ρέθυμνο. Αφοσιώθηκε από μικρή ηλικία στη λογοτεχνία – τόσο ως αναγνώστης όσο και ως δημιουργός. Στα εφηβικά του χρόνια ξεκίνησε την ενασχόλησή του με την αρθρογραφία, η οποία συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Τα τελευταία χρόνια ασχολείται με τον χώρο των εκδόσεων και δύο βιβλία του έχουν εκδοθεί.
