17.5 C
Athens
Πέμπτη, 7 Νοεμβρίου, 2024
ΑρχικήΙστορίαΑνδρέας Κατζουράκης: Ο Αντρία της Ερήμου

Ανδρέας Κατζουράκης: Ο Αντρία της Ερήμου


Του Θεμιστοκλή Καγκέλη, 

Ο Ανδρέας Κατζουράκης, γνωστός ως «Αντρία της Σαχάρας», υπήρξε μία από τις πιο συναρπαστικές προσωπικότητες που «γέννησε» η Κρήτη. Γεννημένος στα Μετόχια Φρατζεσκιανά, ένα γραφικό χωριό κοντά στο Ρέθυμνο, ο Ανδρέας έζησε μία σκληρή παιδική ηλικία, καθώς η φτώχεια της περιόδου τον ανάγκασε να εγκαταλείψει την πατρίδα του σε ηλικία μόλις 13 ετών, το 1930, αναζητώντας μία καλύτερη ζωή στη Λιβύη, μαζί με τον αδερφό του. Εκεί, ο νεαρός Ανδρέας εργάστηκε σκληρά, καταφέρνοντας με την εξυπνάδα και την επιμονή του να δημιουργήσει μικρές επιχειρήσεις, να κερδίσει την εκτίμηση των ντόπιων και να ορθοποδήσει οικονομικά έστω και για λίγο. 

Ωστόσο, η περιοχή όπου ζούσε εκείνη την εποχή, βρισκόταν υπό ιταλική κατοχή, με τους Ιταλούς να προετοιμάζονται για τον επερχόμενο πόλεμο στη Βόρεια Αφρική. Όταν ξέσπασε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, ο Ανδρέας δεν δίστασε να αφήσει τις επιχειρήσεις του και να πολεμήσει ενάντια στον Άξονα. Η φήμη του «Αντρία της Σαχάρας», διαδόθηκε γρήγορα, καθώς έγινε γνωστός για τις πολεμικές του ικανότητες και το θάρρος του που προκαλούσαν τρόμο στους Ιταλούς και τους Γερμανούς.

Στιγμιότυπο της εποχής. Πηγή εικόνας: truestory.gr

Ο Ανδρέας γνώριζε τη Σαχάρα σαν την παλάμη του χεριού του. Ήξερε κάθε αμμόλοφο, κάθε κρυμμένη όαση και είχε την ικανότητα να επιβιώνει στις πιο ακραίες συνθήκες της ερήμου, όπου η άμμος έκαιγε την ημέρα και οι θερμοκρασίες έπεφταν κατακόρυφα τη νύχτα. Ακόμα, η βαθιά γνώση της ερήμου, επέτρεψε στον ίδιο να προσανατολίζεται εύκολα, αλλά και να καθοδηγεί ολόκληρες συμμαχικές μονάδες, σώζοντάς τες έτσι από βέβαιο θάνατο. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, ο Ανδρέας και ο αδερφός του συμμετείχαν ενεργά στην υποστήριξη των ντόπιων Λιβυκών ανταρτών στον αγώνα τους κατά των Ιταλών. Ο ίδιος, έμπαινε πολλές φορές στη μέση για να σταματήσει τις αγριότητες των Ιταλών και αυτή η συμπεριφορά του, τον καθιστούσε ιδιαίτερα αγαπητό στους Λίβυους.

Αυτή η μαχητική παρουσία, τον έβαλε γρήγορα στο στόχαστρο των Ιταλών, οι οποίοι το 1940 τον συνέλαβαν και αποφάσισαν να τον εκτελέσουν. Μεταφέρθηκε αεροπορικώς από την Κούρφα στη Βεγγάζη για να εκτελεστεί, ενώ, παράλληλα, οι σύμμαχοι άρχισαν να προχωρούν προς τη Λιβύη αναγκάζοντας έτσι τους Ιταλούς να εγκαταλείψουν το στρατόπεδο όπου κρατείτο ο Ανδρέας. Κάποια στιγμή, οι Ιταλοί εγκατέλειψαν το στρατόπεδο και ο ίδιος ανέλαβε τον έλεγχο, οργανώνοντας τους υπόλοιπους αιχμαλώτους και φτιάχνοντας άτυπα μια συμμαχική βάση, που όμως στερούνταν εξοπλισμού. 

Όταν μία μέρα στο στρατόπεδο εμφανίστηκε μία ιταλική μεραρχία, αυτός βγήκε μόνος του έξω, χωρίς να φέρει καμία στρατιωτική στολή και είπε στον επικεφαλή των Ιταλών: «Τζενεράλε, έρχομαι εκ μέρους του αρχηγού του στρατοπέδου. Σας διαβεβαιώνω ότι μόλις γυρίσω την πλάτη μου θα σας θερίσουν με τα πολυβόλα. Το καθήκον σας το κάνατε. Η δύναμή μας είναι τεράστια». Έτσι, με μια μπλόφα, έπεισε τον Ιταλό στρατηγό Μπόμπι να παραδώσει τα όπλα του, γεγονός που έμεινε στην ιστορία, καθώς ο Ανδρέας αιχμαλώτισε 7.000 Ιταλούς στρατιώτες με μόνο 100 άνδρες, χωρίς να ρίξει ούτε μια σφαίρα.

Ο Ανδρέας Κατζουράκης. Πηγή εικόνας: truestory.gr

Όταν πλέον τελείωσε ο πόλεμος, ο Ανδρέας παρέμεινε στη Λιβύη και συνέχισε τις επιχειρήσεις του, κυρίως στο εμπόριο χουρμάδων και δερμάτων. Οι Λίβυοι τον εκτιμούσαν βαθιά και έδωσαν το όνομά του σε διάφορες περιοχές, όπως στον διάσημο δρόμο που χάραξε στη μέση της ερήμου, ο οποίος είναι πλέον γνωστός ως «Ταρίγκ Αντρία» (Ο Δρόμος του Ανδρέα). Ο ίδιος είχε βαθιές σχέσεις με τις τοπικές φυλές και πολλές φορές τον καλούσαν να λειτουργήσει ως άτυπος δικαστής, επιλύοντας διαφορές ανάμεσά τους. Ακόμα και ο βασιλιάς της Λιβύης, Ιντρίς Ελ Αλουάλ, τον εμπιστεύτηκε για τη μεταφορά των οστών του πατέρα του από την Κούρφα στη Βεγγάζη, ενώ αργότερα το καθεστώς του Καντάφι τον τίμησε, ζητώντας τη συμβουλή του για τη χάραξη νέων δρόμων στην έρημο.

Στο τέλος, ο Ανδρέας Κατζουράκης επέστρεψε στην αγαπημένη του Κρήτη, μετά από 53 χρόνια περιπέτειας και ξενιτιάς. Το 1983, απεβίωσε και θάφτηκε στο χωριό του, αφήνοντας πίσω του μια κληρονομιά που έχει καταγραφεί ως θρύλος τόσο στην Ελλάδα όσο και στη Λιβύη. Η ζωή του «Αντρία της Σαχάρας» ενέπνευσε πολλούς και το ημερολόγιο που κρατούσε σε όλη τη διάρκεια των περιπέτειών του, αποτελεί σήμερα έναν θησαυρό αναμνήσεων. Το ημερολόγιο αυτό, εκδόθηκε από τον γιο του, Στέλιο Κατζουράκη, το 2006, υπό τον τίτλο «Ο Αντρία της Σαχάρας».


ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
  • Κατζουράκης Στέλιος (2006), «Ο Αντρία της Σαχάρα», (επιμ. Σακελλαρίου Χάρης), εκδ. Ακρίτας, Αθήνα
  • Ο Αντρία της Ερήμου, truestory.gr, διαθέσιμο εδώ

 

TA ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΑΡΘΡΑ

Θεμιστοκλής Καγκέλης
Θεμιστοκλής Καγκέλης
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη και σπουδάζει στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Η τριβή του με τη συγγραφή είναι μεγάλη, μιας και τον τελευταίο καιρό γράφει το πρώτο του μυθιστόρημα σε high fantasy setting. Στον ελεύθερό του χρόνο, αν υπάρχει, θα τον βρει κανείς με παρέα ή να παίζει πιάνο, ενώ τον ιντριγκάρουν ζητήματα όπως η φιλοσοφία και η ιστορία. Επίσης, έχει συμμετάσχει σε πολλαπλά προγράμματα MUN, από τα οποία και «κόλλησε» το μικρόβιο της διεθνούς πολιτικής.