Της Χριστίνας Ρώση,
Πριν από 23 χρόνια περίπου, ίσως και λίγο παραπάνω, ήρθα σε επαφή πρώτη φορά με τα χρώματα και τα πινέλα. Με έβαλε θυμάμαι ο πατέρας μου στο τραπέζι και ζωγραφίσαμε μαζί φρούτα. Μου είχε φανεί τότε τόσο μαγικό όλο αυτό, το γεγονός ότι μπορούσε κάποιος ν’ αποτυπώσει στο χαρτί κάτι που έβλεπε.
Από τότε και σε όλα τα σχολικά μου χρόνια είχα τη ζωγραφική στην καθημερινότητα μου πολύ έντονα. Το ίδιο έντονα εκφραζόμουν και μέσα από το γραπτό λόγο και συνήθως τις περισσότερες φορές τα συνδύαζα φτιάχνοντας μικρές ιστορίες. Στην πάροδο των χρόνων και παρασυρόμενη ίσως από άλλα ερεθίσματα είχα κάνει λίγο στην άκρη την ανάγκη μου αυτή για έκφραση. Κάποιες φορές, σε δύσκολες και πιεστικές περιόδους αναζητούσα το χαρτί και το μολύβι, κυρίως όμως για να γράψω και όχι για να ζωγραφίσω.
Η ζωγραφική ποτέ δεν είχε φύγει από μέσα μου, απλώς θα έλεγα περίμενε ίσως την κατάλληλη στιγμή, όταν θα ήμουν κάπως πιο έτοιμη να ξαναβγεί στην επιφάνεια. Όταν έφτασε η ώρα να φύγω από το σπίτι των γονιών μου και να μείνω μόνη μου, άλλαξαν όλα. Ξεκίνησα να ζωγραφίζω πάλι περίπου 3 χρόνια πριν, δηλαδή μόλις μερικούς μήνες μετά τη μετακόμιση. Καθόμουν σπίτι για ώρες ατελείωτες και χανόμουν στη ζωγραφική γιατί ήταν κάτι που με αποφόρτιζε από τα προβλήματα της καθημερινότητας και της δουλειάς.
Κάποια στιγμή λίγους μήνες αργότερα ο σύντροφος μου, μου είπε χαριτολογώντας αλλά και για να με παρακινήσει, να πάω να κάνω μαθήματα ζωγραφικής εκτός σπιτιού γιατί σύμφωνα με τον ίδιο, λέρωνα τα πάντα και δεν θα μας έμενε έπιπλο για έπιπλο.
Και κάπως έτσι πήγα να παρακολουθήσω μαθήματα στο δήμο, περισσότερο σαν χόμπι. Εκεί λοιπόν η δασκάλα ζωγραφικής βλέποντας την αγάπη μου για τη ζωγραφική, με παρότρυνε να ξεκινήσω ειδικά μαθήματα σε κάποιο φροντιστήριο για να δώσω εξετάσεις για την Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών. Θυμάμαι τότε που γέλασα πολύ μαζί της και της είπα ότι είμαι αρκετά μεγάλη πια, ότι έχω φτάσει 27 χρονών, πως πρέπει να δουλεύω για τα προς το ζην, ότι δεν έχω το χρόνο και πως δεν έχω δα και τόσο ταλέντο. Η απάντηση της ήταν απλώς: «Πήγαινε, προσπάθησε το και θα σου αλλάξει η ζωή! Εγώ έδωσα εξετάσεις και μπήκα στα 26 μου και έπρεπε να δουλεύω παράλληλα, είναι κρίμα να χάσεις κι άλλο χρόνο αφού το αγαπάς». Όπου και να είναι τώρα, θα της είμαι ευγνώμων για πάντα, γιατί μέσα σε μόλις δύο χρόνια άλλαξε όντως η ζωή μου προς το καλύτερο!
Μετά από ενάμισι χρόνο προετοιμασίας κατάφερα φέτος να μπω στη Σχολή Καλών Τεχνών, κάτι που φάνταζε κάποτε αδύνατο και εντελώς μακρινό, είναι πια η καθημερινή μου πραγματικότητα και αισθάνομαι πολύ τυχερή για ότι και όσους με οδήγησαν ως εδώ. Συνήθως αυτό που έχουμε ανάγκη το προσελκύσουμε ή ακόμη καλύτερα, «ότι αναζητάς σε αναζητάει και αυτό» όπως λέει ο Rumi.
Θέλω να πω σε όσους διαβάζουν τώρα την εμπειρία μου, να κυνηγήσουν το όνειρο τους, ακόμα κι αν δε νιώθουν αρκετά καλοί, ή θεωρούν ότι είναι μεγάλοι πια, ή οτιδήποτε μπορεί να αισθάνεται ή να σκέφτεται κάποιος και να το τοποθετεί σαν εμπόδιο στο δρόμο του.
Η προετοιμασία για τις εξετάσεις, οι δύο προηγούμενες αποτυχημένες προσπάθειες, η κούραση, η ψυχολογική αλλά και η σωματική μου δίδαξαν πάρα πολλά αυτά τα δύο χρόνια. Έμαθα να μην τα παρατάω με την πρώτη αποτυχία – ούτε με τη δεύτερη – και θα συνέχιζα για όσο χρειαζόταν να προσπαθώ να μπω στη σχολή. Έμαθα την υπομονή, την επιμονή, την πειθαρχία και την προσήλωση στον στόχο. Έμαθα ακόμα ποιοι ήταν οι πραγματικοί μου φίλοι, ποιοι στάθηκαν βράχοι στην προσπάθεια μου και όταν κάποιες φορές αισθάνθηκα ότι θέλω να τα παρατήσω αυτοί ήταν εκεί να με αποτρέψουν.
Έμαθα πως τα όνειρα απαιτούν θυσίες και δε μετανιώνω στιγμή για τα χρήματα και το χρόνο που θυσίασα, ή μάλλον η σωστή έκφραση είναι επένδυσα· ενώ ειλικρινά δεν μου περίσσευαν ούτε χρήματα, ούτε χρόνος. Έμαθα κυρίως να με αγαπώ, να αγαπώ την πραγματική μου φύση, την καλλιτεχνική μου φύση, που για χρόνια ολόκληρα την έκρυβα και κρατιόμουν στην επιφάνεια, κυρίως για να είμαι αρεστή και αποδεκτή. Έμαθα να αφήνομαι ελεύθερη και να εκφράζομαι με ειλικρίνεια μέσα από την τέχνη! Έμαθα να μην αφήνω τις συνθήκες να με επηρεάζουν, ακόμα κι όταν χρειάστηκε να προσπαθώ για το όνειρο μου, έχοντας να αντιμετωπίσω πολύ σοβαρά οικογενειακά προβλήματα.
Όλα όσα έμαθα, μου έδωσαν το θάρρος το Φεβρουάριο, να δημιουργήσω και τη δική μου προσωπική σελίδα στο Facebook, η οποία ονομάζεται «Εκ Των Έσω», όπου εκεί αναρτώ σκέψεις μου, κυρίως με τη μορφή ποιημάτων. Ήταν μια βαθύτερη ανάγκη για επικοινωνία άλλου είδους, άλλης μορφής.
Χαίρομαι ιδιαίτερα που βρήκα το θάρρος να το κάνω τελικά, διότι μέσα από τη σελίδα έχω εισπράξει πάρα πολύ αγάπη κι έχω γνωρίσει όμορφους ανθρώπους, με αφορμή κάτι τόσο ιδιαίτερο όσο η ποίηση. Ευελπιστώ ότι κάποιες λίγες χορδές τις άγγιξα με τα γραπτά μου και ότι γίνεται ένας ουσιαστικός διάλογος με τους αναγνώστες. Σε λίγο καιρό, ποιήματα που έχω αναρτήσει στη σελίδα, μαζί με άλλα αδημοσίευτα, θα κυκλοφορήσουν όλα μαζί και σε βιβλίο!
