Της Ρένας Δανατζή,
Ο Δήμαρχος του Βόλου για το 2023 αν μη τι άλλο παίρνει βραβείο προβολής. Έχει απασχολήσει όσο λίγοι και το πηλίκο στην όλη πράξη είναι ένα: ό,τι και να λέει, ό,τι και να κάνει είναι και με το παραπάνω επανεκλεγμένος Δήμαρχος Βόλου! Από τις δηλώσεις του για τις πλημμύρες στην πόλη όπου διοικεί, τις τοποθετήσεις του για τον Στέφανο Κασσελάκη και τη φαντασμαγορική χριστουγεννιάτικη φιέστα, που πολλοί καλλιτέχνες αρνήθηκαν να συμμετέχουν, ο Αχιλλέας Μπέος είναι μία άκρως πληθωρική φιγούρα για την οποία μπορούμε να συζητάμε ώρες.
Τον κύριο Μπέο δεν τον συμπαθώ ως φυσιογνωμία και ο λόγος είναι απλός: με εκνευρίζει η εριστικότητά του. Δεν συμφωνώ με το γεγονός πως με ό,τι διαφωνούμε μπορούμε και να το εξευτελίζουμε με το γάντι ή χωρίς. Επίσης, δεν συμφωνώ με το γεγονός ότι όποιος έχει εξουσία και χρήματα έχει το ακαταδίωκτο σε ό,τι λέει και ό,τι κάνει. Είναι ένας άνθρωπος που θεωρεί αυτονόητο ότι έχει κάθε δικαίωμα να εκφράζεται όπως θέλει χωρίς καμία συνέπεια. Αυτής της πάστας οι άνθρωποι μου προκαλούν μία ιδιαίτερη αναστάτωση στο στομάχι.
Με τον κύριο Μπέο να συμφωνήσουμε σε ένα πράγμα: ότι μπορούμε να διαφωνούμε. Να διαφωνήσουμε, όμως, στο εξής: το ότι διαφωνούμε δε σημαίνει ότι θα χάσουμε τον σεβασμό μας ο ένας απέναντι στον άλλον. Η απόσταση ευγενείας με έναν άνθρωπο που διαφωνούμε είναι η πολυπόθητη χρυσή τομή και η μικρή διαφορά του πολιτισμού και της ζούγκλας.
Ο δημοφιλής Δήμαρχος Βόλου, τοποθετείται με τον πιο αισχρό τρόπο για διάφορα πράγματα και γεγονότα. Η αισχρότητα αυτή, εκτός του ότι δεν θα έπρεπε να είναι ανεκτή το 2023, δεν αρμόζει στη θέση του. Και πολύ εύλογα θα αναρωτηθεί κάποιος: μα αφού επανεκλέχτηκε με τόσο υψηλά ποσοστά, μήπως ο κόσμος συμφωνεί με όσα λέει; Απαντώ: όχι φυσικά! Όλοι γνωρίζουμε πως πλέον οι Δημοτικές Εκλογές είναι περισσότερο marketing και λιγότερο πολιτική. Επίσης, ακόμα και αν κάποιος έχει τις ίδιες συντηρητικές απόψεις με τον κύριο Μπέο, θα έπρεπε, τουλάχιστον, να διαφωνεί με τον πεζό τρόπο που τις εκφράζει.
Αντιλαμβάνομαι πολύ καλά ότι δεν ζούμε σε έναν ιδανικό κόσμο και δεν περιμένω από αύριο να αλλάξουν όλα όσα, δυστυχώς, συζητάμε καθημερινά με φίλους και γνωστούς. Αν, όμως, χαθεί και η τελευταία στάλα σεβασμού, τότε πια θα ζούμε σε έναν άσχημο και εντελώς επικίνδυνο κόσμο. Και αυτό, νομίζω, πως δεν θα μας πάει βήμα μπροστά. Αντιθέτως, θα μας γυρίσει τόσο πίσω που το μόνο που θα μείνει είναι το σκοτάδι.
