Της Άννας-Νικολέτας Γρίβα,
Έχοντας βρεθεί πρόσφατα, χάρη στη φοιτητική ομάδα της οποίας είμαι μέλος, σε μία πληθώρα εκδηλώσεων, όπου ομάδες φοιτητών συμμετείχαν, ενημέρωναν και παρουσίαζαν το έργο τους με πάθος, συζητούσαν για την επιστήμη, για τα ενδιαφέροντά τους και όχι μόνο, ένα έχω να πω: υπάρχει ακόμη όρεξη για ζωή. Το ερώτημα, λοιπόν, είναι: πού πηγαίνει αυτή η όρεξη μετά; Η απώλεια αυτή αποτελεί μια αιώνια «κατάρα» της ενηλικίωσης, ή είμαστε η γενιά που πρόκειται να κάνει τη διαφορά;
Το δεύτερο ερώτημα είναι κάτι στο οποίο δεν μπορώ προσωπικά, όπως και κανείς άλλωστε, να απαντήσω με βεβαιότητα, αλλά η γνώμη μου είναι η εξής: παρόλο που φυσικά σε όλες τις γενιές υπήρχαν και θα υπάρχουν άνθρωποι με μικρό ενδιαφέρον για την αναζήτηση μιας καριέρας που τους «ολοκληρώνει» και τους «γεμίζει», θεωρώ ότι όσο η ανθρωπότητα εξελίσσεται τόσο περισσότερα πεδία επιστημονικά και μη έρχονται στην επιφάνεια, και είναι διαθέσιμα προς εξερεύνηση.
Εννοείται, βεβαίως, ότι αυτό δεν αφορά μονάχα την επαγγελματική σταδιοδρομία καθενός, αλλά και τις ασχολίες με τις οποίες καταπιάνεται στον ελεύθερο του χρόνο. Καθώς όμως, δυστυχώς ή ευτυχώς, η δουλειά αποτελεί ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της καθημερινότητας των περισσότερων ανθρώπων, νομίζω πως είναι καίριας σημασίας να είναι κάτι που δεν κάνει τον άνθρωπο να πλήττει, να μη θέλει να σηκωθεί το πρωί, να χάνει την όρεξή του για ζωή. Και φυσικά, κανείς δεν ισχυρίζεται ότι το να βρει κανείς έναν τέτοιο τομέα εργασίας είναι εύκολο, ιδίως στην αρχή της καριέρας του. Είναι κάτι που και η ίδια γνωρίζω καλά, μέσα από συζητήσεις με καθηγητές, γνωστούς και ειδικούς στον τομέα της πολυπόθητης έρευνας, που δυστυχώς στην Ελλάδα βρίσκεται ακόμη πολύ πίσω.
Τι μπορούμε, λοιπόν, να κάνουμε, ώστε ακόμη κι αν οι συνθήκες δεν είναι ιδανικές, να μη χάνουμε την όρεξη αυτή για ζωή που έχουμε ως παιδιά, ως φοιτητές, ακόμη και ως νεαροί ενήλικες; Πέρα από τη διαρκή αναζήτηση τρόπων να συνδυάσουμε τον βιοπορισμό με αυτά που μας αρέσουν, που μας κινούν το ενδιαφέρον, νομίζω πως η αδιάκοπη ενασχόληση με αυτά, με όποια μορφή κι αν αυτή λαμβάνει, είναι κάτι που μας «κρατά» ζωντανούς, που μας δίνει όρεξη για ζωή.
