Της Αναστασίας Παπαδά,
«Βία είναι η άσκηση σωματικής ή άλλης δύναμης ή η χρησιμοποίηση απειλών με σκοπό την επιβολή της θέλησης κάποιου», σύμφωνα με το λεξικό του Γεώργιου Μπαμπινώτη. Η βία μπορεί να λάβει πολλές μορφές. Μπορεί να είναι σωματική, λεκτική, ψυχολογική, ενδοοικογενειακή, ενδοσχολική,αστυνομική, η βία στα γήπεδα και η βία κατά των γυναικών. Δυστυχώς όμως η κοινωνία μας έχει γίνει τόσο εξοικειωμένη με τη βία που πλέον θεωρείται κάτι φυσιολογικό. Γιατί όμως ο κόσμος είναι πιο εξοικειωμένος από ποτέ με τη βία και δεν αντιδρά όταν ένα τέτοιο περιστατικό συμβαίνει μπροστά στα μάτια του;
Αρχικά, ξεκινώντας από την παιδική ηλικία, η εισβολή των βιντεοπαιχνιδιών στη ζωή των παιδιών έχει παίξει καθοριστικό ρόλο. Πολλά βιντεοπαιχνίδια που επιλέγονται από τα παιδιά, και είναι συνήθως ακατάλληλα για εκείνα, έχουν ως στόχο την επιβίωση με κάθε μέσο, είτε σκοτώνοντας, είτε ξυλοκοπώντας τους «εχθρούς» ή γενικότερα τον πόλεμο. Επιπλέον, πολλά παιχνίδια χρησιμοποιούν χυδαία και υποτιμητική γλώσσα.
Η τηλεόραση αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της καθημερινότητάς μας και έχει εξελιχθεί αρκετά τα τελευταία χρόνια. Παρ’ όλα αυτά, τα προγράμματα που προβάλλονται είναι χαμηλού επιπέδου, όπως τα ριάλιτι, στα οποία, προκειμένου να σημειώσουν υψηλά νούμερα τηλεθέασης, προβάλλονται σκηνές βίας μεταξύ των παικτών και ίντριγκες. Σ’ αυτό το σημείο είναι που η λεκτική βία συμπληρώνει την σωματική. Και ο κινηματογράφος όμως, με ελάχιστες εξαιρέσεις, ακολουθεί αυτή την κατεύθυνση. Οι ταινίες που προτιμώνται από την πλειοψηφία του κοινού είναι ταινίες δράσεις που περιέχουν το τρίπτυχο «σεξ, βία και ξύλο». «Αν δεν έχει λίγο ξύλο η ταινία τότε δεν είναι καλή», είναι μία φράση που αρκετοί λένε συχνά.
Όσον αφορά τη βία στα γήπεδα, οι άνθρωποι αποτελούν μέρος ενός όχλου και έτσι φαίνεται ότι έχουν λιγότερες αναστολές ως προς την κακή συμπεριφορά και τη βία. Επίσης, ειδικά οι χούλιγκαν, το ότι έχουν καλυμμένα τα πρόσωπά τους, τους βοηθάει να δρουν χωρίς το φόβο ότι μπορούν να ταυτοποιηθούν από την αστυνομία.
Η ενδοοικογενειακή βία είναι ένα πολύ συχνό φαινόμενο και δυστυχώς έχει πάρει πολύ μεγάλες διαστάσεις. Κατά κύριο λόγο, η ενδοοικογενειακή βία υφίσταται, καθώς οι γονείς είναι ανίκανοι να διαπαιδαγωγήσουν τα παιδιά τους και να τους μάθουν ποιο είναι το καλό από το κακό, το σωστό από το λάθος. Χρησιμοποιούν τη βία με λανθασμένο τρόπο, προκειμένου να αποτρέψουν τα παιδιά από ένα λάθος ή για να τα τιμωρήσουν για κάποια πράξη που έκαναν. Και στις δύο περιπτώσεις, η ενδοοικογενειακή βία είναι κατακριτέα και θα πρέπει οι γονείς να αφιερώνουν περισσότερο χρόνο στα παιδιά τους και την ανατροφή τους.
Ένας ακόμα λόγος που επικρατεί η βία είναι η εφαρμογή ελαστικών ποινών από τα δικαστήρια. Επίσης, τα «παραθυράκια» του νόμου, αφήνουν περιθώρια αποφυλάκισης σε παραβάτες που έχουν διαπράξει αποτρόπαια εγκλήματα και το σωφρονιστικό σύστημα δεν τους βοηθάει στο να συνειδητοποιήσουν την πράξη τους και να γίνουν καλύτεροι πολίτες αργότερα, όταν θα ενταχθούν ξανά στην κοινωνία.
Η βία δε θα πρέπει να είναι ανεκτή σε κανένα επίπεδο και θα πρέπει να μάθουμε όλοι να σεβόμαστε τα όρια και τις ανάγκες των άλλων. Αντί να μένουμε αμέτοχοι μπροστά σε σκηνικά βίας και να τραβάμε βίντεο, με σκοπό να γίνουν viral στα socialmedia θα πρέπει να τα αποτρέπουμε. Θα πρέπει να μάθουμε να λύνουμε τις διαφορές μας με τον διάλογο και όχι με την βία. Βεβαίως, μόνο με την παιδεία θα γίνει αυτό εφικτό και η ανθρωπότητα θα βαδίσει προς ένα καλύτερο μονοπάτι, με πρωταγωνιστές την ειρήνη, το διάλογο, τον σεβασμό και την αλληλεγγύη. Όπως είπε και ο Μαχάτμα Γκάντι «Η χρήση βίας μπορεί να φαίνεται καμιά φορά ότι κάνει καλό, το καλό αυτό όμως είναι προσωρινό, ενώ το κακό που προξενεί είναι μόνιμο».
