Της Γεωργίας Κακή,
Πολλές φορές αναλογίζομαι πόσο γοητευτική είναι η άνοιξη. Κανένας και καμία δε μπορεί να αντισταθεί στη γοητεία της. Μήτε ποιητής, μήτε ζωγράφος, μήτε μουσικός, μήτε στιχουργός, μήτε καλλιτέχνης εν γένει. Πόσα, αλήθεια, γράφτηκαν γι’ αυτήν. Και πόσα πρόκειται να γραφτούν ακόμα. Είναι ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης. Πώς να μην είναι άλλωστε; Με τόσα χρώματα που την συνοδεύουν. Με τόσες υπέροχες μυρωδιές που τη χαρακτηρίζουν. Με τόσες αναμνήσεις που μας συνδέουν όλους και όλες μαζί της.
Είναι εκείνη που διαδέχεται τον χειμώνα. Και γι’ αυτό αδημονούμε για την επανεμφάνισή της κάθε χρονιά. Είναι απρόβλεπτη και γι’ αυτό θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι ενδιαφέρουσα, όπως άλλωστε κάθε θηλυκό. Θα σε εκπλήξει με μία ξαφνική μπόρα· όμως, εν συνεχεία, θα σε αποζημιώσει με ένα πανέμορφο ουράνιο τόξο. Καταλαβαίνεις πως έφτασε, όταν το σπίτι δε μπορεί να σε κρατήσει πια. Όταν περπατώντας αντικρίζεις ανθισμένες αμυγδαλιές και γεμάτα με αγριολούλουδα παρτέρια. Όταν, ακόμα, στρέφεις το βλέμμα σου στον ξάστερο ουρανό και αντικρίζεις χελιδόνια που επαναπατρίστηκαν με ένα μονάχα κάλεσμά της. Ίσως ακούγομαι εξαιρετικά ρομαντική. Μπορεί και να είμαι πράγματι, αρκετά ρομαντική. Αλλά μονάχα γιατί πιστεύω πάρα πολύ στη δύναμη της άνοιξης και σε αυτό που συμβολίζει. Κι αυτό που συμβολίζει είναι η ελπίδα.
Η φύση η ίδια μας διδάσκει πως, όπως ακριβώς μετά τον χειμώνα έρχεται η άνοιξη, έτσι και μετά το σκοτάδι έρχεται το φως. Μετά την βροχή, τα σύννεφα φεύγουν και ξεπροβάλλει ο λαμπερός ήλιος. Πάντοτε έτσι γίνεται. Αργά ή γρήγορα, η ίδια η πραγματικότητα έρχεται να μας το αποδείξει. Και αν καμιά φορά η άνοιξη αργήσει, είναι γιατί πολύ απλά μας διδάσκει πως αξίζει. Αξίζει να υπομείνουμε τον βαρύ χειμώνα, μόνο και μόνο για να την απολαύσουμε. Αξίζει να αναμένουμε μέχρι τον ερχομό της, ο οποίος θα μας αποζημιώσει. Και τότε ίσως και να την εκτιμήσουμε ακόμη περισσότερο απ’ ότι την εκτιμούσαμε πριν.
Στην τρέχουσα συγκυρία, ωστόσο, όλοι και όλες βιώνουμε το αντίστροφο. Η άνοιξη να μας χτυπά την πόρτα καθώς δεν λογαριάζει πανδημίες, σεισμούς, ιούς και καταποντισμούς. Και είμαστε εμείς που δεν μπορούμε να την χαρούμε όσο και αν το λαχταράμε· όσο κι αν επιθυμούμε να χαθούμε μέσα στα αρώματα της και στα υπέροχα χρώματα που τη συνοδεύουν. Τι ειρωνεία! Δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να βιώσουμε μεταφορικά τον δικό μας χειμώνα, ελπίζοντας στην άνοιξη που… όπως προανέφερα, πάντοτε έρχεται!
«Η μέρα που ο Θεός δημιούργησε την ελπίδα ήταν πιθανότατα η ίδια μέρα που δημιούργησε την άνοιξη», Bernard Williams.
Την λένε Γεωργία Κακή, αλλά είναι πολύ καλή! Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην ιστορική Τρίπολη, σπούδασε και εργάζεται στην πολυπολιτισμική Κομοτηνή. Είναι απόφοιτος της Νομικής Σχολής του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης και ασκούμενη δικηγόρος. Μιλάει αγγλικά και γαλλικά. Διαβάζει οτιδήποτε και ταξιδεύει οπουδήποτε. Τραγουδά από μικρή. Αγαπά τη μόδα ως τέχνη. Αν μια φράση τη χαρακτηρίζει αυτή είναι: «Ζήσε το Σήμερα!»
