Της Μαρίας Αλευρομαγείρου,
1739: Η Αμερικανική ήπειρος ταλαιπωρήθηκε για αιώνες από τους Ευρωπαίους κατακτητές – εξερευνητές, οι οποίοι με την εμφάνισή τους στην νέα και αχανή περιοχή ξεκίνησαν την υπερεκμετάλλευση του χώρου και των ανθρώπων. Έτσι, δεν άργησε να στηθεί ένα σύνθετο αποικιοκρατικό σύστημα που προσέφερε πολλά κέρδη.
Απέναντι σε αυτήν την εκμετάλλευση υπήρχαν κάποιοι που προσπάθησαν να αντισταθούν, αναζητώντας μια πιο ανθρώπινη μεταχείριση. Μια τέτοια ενέργεια επιχείρησε μια ομάδα σκλάβων στην Νότια Καρολίνα και πιο συγκεκριμένα στην περιοχή Τσάρλεστον, 30 χιλιόμετρα μακριά από τον ποταμό Stone. Ψάχνοντας, λοιπόν, την ελευθερία τους εξεγέρθηκαν κατά των δουλεμπόρων και «αφεντικών» τους και έτσι έμεινε στην ιστορία ως η Εξέγερση του Stono. Το γεγονός αυτό αποτέλεσε την μεγαλύτερη εξέγερση σκλάβων στις νότιες αποικίες. Μέσα από αυτήν έχασαν την ζωή τους περίπου 25 άποικοι και 30 με 50 σκλάβοι, προερχόμενοι από την Αφρική, οι οποίοι έφτασαν στην Αμερική μέσω δουλεμπόρων.
Ως επικεφαλής των εξεγερμένων αναφέρεται ο Τζέμυ Κάτο και κάτω από τις οδηγίες του η ομάδα αρχικά μπήκε σε ένα κατάστημα όπου πωλούνταν όπλα και αφού εφοδιάστηκαν βγήκαν στους δρόμους του Τσάρλεστον. Άνοιξαν πυρ αδιακρίτως κινούμενοι προς τον νότο και λίγο αργότερα η ομάδα έφτασε τους περίπου τους 60 εξεγερμένους. Οι άποικοι δεν άργησαν να οργανωθούν και να «αντεπιτεθούν», με τις συγκρούσεις να διαρκούν όλη την ημέρα, με την συμμετοχή της πολιτοφυλακής που τους σταμάτησε κοντά στον ποταμό Εντίστο. Προς το απόγευμα, όμως, οι περισσότεροι επαναστάτες έπεσαν νεκροί, ενώ άλλοι διέφυγαν, βάζοντας ένα τέλος στις συγκρούσεις.
Αρχικός στόχος και σκοπός των εξεγερμένων ήταν να φτάσουν στον Άγιο Αυγουστίνο της Φλόριντα, αφού εκεί οι Ισπανοί που είχαν την διοίκηση προσέφεραν ελευθερία και γη σε σκλάβους που κατάφερναν να το σκάσουν και να φτάσουν εκεί. Αλλά ούτε αυτοί που κατόρθωσαν να ξεφύγουν αρχικά μπόρεσαν να φτάσουν στον προορισμό τους, καθώς πιάστηκαν μετά από λίγο, φτάνοντας μόνο 50 χιλιόμετρα μακριά. Οι συλληφθέντες, πλέον, σκλάβοι, οδηγήθηκαν στο απόσπασμα με συνοπτικές διαδικασίες προς παραδειγματισμό, ενώ μερικοί κρατήθηκαν για να πουληθούν ως σκλάβοι σε άλλες περιοχές.
Επιπλέον, για να εξαλείψουν την όποια μελλοντική παρόμοια δράση οι αρχές της περιοχής μαζί με την Γενική Συνέλευση προχώρησαν στην έκδοση νόμου, το επόμενο έτος (τον λεγόμενο Negro Act του 1740), βάση του οποίου περιορίζονταν περαιτέρω οι ελάχιστες ελευθερίες που είχαν. Παράλληλα, οριζόταν ένα πλαφόν στον αριθμό των σκλάβων που μπορούσε να έχει κάποιος και σε αυτούς που μπορούσαν να εισαχθούν.
Με αυτόν τον τρόπο τέθηκε ένα τέλος στην εξέγερση του Stono, αλλά οι άνθρωποι δεν έπαψαν να ονειρεύονται και να αγωνίζονται για μια καλύτερη ζωή, διεκδικώντας αυτά που τους αξίζουν.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Stono Rebellion (1739), blackpast.org, διαθέσιμο εδώ
- Stono Rebellion, britannica.com, διαθέσιμο εδώ
- Sept. 9, 1739: The Stono Rebellion, zinnedproject.org, διαθέσιμο εδώ
