Της Ιωάννας Λουκά,
Όταν οι 9 Μούσες συνάντησαν την παιδεία, ήταν στα ένδοξα χρόνια της κλασικής περιόδου, όπου το ανήσυχο ελληνικό πνεύμα κυριευόταν από το πάθος του για καλλιτεχνία, ήταν, τότε, που η ελληνική ψυχή παλλόταν ανάμεσα στα γλυπτά και τη λογοτεχνία, τότε που όποιος ήταν πεπαιδευμένος ήταν ολάκερα καλλιεργημένος και όχι μονομερώς. Φυσικά και εξειδίκευση υπήρχε,μόνο που δεν δρούσε με τρόπο που να κατασπαράζει την πνευματική ολοκλήρωση.
Για πολλούς σήμερα αυτή η πνευματική ολοκλήρωση ίσως να φαντάζει ουτοπία, ωστόσο μπορεί να επιτευχθεί, αλλά χρειάζεται μάλλον “ανώμαλη προσγείωση”.
Η εκπαίδευση, πράγματι υφίσταται. Το ζήτημα, όμως, είναι η ποιότητά της. Πολλοί θα σπεύσουν να απαντήσουν πως είναι ‘30 καρατίων’, αφού εξυπηρετεί με τον καλύτερο τρόπο το σύγχρονο στόχο, την εξειδίκευση. Και έρχεται το ερώτημα: τι κόσμο θέλουμε; Θέλουμε έναν κόσμο, ο οποίος θα χαρακτηρίζεται από χρηματολαγνεία, ωφελιμισμό και στείρα εξειδίκευση; Αν, ναι, τότε κινούμαστε σωστά. Αν, όχι, πρέπει μάλλον να αντιδράσουμε στο υπάρχον σύστημα και να κάνουμε στροφή “180 μοίρες”.
Και “πώς είναι εφικτό αυτό, όταν ζούμε σε μία εποχή λιτότητας;” αναρωτιούνται οι ταγοί, και με το επιχείρημα αυτό σπεύδουν να καταργούν μαθήματα καλλιτεχνικών και να υποβαθμίζουν την τέχνη στα σχολεία, ισχυριζόμενοι πως αυτή συνάδει μόνο σε εποχές τρυφής και πολυτέλειας. Όμως είναι δυνατόν να θεωρούμε ένδειξη πλούτου την τέχνη, την τέχνη με την οποία ο άνθρωπος καταφέρνει να σπάσει την κρούστα του γκρίζου τέλματος, στο οποίο είναι παγιδευμένος, και να αναδυθεί στον πολύχρωμο εξωτερικό κόσμο, να αναταθεί ψυχικά και να αποδεσμευτεί από τα χαλινάρια της εσωτερικής και της εξωτερικής αιχμαλωσίας;
Αν πρόκειται για την ηγεσία, προφανώς, και η τέχνη είναι είδος πολυτελείας, πολλῷ μάλλον ”ίδιο” των ευγενών, αφού πρώτιστο μέλημά των ταγών είναι να κυβερνούν ανθρώπους – ανθρωποειδή που έχουν συμπεριφορά αγελαία με μηδαμινές αντιστάσεις.
Η ποδηγέτηση αρχίζει να πλησιάζει απειλητικά, μοναδικό ανάχωμά της μπορεί να αποτελέσει εκείνη η εκπαίδευση, που θα πιαστεί χέρι-χέρι με τις Μούσες και θα διανύσουν πολλά χιλιόμετρα, χιλιόμετρα σωτηρίας και λύτρωσης και όχι πολυτέλειας.
