Της Χρυσάνθης – Ίριδας Ανεμογιάννη,
Μία σκέψη. Δύο λέξεις. Τρεις προτάσεις. Ή ένα κατεβατό από λόγια. Μία κίνηση. Ένα νεύμα. Ή μία σειρά από «στάσεις». Μία κατάσταση. Δύο επιλογές. Και εσύ διάλεξες την εύκολη, για άλλη μία φορά. Γιατί ποιος θα ήθελε να δυσκολεύεται στη ζωή του; Ποιος, ενώ θα είχε τη δυνατότητα, δεν θα επέλεξε να αποφύγει τις δυσκολίες; Προφανώς, ο εύκολος δρόμος θα φαίνεται καλύτερος και για πολλούς λόγους. Αν και πολύ κοινότοπο, μήπως τελικά σημασία έχει το ταξίδι και όχι ο προορισμός;
Γιατί κάποιος επέλεξε, όμως, το εύκολο, το γρήγορο, το απλό, χωρίς να δώσει σημασία; Γιατί δείλιασε. Γιατί φοβήθηκε. Γιατί ποτέ ξανά δεν τόλμησε. Γιατί ο εγωισμός του τον νίκησε. Γιατί ήρθε η λογική να υπερισχύσει και ο εγωισμός να νικήσει πανηγυρικά, καταρρίπτοντας κάθε άλλη σκέψη, κάθε άλλο συναίσθημα, κάθε επιθυμία.
Μα αφού έτσι φαινόμαστε πιο σκληροί. Είμαστε ασφαλείς. Μέσα στο κάστρο με τα τείχη μας. Γιατί το προτιμάμε αυτό. Μας αρέσει να βολευόμαστε. Θέλουμε κάθε μεσημέρι την ίδια θέση στο τραπέζι μας. Δεν μπορούμε να κοιμηθούμε χωρίς το μαξιλάρι μας. Φαινόμαστε πιο δυνατοί έτσι. Αλλά καταλήγουμε αδύναμοι.
Ξεχνάμε να διεκδικούμε. Θυμόμαστε, όμως, να είμαστε εγωιστές. Και μας αρέσει. Απτόητοι και αναίσθητοι. Και τελικά τα χάνουμε όλα. Και κοιμόμαστε χαρούμενοι. Με την τηλεόραση να μένει ανοιχτή σε μία εκπομπή αδιάφορη.
Δεν προσπαθούμε όμως. Δεν αξίζει. Δεν τολμάμε. Δεν θέλουμε να πέσουμε. Έχουμε μάθει όρθιοι. Να στεκόμαστε δίπλα δίπλα. Εμείς και ο εγωισμός μας. Να ξυπνάμε μαζί. Να κοιμόμαστε μαζί. Εμείς και η αδιάφορη εκπομπή μας. Και να κοκορευόμαστε. Μα αφού είμαστε δυνατοί.
Και τελικά μείναμε εκεί. Στα «πρόχειρα». Μα «δεν πειράζει». Αφού μείναμε ακλόνητοι. Μιλάει ο εγωισμός. Και η επιθυμία του ανθρώπου να φαίνεται άτρωτος. Μα τι θα γινόταν αν. Αν υποτασσόταν για λίγο ο εγωισμός του ανθρώπου. Τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο. Αλλά όλοι μείναμε εκεί. Να κοιτάμε μία οθόνη. Όπως πάντα.
Ίσως κάποια στιγμή να κλείσουμε την τηλεόραση. Ίσως κάποια στιγμή να πράξουμε χωρίς να βάζουμε μπροστά τον εγωισμό μας. Ίσως και να βρούμε μία άλλη εκπομπή να βλέπουμε το βράδυ. Ίσως ονομάσουμε κάπως αλλιώς τον εγωισμό μας. Δεν θα αλλάξουν και πολλά βέβαια. Και εμείς θα μείνουμε ξανά, με το τι θα γινόταν αν.
