Της Ρένας Δανατζή,
Για όποιον δεν έχει μεγαλώσει στην επαρχία, η κινητοποίηση των αγροτών είναι μία ακόμα «άνευ λόγου φασαρία», επειδή «είναι χειμώνας και δεν έχουν δουλειές», επειδή «δεν ξέρουν πώς να σκοτώσουν τον χρόνο τους» και επειδή «όλοι έχουμε προβλήματα, αλλά αυτοί νομίζουν ότι έχουν τα μεγαλύτερα». Στην πραγματικότητα, όσοι γνωρίζουμε και νοιαζόμαστε για τους αγρότες και τους κτηνοτρόφους, μπορούμε να καταλάβουμε ότι οι άνθρωποι αυτοί αποζητούν ένα κρατικό «αποκούμπι». Κάτι που θα τους δώσει κουράγιο να συνεχίσουν ένα πολύ απαιτητικό επάγγελμα, από το οποίο σπάνια βγαίνει κανείς πραγματικά κερδισμένος.
Στις διακοπές των Χριστουγέννων και όσο βρισκόμουν στο χωριό, έκατσα στο ίδιο τραπέζι με παιδικούς φίλους, συγχωριανούς και ξαδέρφια. Όλοι ήταν αγρότες και κτηνοτρόφοι. Συζητούσαμε, λοιπόν, το εξής: Αν είχαμε τώρα ένα παιδί 18 χρονών που ήθελε να γίνει αγρότης, πόσα χρήματα θα έπρεπε να δώσει για το ξεκίνημα; «Με πατέρα αγρότη ή όχι;» με ρώτησε ο ξάδερφός μου, εννοώντας αν το παιδί θα έβρισκε κάτι είτε από εξοπλισμό είτε από γη έτοιμο ή θα έπρεπε να «στήσει» όλη την επιχείρηση από την αρχή. «Πες μου και για τα 2» απάντησα. «100 σίγουρα» είπε ένας φίλος, εννοώντας 100.000€. «ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ, υπερβάλλεις» είπα και όλοι άρχισαν να γελάνε. Ντράπηκα λίγο, γιατί ο μπαμπάς μου είναι αγρότης και όπως φάνηκε, μάλλον, δεν ήξερα να υπολογίζω σωστά «τα του σπιτιού» μου. Άρχισαν, λοιπόν, να μου εξηγούν αναλυτικά πως, αν θέλεις να ξεκινήσεις κάτι με αξιοπρέπεια και να μην χρεώνεσαι άσκοπα, πρέπει να κάνεις σωστές αγορές που σε βάθος χρόνου δεν θα σου στοιχίσουν τα διπλά ή τα τριπλά, γιατί, όπως μου εξήγησαν, μία κακή χρονιά χρειάζεται 3 καλές, για να έρθεις σε ισορροπία.
Το να ασχολείσαι, λοιπόν, με τη γη και τα ζώα είναι πολύ πιο περίπλοκο απ’ όσο φαίνεται. Και αν κάποτε αγρότης σήμαινε αμόρφωτος, σήμερα είναι αναγκαίο ένας αγρότης να μιλάει, τουλάχιστον, αγγλικά, αν θέλει να μπορεί να καταλάβει πώς λειτουργούν τα μηχανήματά του. Χρειάζονται μεγάλα ποσά σε επενδύσεις, πολύ προσωπική δουλειά και συνεχή ρίσκα, εάν θέλεις να είσαι ένας αγρότης ή ένας κτηνοτρόφος που μπορείς να ζήσεις την οικογένειά σου από αυτό το επάγγελμα.
Οι άνθρωποι που βλέπουμε στους δρόμους είναι άνθρωποι που δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στα έξοδα της «επιχείρησής τους». Άνθρωποι που δεν στηρίζονται, όπως θα έπρεπε, από το κράτος, που δεν ενημερώνονται για τα δικαιώματά τους αναλυτικά και που δεν έχουν έναν μηχανισμό να τους δίνει «ώθηση» σε αυτό που κάνουν.
Προσωπικά, βρίσκω εντελώς ανεπίτρεπτο σε ένα κράτος που βασίζεται ή, μάλλον, θα έπρεπε να βασίζεται στον πρωτογενή τομέα (και στον τουρισμό φυσικά), να μην εντάσσει σε καθημερινές συζητήσεις στη Βουλή την πρόοδο του τομέα αυτού. Να μην εξετάζει διαρκώς τρόπους και πολιτικές, ώστε να δουλεύει όσο το δυνατόν πιο αποτελεσματικά ο μηχανισμός αυτός. Και το θέμα δεν είναι να στηρίζονται πάντοτε οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι με χρήματα λες και μιλάμε για ευπαθή κοινωνική ομάδα. Το θέμα είναι να μπορούν αυτοί οι άνθρωποι να ξεκινούν το «επιχειρείν» τους εντός ενός πλαισίου που τους προστατεύει.
Για να γίνει αυτό, πρέπει να ελέγχονται όλοι και να καταπολεμηθεί η διαφθορά με τις χιλιάδες επιδοτήσεις που γίνονται εξοχικά και βίλες. Να δοθεί προτεραιότητα άμεσης οικονομικής στήριξης στους πιο «αδύναμους» και έμμεσης στήριξης στους πιο «δυνατούς». Να υπάρχει ένα αυστηρό πλαίσιο προστασίας των επαγγελματιών αυτών με πλαφόν σε τιμές των καυσίμων και κατά κλίμακα επιδότηση σε λιπάσματα και φάρμακα. Να εγκρίνονται πιλοτικά πλαίσια στήριξης νέων αγορών και επενδύσεων κατά περίπτωση.
Να μπορεί, με πολύ απλά λόγια, κάθε αγρότης και κάθε κτηνοτρόφος να προσφέρει στο κράτος και να παίρνει πίσω αυτό που του αναλογεί. Να αντιμετωπιστεί, δηλαδή, ίσως ο σημαντικότερος τομέας στη χώρα με την αξιοπρέπεια που του αρμόζει.
