Του Γιώργου Κοσματόπουλου,
Το τραγικό συμβάν του πολύνεκρου ναυαγίου, ανοιχτά της Πύλου, αποτέλεσε μια ακόμη ευκαιρία για να διαπιστώσει κάποιος την κατάπτωση του επιπέδου της δημόσιας συζήτησης στη χώρα μας, την ανωριμότητα και τον καιροσκοπισμό που χαρακτηρίζει την πλειοψηφία των δρώντων στο πολιτικό σκηνικό.
Αρχικά, η Υπηρεσιακή Κυβέρνηση έσπευσε να κηρύξει εθνικό πένθος. Απόφαση που, παρά το μέγεθος της τραγωδίας, μπορεί να θεωρηθεί υπερβολική, μιας και το ναυάγιο έγινε σε διεθνή ύδατα κοντά στην Ελλάδα, στην οποία δεν κηρύχθηκε εθνικό πένθος για πλήθος άλλων τραγικών περιστατικών που έλαβαν χώρα στην επικράτειά της. Κι αν ο υπερβολικός ή μη χαρακτήρας της απόφασης είναι συζητήσιμος, αυτός που σίγουρα δεν αμφισβητείται είναι η υποκρισία. Η απόφαση αυτή είχε ως αποτέλεσμα να παγώσουν προς ώρας οι προεκλογικές δραστηριότητες. Τα έμμισθα διαδικτυακά «τρόλλς», άραγε, σταμάτησαν ή το ότι δεν συμπεριλαμβάνονται στο επίσημο κομματικό οργανόγραμμα τα απαλλάσσει σχετικών υποχρεώσεων;
Φυσικά, είχαμε ανακοινώσεις και τοποθετήσεις των δύο μεγαλύτερων, ιδίως, κομμάτων, οι οποίες κινούνταν στο επίπεδο της «εντυπωσιοθηρίας»: Ο Μητσοτάκης πάει να μαζέψει τα πάντα στις δεύτερες εκλογές, οπότε «έκλεισε το μάτι» και στο «φιλελέ» ακροατήριο. Ο Τσίπρας βρήκε ευκαιρία να μοστράρει τα «προοδευτικά» του ένσημα στο «αριστερίστικης» νοοτροπίας κι αισθητικής δικό του ακροατήριο, μήπως και σώσει ό,τι σώζεται. Το ότι η ευρωπαϊκή πολιτική οικογένεια της Ν.Δ. θέτει προσκόμματα στη δημιουργία ενός αποτελεσματικού μηχανισμού, που θα εξασφαλίζει δίκαιη κατανομή των βαρών μεταξύ των κρατών – μελών και θα διαπνέεται από σεβασμό τόσο στα ανθρώπινα δικαιώματα όσο και στην προστασία των συνόρων, παραβλέπεται από «την παράταξη που μας έβαλε στην Ε.Ε.».
Από την άλλη, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. κάνει ό,τι μπορεί, προκειμένου ο Μητσοτάκης ν’ αναδειχθεί ως ο απόλυτος κυρίαρχος του μετεκλογικού τοπίου, αφού συντρίψει γι’ ακόμη μία φορά την Αντιπολίτευση. Τα «αριστερίστικα», περιθωριακά κι ανθελληνικά χαρακτηριστικά του Τσίπρα, της παρέας του, αλλά και του σκληρού κομματικού πυρήνα ερεθίστηκαν σε βαθμό ανεξέλεγκτο. Κατά την πάγια άποψή τους, η Ελλάδα φταίει για ό,τι κακό έχει συμβεί και συμβαίνει στην ανθρωπότητα. Συκοφαντούν την ίδια τους τη χώρα για να επιβεβαιώσουν τις ιδεοληψίες τους. Κόπτονται για τα δικαιώματα προσφύγων και μεταναστών, αυτοί οι οποίοι δημιούργησαν το αίσχος της Μόριας, του «λιάζονται» και που άκουγαν τον τότε συγκυβερνήτη τους, Καμμένο, να απειλεί να χρησιμοποιήσει τους ανθρώπους αυτούς, ως όπλο διασποράς χάους, αν δεν συμφωνούσαν εταίροι και δανειστές με τις τρέλες του Βαρουφάκη. Όταν έχουν στις τάξεις τους τον Παπαδημούλη, ο οποίος κάνει «μπίζνες» στο μεταναστευτικό, νοικιάζοντας δεκάδες ακίνητά του και, παράλληλα, μάχεται στην Ευρώπη κατά της χρηματοδότησης του φράχτη στον Έβρο.
Το τραγελαφικό είναι ότι η πολιτική που ευαγγελίζονται ουσιαστικά ευνοεί τους δουλεμπόρους που στοιβάζουν τον κόσμο σε σαπιοκάραβα. Η σκαιά επίθεση των τραμπούκων του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στην Πρόεδρο της Δημοκρατίας θύμισε εποχές αντιμνημονιακής υστερίας, όταν εκδιώχθηκε από τον όχλο ο αείμνηστος Κάρολος Παπούλιας, στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου 2011 στη Θεσσαλονίκη. Πίστεψε ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ότι με τέτοιες τακτικές θα έριχνε τον Μητσοτάκη στις 21 Μαΐου. Συνετρίβη κι επιμένει στις ίδιες τακτικές με την 25η Ιουνίου να βρίσκεται κοντά…
Κατά τ’ άλλα το εθνικό πένθος ήταν επιλεκτικό: Εν μέσω αυτού, διεξήχθη ο τελικός μπάσκετ Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός στο ΟΑΚΑ. Είδαμε τους «πράσινους» οπαδούς, έμπλεους –προφανώς– οδύνης για το ναυάγιο, να εξαπολύουν όποια βρισιά γνώριζαν και όποιο αντικείμενο διέθεταν εναντίον της αποστολής της αντιπάλου ομάδος και, τελικά, να κάνουν «γυαλιά-καρφιά» το γήπεδο, μιας και δεν ήταν ικανοποιημένοι από το αποτέλεσμα. Εν συνεχεία, είδαμε, επίσης, συγκλονισμένους από το ναυάγιο, «ερυθρόλευκους» οπαδούς να πανηγυρίζουν έξαλλα την κατάκτηση του πρωταθλήματος από την ομάδα τους. Κι αν τα βίαια επεισόδια στο ΟΑΚΑ είναι καταδικαστέα, η εν γένει στάση αμφότερων των οπαδών των δύο ομάδων –η οποία προφανώς απάδει προς μιας κατάσταση εθνικούς πένθους– είναι καθόλα αναμενόμενη και φυσιολογική. Τούτο, διότι απλούστατα δεν αισθάνονται πένθος. Φυσικά, είχαμε ανάλογα μαντάτα κι από τον καλλιτεχνικό χώρο, με τη γνωστή κομμουνίστρια καλλιτέχνιδα Νατάσσα Μποφίλιου να μην ακυρώνει τη συναυλία της, με τη δικαιολογία ότι το δικό της πένθος δεν κρατάει μόνο τρεις ημέρες, αλλά για πάντα. Τα εισιτήρια, επίσης, ήταν για μία μέρα… Πού να επιστρέφεις λεφτά στο κοινό και πού να το βάζεις να ξαναπληρώνει….
Όλα τα ανωτέρω επιβεβαιώνουν τον υποκριτικό χαρακτήρα της πολιτικής απόφασης που ελήφθη. Καλώς ή κακώς, η ελληνική κοινωνία μπορεί να συγκινήθηκε μπροστά στην είδηση ότι πολλά παιδιά βρήκαν τραγικό θάνατο από πνιγμό, κλειδωμένα στ’ αμπάρια του σαπιοκάραβου, πλην όμως, δεν αντιλαμβάνεται το συμβάν, με δικαιολογία το εθνικό πένθος, σε αντίθεση, για παράδειγμα, με την τραγωδία των Τεμπών πριν λίγους μήνες για λόγους ευνόητους και μη, που δεν είναι της παρούσης να αναλυθούν. Η υποκρισία είναι βασικό συστατικό της «σεσηπυίας» πολιτισμικής κατάστασης του όλου νεοελληνικού οικοδομήματος…
