Του Κωνσταντίνου-Ειρηναίου Σταμούλη,
Δεύτερη «Λευκή Βίβλος» για τον Ιούλιο και θα επικεντρωθούμε σήμερα στον απόηχο της ψηφοφορίας του νομοσχεδίου για τις διαδηλώσεις, ενός νομοσχεδίου που η κυβέρνηση κατάφερε να περάσει από τη βουλή με 187 ψήφους υπέρ και 101 κατά, σε σύνολο 288 βουλευτών. Αν μη τι άλλο μια μεγάλη επιτυχία για την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, μιας και όχι μόνο κατάφερε να ψηφίσει ένα αμφιλεγόμενο νομοσχέδιο αλλά και επειδή το εν λόγω νομοσχέδιο στηρίχθηκε και από άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης και πιο συγκεκριμένα από την Ελληνική Λύση του Κυριάκου Βελόπουλου και το Κίνημα Αλλαγής. Και αν δεν σας προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι η Κ.Ο. της Ελληνικής Λύσης στήριξε την κυβερνητική πρόταση, τότε η έκπληξη έγκειται στη στήριξη αυτής από το κόμμα της Χ. Τρικούπη. Η στήριξη του νομοσχεδίου από το Κίνημα Αλλαγής πυροδότησε μια σειρά πολιτικών συζητήσεων και συγκρούσεων, τόσο μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ, όσο και μεταξύ των ίδιων των υποστηρικτών του Κινήματος, δημιουργώντας εκ νέου ένα κλίμα εσωστρέφειας στο χώρο της Σοσιαλδημοκρατίας και αναζωπυρώνοντας τη συζήτηση για την εκπροσώπηση του λεγόμενου «Προοδευτικού Κέντρου».
Η στήριξη του νομοσχεδίου, αφετηρία της εσωστρέφειας
Η εσωστρέφεια ξεκινά στο Κίνημα Αλλαγής σε μία περίοδο κατά την οποία αυτό ασκούσε εποικοδομητική και ουσιαστική αντιπολίτευση εκμεταλλευόμενο την αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να διαχειριστεί ταυτόχρονα με τρόπο αποτελεσματικό τα εσωτερικά ζητήματα του, τον δημόσιο διάλογο αναφορικά με όσα είδαν το φως της δημοσιότητας σχετικά με τους Ν. Παππά και Δ. Παπαδημούλη και την αντιπολιτευτική του ατζέντα. Και γιατί εσωστρέφεια; Γιατί μετά την απόφαση της ηγεσίας του κόμματος να στηρίξει το νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις, δημιουργείται ένα κλίμα διχασμού στα μέλη τόσο της Κοινοβουλευτικής Ομάδας όσο και των Κομματικών Οργάνων. Δεν είναι λίγοι όσοι εξέφρασαν ανοιχτά την αντίθεσή τους με την απόφαση αυτή, μεταξύ άλλων και ο πρώην πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου. Πράγματι, με τη στήριξη του νομοσχεδίου, το Κίνημα Αλλαγής κινείται σε μια ρότα αντιφατική. Αντιφατική με τη ρότα που το ίδιο φιλοδοξεί να ακολουθήσει, εκείνη της προόδου και της δημοκρατίας. Αντιφατική όμως και με τον χώρο τον οποίο επιχειρεί να εκπροσωπήσει, αντιφατική με την ίδια τη Σοσιαλδημοκρατία. Ξεκαθαρίζω εκ νέου στο σημείο αυτό, όπως και στην προηγούμενη «Λευκή Βίβλο», ότι ένα νομοσχέδιο με παρεμβάσεις στις διαδηλώσεις δεν είναι ανεπιθύμητο καθώς υπάρχει ανάγκη για ένα ρυθμιστικό πλαίσιο. Η διαφωνία έγκειται λοιπόν στις συγκεκριμένες παρεμβάσεις και όχι στην ευρύτερη έννοια της ρύθμισης. Οι εσωτερικές διενέξεις λοιπόν, προκάλεσαν δυσφορία στην Πρόεδρο του Κινήματος, Φώφη Γεννηματά, η οποία συγκάλεσε την Κοινοβουλευτική Ομάδα, όπου και ξεκαθάρισε ότι «όποιος από σήμερα και πέρα δεν σεβαστεί τις αποφάσεις των οργάνων, να γνωρίζει ότι θέτει τον εαυτό του εκτός κοινοβουλευτικής ομάδας». Η κα. Γεννηματά δεν προέβη σε διαγραφές ή κυρώσεις, έστειλε όμως ένα αυστηρό μήνυμα ενότητας.
Ποιος θα εκφράσει τελικά την προοδευτική παράταξη;
Ναι, αγαπητέ αναγνώστη, αυτό είναι ίσως το βασικότερο ερώτημα του άρθρου, την ουσία του οποίου θα διερευνήσουμε. Από τη μια λοιπόν έχουμε τον ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα που γρήγορα έγινε κόμμα εξουσίας και που προκειμένου να προσαρμοστεί στους καιρούς και στο εκλογικό του σώμα, από την Αριστερά μετασχηματίστηκε και απλώθηκε στη Σοσιαλδημοκρατία. Από την άλλη το Κίνημα Αλλαγής, το οποίο είδε τα ποσοστά του να συρρικνώνονται (ως ΠΑΣΟΚ) μετά τη συγκυβέρνηση με τη Νέα Δημοκρατία στη χειρότερη περίοδο για τη χώρα μετά τη μεταπολίτευση και που πλέον αναζητά τα πατήματά του. Η αντιπαράθεση μεταξύ τους φουντώνει καθώς και οι δύο επιχειρούν να εκφράσουν τον ευρύτερο Κεντροαριστερό χώρο. Η κόντρα τους τρέφεται από τις εξελίξεις και αναζωπυρώνεται με κάθε ευκαιρία. Τελευταίο γεγονός η σφοδρή σύγκρουση Αλέξη Τσίπρα και Φώφης Γεννηματά στη Βουλή στο πλαίσιο της συζήτησης του νομοσχεδίου για τις διαδηλώσεις. Τελικά όμως τι έχει νόημα; Ποιος θα είναι ο εκφραστής της Κεντροαριστεράς ή το να εκφραστεί ο χώρος αποτελεσματικά, με ουσία και αξιόπιστη επιχειρηματολογία; Γιατί στο βωμό της μάχης για τον κυρίαρχο του χώρου και τα δύο κόμματα αποτυγχάνουν να εκπροσωπήσουν αποτελεσματικά τους ίδιους τους υποστηρικτές τους. Στο βωμό της μάχης για τους «συνεχιστές» του Ανδρέα Παπανδρέου χάνεται η ουσία. Ο χώρος δεν έχει ιδιοκτήτες, υπήρχε και θα υπάρχει στο πέρασμα των χρόνων. Ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν έχει ανάγκη από «συνεχιστές», και το έργο του ανήκει μοναχά στον ίδιο. Η προσκόλληση στο παρελθόν και η μάχη για την κτήση του είναι μια μάχη ανούσια. Γιατί έτσι χάνεται η μάχη για το μέλλον, γιατί έτσι υποβαθμίζεται η ίδια η Σοσιαλδημοκρατία, οι ιδέες και οι αξίες της. 
Αντί επιλόγου, μερικές μόνο διάσπαρτες σκέψεις. Οι συνθήκες απαιτούν συνεννόηση και πολιτική βούληση. Αν το Κίνημα Αλλαγής υπό την ηγεσία της Φώφης Γεννηματά λανθασμένα ή ορθά υποστήριξε το νομοσχέδιο θα το δείξει η ιστορία. Άλλωστε εκεί όλοι κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Αλλά είναι πλέον καιρός να δώσουμε σημασία στους πολίτες και να τους ακούσουμε. Η συζήτηση γύρω από τη διαμόρφωση του εκάστοτε πολιτικού χώρου φθείρει τόσο τα ίδια τα κόμματα όσο και τον χώρο. Η πολιτική πλέον αλλάζει, εξελίσσεται, γίνεται πιο διαδραστική. Εκείνος ο οποίος επιχειρεί να εκπροσωπήσει τις ιδέες, τις αρχές του, την ίδια τη δημοκρατία, ας το δείξει μέσα από τις πράξεις του, από τον πολιτικό του λόγο και την ίδια του την βούληση. Οι πολίτες πλέον χρειάζονται την ουσία, η δημοκρατία πλέον χρειάζεται την ουσία. Ραντεβού σε μια εβδομάδα…
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 2000. Σπουδάζει Πολιτική Επιστήμη και Διεθνείς Σχέσεις στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου. Ασχολείται ενεργά με το αντικείμενο των σπουδών του, αρθρογραφώντας και συμμετέχοντας σε συνέδρια και εκδηλώσεις σχετικά με την Πολιτική, τη Διεθνή διπλωματία και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.
