Του Γιώργου Γιαννούλη,
Εδώ και αρκετό διάστημα παρατηρείται μια επικράτηση έως και πολιτική «κυριαρχία» της Νέας Δημοκρατίας, κάτι που επιβεβαιώνεται και από την πρόσφατη δημοσκόπηση της εταιρείας MRB. Είναι εντυπωσιακό ότι διατηρείται ένα τόσο μεγάλο ποσοστό από μια Κυβέρνηση με τις όποιες αδυναμίες, ιδιαίτερα κατά τη δεύτερη θητεία της.
Ίσως, η Νέα Δημοκρατία υπό τον Κυριάκο Μητσοτάκη κατάφερε να συσπειρώσει την παραδοσιακή δεξιά με το εκσυγχρονιστικό έως και προοδευτικό κέντρο. Ανέκαθεν το κόμμα που κέρδιζε το κέντρο ευνοούνταν στις Εκλογές. Άλλωστε, το είδαμε και το 2015, όταν επικράτησε ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Βέβαια, είναι ιδιαίτερη αυτή η περίπτωση, καθώς κατάφερε να το «διώξει» μαζί με την Αριστερά σε σύντομο χρονικό διάστημα…
Αντίθετα, η Νέα Δημοκρατία άρχισε από το 2016 να «χτίζει» σιγά-σιγά μια εικόνα πολιτικά φιλελεύθερης και κεντρώας ή και Κεντροδεξιάς μετριοπαθούς δύναμης. Και στο παρελθόν, βέβαια, όπως, για παράδειγμα, το 2012, έγινε προσπάθεια συζήτησης με τα άλλα πολιτικά ρεύματα στο πλαίσιο της αναγκαίας συνεννόησης για την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων που περνούσαν τότε. Το 2012, λοιπόν, συνεργάστηκαν σε κυβερνητικό επίπεδο Νέα Δημοκρατία-ΠΑ.ΣΟ.Κ.-ΔΗΜ.ΑΡ. Η διαφορά με το σήμερα είναι ότι από το 2019 με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, το «άνοιγμα» έγινε πράξη και εντός του κόμματος. Δεν είναι και λίγο αυτό που βλέπουμε και πιστώνεται στις επικοινωνιακές δεξιότητες του Πρωθυπουργού. Ίσως, επιτυγχάνεται, σταδιακά, το όραμα του ιδρυτή της παράταξης για ένα κόμμα που θα ξεκινά από τη Δεξιά και θα φτάνει μέχρι και τις παρυφές της Αριστεράς (χωρίς, ωστόσο, να μεταμορφώνεται σε αριστερή παράταξη).
Η Πολιτική, όμως, (πρέπει να) είναι και πράξεις, εκτός από επικοινωνία. Στη δημοσκόπηση της MRB, που έγινε αναφορά και προλογικά, καταγράφεται ως πρώτο πρόβλημα η ακρίβεια και μάλιστα σε ποσοστό 61,5%. Στην πρόθεση ψήφου, ωστόσο, η κυβερνώσα παράταξη διατηρεί άνετο προβάδισμα που με την αναγωγή της δίνει περίπου το εκλογικό ποσοστό! Αυτό, ενδεχομένως, να εξηγείται τόσο από την αναγνώριση από τους πολίτες της όποιας προσπάθειας γίνεται από την πλευρά της Κυβέρνησης, όσο και από το γεγονός ότι η Αντιπολίτευση δεν υπάρχει… Σε αυτό το σημείο, ας σημειωθεί ότι ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ως κόμμα παίρνει 13% στην αναγωγή, ενώ ο επικεφαλής του, Στέφανος Κασσελάκης, λαμβάνει μόλις 7,3% στην καταλληλόλητα για το αξίωμα του Πρωθυπουργού… Ούτε οι ψηφοφόροι του κόμματος δεν τον θέλουν… Παρόμοια περίπτωση καταγράφεται για το ΠΑ.ΣΟ.Κ., το οποίο συγκεντρώνει ποσοστό 14,6% με τον Νίκο Ανδρουλάκη να έχει 11%… Θα πρέπει να το εξετάσουν αυτό οι επικεφαλής των δύο αυτών κομμάτων που διεκδικούν τη δεύτερη θέση… Γίνεται αναφορά και στα δύο κόμματα, διότι το πολιτικό τοπίο είναι ευμετάβλητο και η διαφορά οριακή!
Κλείνοντας, δεν νομίζω ότι είναι δόκιμος ο όρος «μονοκρατορία», καθώς δεν υφίσταται κάτι τέτοιο στη Δημοκρατία. Οι αντιπρόσωποί μας εκλέγονται για συγκεκριμένη χρονική περίοδο και λογοδοτούν στους πολίτες. Εξού και λόγω της υπερβολής, μπαίνουν τα εισαγωγικά… Τόσο η Κυβέρνηση όσο και η Αντιπολίτευση οφείλουν να μην ξεχνούν ότι εκλέγονται και έχουν θεσμικούς ρόλους. Εκείνοι που το ξέχασαν, εξαφανίστηκαν από τον πολιτικό χάρτη…
