Της Γεωργίας Κακή,
Συμφωνείτε ότι η αλλαγή για τους περισσότερους είναι δύσκολη; Όσο τα χρόνια περνούν παρατηρώ ολοένα και εντονότερα πόσο δύσκολη είναι. Ας σκεφτούμε: σε πόσους από εμάς δεν αρέσει η δουλειά μας. Ζούμε μία ανιαρή καθημερινότητα που μας κάνει να αισθανόμαστε το λιγότερο δυσαρεστημένοι (το περισσότερο δυστυχισμένοι). Ξέρουμε πως δεν νιώθουμε ούτε παραγωγικοί ούτε δημιουργικοί. Παρ’ όλ’ αυτά λίγοι έχουν το θάρρος να το παραδεχτούν στον εαυτό τους και στους άλλους και να αλλάξουν. Να κάνουν μία στροφή. Να ξυπνήσουν ένα πρωί και να παραδεχθούν ότι αυτό που ζουν δεν τους γεμίζει. Και να αναζητήσουν τι θα τους γέμιζε στα αλήθεια. Ή τουλάχιστον να προσπαθήσουν.
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τις σχέσεις. Πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα. Τους συντρόφους μας τους επιλέγουμε. Και επενδύουμε σε αυτούς. Πολύ συχνά ωστόσο συμβαίνει τα πράγματα να καταλήξουν διαφορετικά από ότι τα περιμέναμε. Ανθρώπινο δεν είναι; Ναι! Απαντώ εγώ. Γιατί όμως δυσκολευόμαστε να παραδεχτούμε ότι κάτι τελικά δεν πέτυχε; Τι μας εμποδίζει να αλλάξουμε ρότα;
Αναφέρθηκα στον τομέα της εργασίας όπως και σε αυτόν των προσωπικών σχέσεων, θεωρώντας τους, ίσως, πιο ενδεικτικούς. Αν ξεκινήσω να σκέπτομαι ποια είναι όλα αυτά που δυσκολευόμαστε να αλλάξουμε, ενώ ενδεχομένως θα θέλαμε, θα φτάσω πολύ μακριά. Να αλλάξω επαγγελματικό προσανατολισμό; Να αλλάξω σύντροφο; Να αλλάξω κούρεμα; Να αλλάξω σπίτι; Να αλλάξω πόλη; Ή μήπως χώρα; Και οι ενδεχόμενες αλλαγές δεν έχουν τελειωμό. Πολλά θα αλλάζαμε, αλλά δεν αλλάζουμε τίποτα. Και ερωτώ: γιατί; Γιατί έχει δημιουργηθεί μία αίσθηση, ότι η αλλαγή είναι κάτι που πρέπει να αποφεύγεται;
Ίσως αυτό να αιωρείται ως αίσθηση για την απροσδόκητη αλλαγή. Μία αλλαγή την οποία δεν μπορούσαμε καν να προβλέψουμε, προφανώς δεν την επιδιώξαμε και για αυτό την φοβόμαστε. Εγώ μιλώ, όμως, για την αλλαγή που θέλουμε να κάνουμε κατά βάθος, αλλά δεν τολμάμε.
Κατανοώ ότι στην έλευση μιας αλλαγής, μας τρομάζουν οι συνθήκες που θα δημιουργηθούν γύρω από αυτήν. Διότι αυτές είναι σε μεγάλο βαθμό απρόβλεπτες και καλούμαστε –εμείς οι ίδιοι που την επιδιώξαμε– να τις αντιμετωπίσουμε. Πιστεύω, όμως, ότι πρέπει να το ρισκάρουμε. Μην καταδικάζουμε τους εαυτούς μας σε μια ζωή που δεν μας κάνει ευτυχισμένους μόνο και μόνο γιατί μας βολεύει η μίζερη «σιγουριά» μας. Πάντοτε θα υπάρχει το ενδεχόμενο, η νέα συνθήκη που θα επιφέρει η αλλαγή να μην μας ικανοποιήσει. Μπορεί όμως και να μας δικαιώσει. Αν δεν τολμήσεις την αλλαγή, δε θα το μάθεις ποτέ! Φέρε στο νου σου δυο εικόνες. Πρώτα δες το νερό ενός ορμητικού ποταμού που κυλάει… Και έπειτα αναλογίσου στάσιμα ύδατα. Αργά ή γρήγορα σε μία από τις δύο θα υπάρχει έλος. Μάντεψε σε ποια.
(Αφιερωμένο σε όλους όσους έχουν το θάρρος να αλλάξουν αυτό που ζουν για να παλέψουν για κάτι ομορφότερο)
Την λένε Γεωργία Κακή, αλλά είναι πολύ καλή! Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην ιστορική Τρίπολη, σπούδασε και εργάζεται στην πολυπολιτισμική Κομοτηνή. Είναι απόφοιτος της Νομικής Σχολής του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης και ασκούμενη δικηγόρος. Μιλάει αγγλικά και γαλλικά. Διαβάζει οτιδήποτε και ταξιδεύει οπουδήποτε. Τραγουδά από μικρή. Αγαπά τη μόδα ως τέχνη. Αν μια φράση τη χαρακτηρίζει αυτή είναι: «Ζήσε το Σήμερα!»
