Της Ειρήνης Λάττα,
Πολλά μικρά παιδιά όταν είναι στο δημοτικό, ονειρεύονται να γίνουν δάσκαλοι, γιατί έχουν ως παράδειγμα τον δάσκαλο ή τη δασκάλα τους. Μάλιστα, δεν είναι λίγες οι φορές που πολλά από αυτά τα παιδιά παίρνουν πίνακα και μαρκαδόρο στο σπίτι τους και παριστάνουν τον δάσκαλο. Εντάξει, κι εγώ το έκανα, το παραδέχομαι! Και ναι, τελικά, ακολούθησα αυτόν τον δρόμο του δασκάλου, και τα συναισθήματα συνεχώς πολλαπλασιάζονται και συχνά μπερδεύονται και μεταξύ τους. Ποικίλλουν ανάμεσα στη δική μου φύση και προσωπικότητα, και στη φύση και στην εξέλιξη των παιδιών και των γενεών.
Η αλήθεια είναι πως η κατάσταση της κοινωνίας, η μπερδεμένη σκέψη των παιδιών, η οικογενειακή τους κατάσταση και η ρουτίνα στο σπίτι, καθώς και η αντιμετώπιση κάθε σχολείου, προβληματίζουν σε μεγάλο βαθμό την πλειοψηφία των μεγαλύτερων για την ποιότητα των γενεών και για τον τρόπο της εξέλιξής τους. Υπάρχει αρκετός φόβος και ανασφάλεια για το μέλλον, καθώς δεν υπάρχει σιγουριά για το πόσο τελικά ο εκπαιδευτικός μπορεί να έχει κάποια επίδραση στην ψυχοσύνθεση και στη ζωή του κάθε μαθητή. Κακά τα ψέματα, τα παιδιά πλέον μεγαλώνουν λίγο διαφορετικά, με άλλον τρόπο από τον οποίο μεγαλώσαμε εμείς. Σε αυτό σίγουρα διαδραματίζει καταλυτικό ρόλο το διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αφού όπως έχουμε ξαναπεί πλέον, έχουμε πολλαπλές ζωές, με την φαινομενικά καλύτερη να απεικονίζεται σε ένα Facebook ή σε ένα Instagram, αποσκοπώντας στα ‘‘likes’’ και στην επιβεβαίωση της ζωής μας, στο ότι κάτι κάνουμε καλά. Άλλο που πίσω από όλα αυτά, είμαστε και κάνουμε κάτι άλλο.
Αυτό μας νοιάζει άραγε αν το κάνουμε καλά; Αν μεγαλώνουμε τα παιδιά μας με αγάπη, αν φερόμαστε στον ή στην σύζυγο μας με αγάπη; Αν ασχολούμαστε και λίγο με τη δική μας ζωή και όχι αδιαλείπτως με τη ζωή των υπολοίπων; Γιατί όλα αυτά που κάνει κάθε γονέας, αντικατοπτρίζεται και στα παιδιά του. Όπως και ο δάσκαλος, ό,τι λέει στο παιδί του ότι είναι, αυτό γίνεται. Αν το μεγαλώνει υποβαθμίζοντάς το διαρκώς, τότε γίνεται ένας ενήλικας με ανασφάλειες. Αν από την άλλη το μεγαλώνει, δίνοντας του πάντα δίκιο και κάνοντας το να πιστεύει πως στον κόσμο είναι μόνο αυτό και κανένα άλλο, τότε αυτόματα μεταμορφώνεται σε έναν αλαζόνα και ισχυρογνώμονα ενήλικο, που δεν δέχεται να συνυπάρχει με άλλον άνθρωπο και να ακούει κάποια άλλη γνώμη διαφορετική από τη δική του.
Το καθήκον του δασκάλου, λοιπόν, ποιο είναι μέσα σε όλα αυτά και στην κατάσταση που επικρατεί σε κάθε σπίτι; Νομίζω η καλύτερη απάντηση που θα μπορούσα να σκεφτώ, είναι να αποτελεί ένα διαφορετικό παράδειγμα και πρότυπο για κάθε παιδί, διαφορετικό από εκείνο που βλέπουν στην ζωή έξω από το σχολείο. Να αποτελεί πηγή αγάπης για κάθε παιδί ξεχωριστά, και να βγάζει τον καλύτερο εαυτό κάθε παιδιού. Να του δείχνει έναν δρόμο διαφορετικό. Να είναι η αιτία που θα αλλάξει έστω και λίγο η νοοτροπία του παιδιού, αλλά προς το καλύτερο, δηλαδή προς όφελος του παιδιού, όχι προς το όφελος του δασκάλου.
Σε καμία περίπτωση ο δάσκαλος δεν αφιερώνει το έργο του στη δική του αλαζονεία, αλλά απώτερο σκοπό πρέπει να αποτελεί η ανιδιοτελής προσφορά στους μαθητές του. Δεν χρειάζεται να αποτελεί αυτοσκοπό του η αποδοχή των συνεργατών του ή η επαγγελματική ανέλιξη, κι αυτό, γιατί ο δάσκαλος δεν αποτελεί απλώς ένα επάγγελμα, αλλά ένα λειτούργημα, το οποίο πραγματικά αποσκοπεί στην καλλιέργεια της ψυχής κάθε παιδιού. Γιατί ο δάσκαλος πρέπει να θέλει και να μπορεί με την αγάπη του να αλλάξει τον κόσμο. Γιατί ο δάσκαλος πρέπει να είναι πρώτα παιδαγωγός και μετά εκπαιδευτικός. Γιατί «ακόμα κι αν ένα μόνο παιδί βοηθήσει να βρει τον δρόμο του όσα χρόνια διδάσκει, άξιζε που έγινε δάσκαλος».
