Του Γιώργου Κοσματόπουλου,
Ο Αλέξης Τσίπρας προετοιμάζει την επιστροφή του στην ενεργό πολιτική με όχημα, πιθανότατα ένα νέο κόμμα. Ο πρώην Πρωθυπουργός κινείται εδώ και καιρό στη λογική της απόπειρας δικαίωσης των κυβερνητικών του πεπραγμένων. Σε συνδυασμό με την απουσία μιας ισχυρής ηγετικής προσωπικότητας απέναντι στον Κυριάκο Μητσοτάκη ο Τσίπρας προσπαθεί να πείσει ότι η Ιστορία του χρωστά. Μόνο που η Ιστορία δεν έχει χρέη…
Είναι σύμφυτη με την ιδιότητα του «πρώην» Πρωθυπουργού, αρχηγού κόμματος, ηγέτη — εν γένει — η έμμονη διαρκούς επιβεβαίωσης της ανωτερότητάς του έναντι των διαδόχων του και όχι μόνο. Η αίσθηση της συνομιλίας με την Ιστορία είναι διάχυτη στο πολιτικό προσωπικό — λιγότερο ή περισσότερο ανά περίπτωση, αναλόγως του ανάπτυξης της ματαιοδοξίας στο κάθε μέλος του. Η λογική λέει ότι όσο ψηλότερα φτάνει κάποιος τόσο πιο ματαιόδοξος γίνεται, κατάσταση η οποία επιδεινώνεται όταν στην προσωπικότητά του ενυπάρχουν χαρακτηριστικά, όπως η έλλειψη μορφώσεων και ηθικών αρχών. Βασικό χαρακτηριστικό τέτοιων πολιτικών προσώπων είναι φυσικά και η απουσία κάθε είδους αυτοκριτικής εξαιτίας της αίσθησης μεγαλείου που τα διακατέχει η οποία πλην των άλλων λειτουργεί και προς κάλυψη της ανασφάλειάς του. Για το γεγονός, λοιπόν, ότι έχασαν την εξουσία κι ενδεχομένως αποσύρθηκαν με το στίγμα του αποτυχημένου από την ενεργό πολιτική ευθύνονται μονίμως άλλοι. Οι συγκυρίες, τα «συμφέροντα» που τους πολέμησαν, ο λαός που δεν εκτίμησε το μέγεθός τους κ.λπ. Φταίει, εν τέλει, η ίδια η Ιστορία που δεν τους αντάμειψε ως άξιζαν κι από την οποία ζητούν τώρα τα οφειλόμενα…
Στην πολιτική, όμως, όπως γενικότερα στη ζωή, είμαστε οι επιλογές μας. Οι συνθήκες υπό τις οποίες έγιναν αυτές οι επιλογές και τα κίνητρα πίσω από αυτές. Είναι, όντως, προς συζήτηση αλλά στο τέλος εμείς φέρουμε την κύρια ευθύνη της τροπής των πραγμάτων. Εν προκειμένω, ο Αλέξης Τσίπρας οδηγήθηκε στην ήττα και στην απαξίωση διότι απεδείχθη τρομερά αφερέγγυος ως προς τις υποσχέσεις που έδωσε από τη θέση της αντιπολίτευσης την περίοδο μέχρι το 2015 και εγκληματικά ανίκανος ως προς την άσκηση κυβερνητικής πολιτικής από τότε μέχρι το 2019. Το αν είχε αυταπάτες δεν ενδιαφέρει τον μέσο άνθρωπο. Το αν ήταν άπειρος, αν οι διεθνείς συνθήκες δεν τον ευνόησαν, αν το κόμμα του δεν τον ακολούθησε, επίσης είναι αδιάφορα. Αυτά άλλωστε αποτελούν την καλύτερη εκδοχή για την αποτυχία του. Γιατί υπάρχει και αυτή του στυγνού καιροσκόπου ο οποίος ενδιαφερόταν μόνο για την υφαρπαγή της εξουσίας και την πολιτική εξόντωση των αντιπάλων του, υπονομεύοντας τη Δημοκρατίας προκειμένου να διατηρήσει τη θέση του. Μάλλον πρόκειται για ένα συνδυασμό όλων των ανωτέρω σε μικρότερες ή μεγαλύτερες ποσότητες. Τελικά, όμως, το αποτέλεσμα μετράει.
Παρόμοιες συμπεριφορές με τον Τσίπρα, για να είμαστε δίκαιοι, επιδεικνύουν και άλλοι «πρώην». Ο Βαγγέλης Βενιζέλος, εδώ και χρόνια θεωρεί ότι βρίσκεται σε ανοιχτή γραμμή με την Ιστορία και δεν παύει να τονίζει ότι θυσίασε το πολιτικό του κεφάλαιο αναλαμβάνοντας τη θέση του υπουργού Οικονομικών σε μια ακραία δύσκολη συγκυρία για τη χώρα. Μόνο που δεν του έβαλε κάποιος το πιστόλι στον κρόταφο για να το πράξει. Ο ίδιος επέλεξε να απαντήσει θετικά στην πρόταση του, τότε Πρωθυπουργού, Γιώργου Παπανδρέου ενώ η πολιτική του συμπεριφορά δεν εμπνεόταν αποκλειστικά από αυξημένη εθνική συνείδηση και αυταπάρνηση αλλά και από την πεποίθηση ότι θα μπορούσε να μείνει την Ιστορία ως ΥΠΟΙΚ που έσωσε την Ελλάδα, ότι έτσι θα κατοχύρωνε τον ρόλο του ως φυσικός διάδοχος του ΓΑΠ στην ηγεσία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. κι ότι διά της τριβής του με τις ευρωπαϊκές ηγεσίες θα εξασφάλιζε την υποστήριξη της Γερμανίας και του ευρω-ιερατείου των Βρυξελλών στον ρόλο του ηγέτη του Κινήματος που φιλοδοξούσε να διαδραματίσει. Άλλωστε, σε τελική ανάλυση, υποχρέωση του κάθε πολιτικού είναι να θέτει το ατομικό τους συμφέρον υπό του συλλογικού, δεν μας κάνει χάρη. Αντιστοίχως και ο Αντώνης Σαμαράς φαίνεται πως έχει αποφασίσει να επιχειρήσει εκ νέου να ηγηθεί κόμματος δεξιότερα της ΝΔ. Η περιθωριοποίησή του που εν τέλει κατέληξε στη διαγραφή του από τον Κυριάκο Μητσοτάκη δεν μπορεί να γίνει ανεκτή από τον Μεσήνιο. Ακόμη δεν έχουν επουλωθεί οι πληγές στον ψυχισμό του από το γεγονός πως ηττήθηκε από το Αλέξη Τσίπρα, που μέχρι τότε θεωρούσε πως «δεν τον έβλεπε». Τι κι αν ο ίδιος επέλεξε να κάνει πολιτική κυβίστηση τεραστίων διαστάσεων κι από σημαιοφόρος του αντιμνημονιακού αγώνα να γίνει ο Πρωθυπουργός του δευτέρου Μνημονίου; Η Ιστορία οφείλει και σ’ αυτόν, κατά την άποψή του… Εξέχον μέλος στη συνομοταξία των «αδικαίωτων» και ο Γιώργος Παπανδρέου που δεν μπορεί να δεχθεί ότι οι δικές του προσωπικές και πολιτικές ανεπάρκειες οδήγησαν στην ατιμωτική αποχώρησή του από την πρωθυπουργία και την προεδρία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Έτσι, αποφάσισε να φτιάξει το δικό του κόμμα για ν’ αποκαταστήσει την αδικία που υπέστη και να εκδικηθεί όσους του πήραν αυτό που θεωρεί πως κληρονόμησε από τον πατέρα του. Αποτέλεσμα ήταν η εξευτελιστική του ήττα στις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 όταν και δεν κατόρθωσε να συγκεντρώσει ούτε 2,5% των ψήφων. Η απόσταση που τον χώριζε από την πραγματικότητα όχι μόνο δεν μειώθηκε, αλλά αντιθέτως αυξήθηκε οδηγώντας τον να διεκδικήσει, εκ νέου, την ηγεσία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. το 2021 για να συντριβεί εκ νέου. Πλέον προσπαθεί να απαλύνει τον πόνο του αναλαμβάνοντας διεθνείς θέσεις με εντυπωσιακούς για του αδαείς τίτλους, άνευ ουσιαστικού αντικειμένου όμως….
Η Ιστορία δεν χρωστάει σε κάποιον. Το εμμονικό κυνήγι της δικαίωσης και η διαρκής αναζήτηση μεγαλείου προς καμουφλάρισμα βαθύτερων ανασφαλειών οδηγεί στην απομάκρυνση από την πραγματικότητα, στην περιχαράκωση στον στενό κύκλο των αυλικών κι εν τέλει σε απονενοημένα διαβήματα, με τον κίνδυνο της αυτογελοιποίησης να ελλοχεύει και πάλι στην καλύτερη περίπτωση. Γιατί στη χειρότερη υφίσταται και ο κίνδυνος βλάβης της Πατρίδας στο βωμό της προσωπικής «δικαίωσης».
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Ο Αλέξης Τσίπρας δείχνει το σχέδιό του – Οnline η εκδήλωση του Ινστιτούτου, documentonews.gr, διαθέσιμο εδώ
