Η γνώμη του OffLine Post,
Η πλατεία Συντάγματος, στο κέντρο της πρωτεύουσας, έχει γνωρίσει αμέτρητες μεγάλες στιγμές κατά την διάρκεια της ιστορίας της. Πορείες, επαναστάσεις, ιστορικές ομιλίες και πολλά ακόμη. Ουδέποτε ωστόσο, υπήρξε ιστορική ομιλία με τόσο μεγάλη βαρύτητα, και φυσικά, ουδείς κατάφερε να την εκφωνήσει ενσωματώνοντας όλα τα ιδεώδη της Πατρίδας.
Ο άνθρωπος που το έκανε ακούει στο όνομα Ελευθέριος K. Βενιζέλος και υπήρξε εκείνος που επί δεκαετίες θυσίασε κάθε δευτερόλεπτο του χρόνου του και κάθε μέρος της αντοχής του, διαδραματίζοντας σημαντικό ρόλο στα πολιτικά δρώμενα της Ελλάδας καθώς είχε διατελέσει επτά φορές πρωθυπουργός της χώρας, συνολικά επί δώδεκα χρόνια και πέντε μήνες.
Ένα από τα σημαντικότερα ζητήματα στα οποία είχε εμπλακεί το όνομα του ήταν το Κρητικό Ζήτημα. Από την έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, τάχθηκε υπέρ της Αντάντ διαφωνώντας ανοιχτά με την στάση του Βασιλιά, μία στάση που λίγο αργότερα την πλήρωσε με το ίδιο το αξίωμα που κατείχε, καθώς λόγω αυτής της διαφωνίας, αν και εκλεγμένος πρωθυπουργός, οδηγήθηκε στην παραίτηση. Η απόφαση του αυτή να εγκαταλείψει το αξίωμα που κατείχε έως τότε, δημιούργησε λίγο αργότερα τον γνωστό σε όλους μας «Εθνικό Διχασμό».
Ο βομβαρδισμός των Συμμάχων και η κήρυξη σε έκπτωση του Κωνσταντίνου, από κοινού με τις συγκρούσεις των Νοεμβριανών στην Αθήνα, ήταν οι αιτίες για τις οποίες η Εκκλησία της Ελλάδας τελικά αφόρισε τον Βενιζέλο. Από το 1928 έως το 1933 ήταν η τελευταία φορά που ο Ελευθέριος Βενιζέλος έγινε πρωθυπουργός της χώρας, ενώ μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα που συνηγόρησε να γίνει από τον Πλαστήρα, την 1η Μαρτίου του 1935 κατέφυγε στο Παρίσι, όπου και απεβίωσε στις 18 Μαρτίου 1936.
Το άστρο του μπορεί χρόνια να είχε λάμψει σε Κρητικό επίπεδο, ωστόσο την 5η Σεπτεμβρίου του 1910 και στην πλατεία Συντάγματος, στην οποία έχει συγκεντρωθεί όλος ο λαός της Αθήνας η προσωπικότητα, αλλά και το κύρος του, «επιβλήθηκαν». Πέραν αυτού, ήταν και η πρώτη, τέτοιας μεγάλης έκτασης, πανηγυρική πολιτική συγκέντρωση.
Λίγους μήνες πριν είχε προηγηθεί η επανάσταση στο Γουδί ενώ στις 8 Αυγούστου του 1910, όταν πραγματοποιήθηκαν οι εθνικές εκλογές, ο Ελευθέριος Βενιζέλος εκλέχθηκε ως πληρεξούσιος (ή με την σημερινή ονομασία: βουλευτής) στον νόμο Αττικοβοιωτίας, όντας ως τότε πρωθυπουργός της Κρητικής Πολιτείας. Αξίζει να σημειωθεί πως, ενώ κέρδισε με συντριπτική διάφορα στις εκλογές, ο ίδιος δεν βρισκόταν καν στην Αθήνα, ούτε προχώρησε σε κάποια προεκλογικού τύπου εκστρατεία.
Είχε επιστρέψει στην Αθήνα μέσω Χανίων και προχώρησε στην ομιλία του, κατέχοντας ήδη την φήμη του ριζοσπάστη πολιτικού άνδρα. Εντούτοις, ο ίδιος στην ομιλία του, δεν προέβει σε καμία αναφορά ή ανακοίνωση για μια ενδεχόμενη Συνταγματική Εθνοσυνέλευση.
Σε μικρό χρονικό διάστημα έγινε γνωστό πως ο Ελευθέριος Βενιζέλος, δείχνοντας από νωρίς τις διπλωματικές του ικανότητες, γνώριζε εξαρχής πως εάν έθετε το ζήτημα της Εθνικής Εθνοσυνέλευσης ως πρωτεύον θα κινδύνευε από έναν ενδεχόμενο εθνικό διχασμό.
Εξ ου και παρότι, ο λαός είχε κατέβει στο Σύνταγμα για αυτόν ακριβώς τον λόγο, για ριζοσπαστισμό και αλλαγή ο Βενιζέλος, μόλις ακουγόταν το πλήθος να φωνάζει ρυθμικά: «Εθνοσυνέλευση Συντακτική», απαντούσε: «Αναθεωρητική».
Αυτό όμως δεν μπορούσε να «ηρεμήσει» τον λαό και εκείνος συνέχιζε: «Εθνοσυνέλευση Συντακτική», έως ότου με μια στεντόρεια φωνή, έκλεινε μία και καλή την συζήτηση: «Είπα! Αναθεωρητική».
Για εκείνην την φράση, ο Γεώργιος Βεντήρης έγραψε αργότερα: «Από της ώρας εκείνης η Ελλάς είχε κυβέρνηση. Δεν τον ανεκήρυξεν η φωνή αλλά η σιωπή του λαού».
Εκείνη την μέρα, από την ιστορική πλατεία Συντάγματος, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, έκανε κατανοητό προς όλους πως ένας πολιτικός ηγέτης οφείλει να σκέφτεται πάντοτε, και να προτάσσει, μονάχα το κοινό συμφέρον και όχι το κομματικό. Να βρίσκει πάντοτε θάρρος να υποστηρίζει την άποψή του και να μην γίνεται έρμαιο της ανάγκης των πολιτικών να γίνονται σε όλους αρεστοί.
Πολλοί ιστορικοί τον κατηγόρησαν για μία σειρά από πράξεις, ακόμη και για την ευθύνη της Μικρασιατικής «τραγωδίας», παρόλο που δεν κατείχε την ηγεσία. Ο ίδιος σίγουρα έφερε ευθύνες για τον εθνικό διχασμό, ωστόσο η φυσιογνωμία μπόρεσε από κοινού με το διπλωματικό του ταλέντο και το ανοιχτό του πνεύμα να διπλασιάσει σε πληθυσμό και έκταση τα σύνορα της Ελλάδας και να δώσουν μερίδιο από την χαμένη αίγλη της.
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος ήταν χωρίς αμφιβολία μία από τις πιο γενναίες προσωπικότητες της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, κι αυτό γιατί τόλμησε να φέρει την Ελλάδα των αρχών του 20ου αιώνα στο προσκήνιο των διεθνών εξελίξεων. Για τις πολιτικές του επιλογές, έναν αιώνα μετά, συνεχίζουμε να κάνουμε την ίδια συζήτηση: ο Βενιζέλος ήταν ένας πολιτικός με όραμα ή με ματαιοδοξία;
