Της Ρένας Δανατζή,
Εδώ και κάποιες μέρες, το περιβόητο ροζ βίντεο με πρωταγωνίστρια την Ιωάννα Τούνη, έχει γίνει λατρεμένο θέμα όλων των μεσημεριανών εκπομπών αλλά και των social media. Η Ιωάννα αποφάσισε να μιλήσει για το συμβάν μέσα από ένα ολιγόλεπτο video στο YouTube και να εξηγήσει πώς έπεσε θύμα απάτης και παραβίασης προσωπικών δεδομένων. Η συνέχεια είναι γνωστή, αφού άμεσα δημιουργήθηκαν δύο στρατόπεδα: Aυτό που υποστηρίζει την Ιωάννα και αυτό που τη θεωρεί ηθική αυτουργό της ιστορίας. Στην πραγματικότητα, η Ιωάννα – άθελά της – μας έδωσε την αφορμή να συζητήσουμε για μία ακόμα φορά τα περί ηθικής, στην εποχή της απόλυτης ελαφρότητας.
Η περίπτωση της Ιωάννας δεν είναι η μόνη και θεωρώ ότι ο βασικότερος λόγος που συχνά-πυκνά διασύρουμε ανθρώπους, είναι επειδή οι περισσότεροι πάσχουμε από το σύνδρομο της κλειδαρότρυπας. Έχουμε δηλαδή, την ανάγκη να αποκτούμε πρόσβαση σε προσωπικά δεδομένα των γύρω μας, κατασκοπεύοντας τις ζωές τους από όσο πιο κοντά γίνεται. Ίσως, αυτή η διαδικασία λειτουργεί ως κολυμπήθρα του Σιλωάμ για τις δικές μας ζωές. Άλλωστε, είναι πολύ εύκολο να καταδείξουμε τα λάθη των άλλων, γιατί με αυτόν τον τρόπο θάβουμε τα δικά μας λάθη.
Οι περισσότεροι άνθρωποι που είδαν ή σχολίασαν καυστικά το βίντεο της Ιωάννας, στην πραγματικότητα είναι άνθρωποι με πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση και με ξεκάθαρη ζήλια απέναντι στην άνετη ζωή που κάνει η Ιωάννα. Γιατί, ανεξάρτητα με το αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε με τον τρόπο που ζει κάποιος και διαχειρίζεται την εικόνα του, αυτό πρώτον δεν παύει να είναι αναφαίρετο δικαίωμά του και δεύτερον δε σημαίνει πως μπορούμε με την πρώτη ευκαιρία να σηκώσουμε την πέτρα και να τον λιθοβολήσουμε.
Ο διασυρμός διαφέρει κατά πολύ από τη διαφωνία. Δεν αντιλέγω πως πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί με τους ανθρώπους που εμπιστευόμαστε και να φροντίζουμε να μην χάνουμε τον έλεγχο και τη νηφαλιότητά μας όταν βρισκόμαστε σε άγνωστα μέρη. Όμως ο εξευτελισμός ενός ανθρώπου, είναι ανεπίτρεπτος σε κάθε περίπτωση. Άσχετα με το αν θεωρούμε την Ιωάννα καλό ή κακό πρότυπο για τους νέους, όσοι περιγέλασαν αυτό το video και μπήκαν στη διαδικασία να το δουν και να το σχολιάσουν ειρωνικά, είναι άνθρωποι που θα έπρεπε ένας προς έναν να βρεθούν αντιμέτωποι με το νόμο.
Θεωρώ ότι το μεγαλύτερο ερώτημα που προκύπτει από αυτήν την ιστορία είναι ένα: Πόσο χαμηλά έχουμε πέσει ως άνθρωποι όταν κοιτάζουμε από την κλειδαρότρυπα τους άλλους, προσπαθώντας να συγκρίνουμε τα λάθη μας και να νιώσουμε λίγο καλύτερα αν κερδίσουμε στα σημεία; Ποια ηθική σε όλον τον κόσμο τα διδάσκει αυτά;
