Του Ιωάννη Μυταυτσή,
Η πολιτική στον εργασιακό τομέα της χώρας μας ήταν ένα δύσκολο εγχείρημα που δημιουργούσε και δημιουργεί προβλήματα στις εκάστοτε κυβερνήσεις. Μάλιστα, οι προεκλογικές εξαγγελίες των εν δυνάμει κυβερνητικών κομμάτων φαντάζουν φοβερές για τους εργαζόμενους και ανέργους και καταλήγουν κάθε φορά να τροποποιούνται όταν αναλαμβάνουν εκτελεστικά καθήκοντα. Η Ελλάδα και συγκεκριμένα οι κυβερνήσεις που πέρασαν από το 2009 και έπειτα, βρέθηκαν αντιμέτωπες με πολλά αντιεργατικά μέτρα, όπως απολύσεις, μειώσεις μισθών κ.α., που είχαν ως αποτέλεσμα την επιπρόσθετη γραφειοκρατεία για τον πολίτη. Παρόλα αυτά, στη «μετά μνημονιακή εποχή» τα νέα δεδομένα που δημιούργησε ο πανδημικός ιός Covid-19 με τα συνεχή lockdowns, ήρθε στην επιφάνεια ένας νέος τύπος εργασίας που στην Ελλάδα ναι μεν γνωρίζαμε, αλλά ως επί το πλείστον δεν εφαρμόζαμε, δηλαδή η τηλεργασία.
Η τηλεργασία πλέον εφαρμόζεται σε μεγαλύτερο βαθμό ακόμη και τη στιγμή που έχει αρθεί μεγάλο μέρος των περιορισμών. Οι επιχειρήσεις δημιουργούν ψηφιακές πλατφόρμες και απασχολούν εργαζόμενους στο ψηφιακό κομμάτι, θεωρώντας το διαδίκτυο ένα μέσο εξασφάλισης μεγαλύτερης πελατείας. Βέβαια, αναγκαίο σε αυτήν την περίπτωση δεν είναι μόνο η ιδιωτική πρωτοβουλία για τη δημιουργία ψηφιακής πλατφόρμας, άρα και τηλεργασίας, αλλά και η εξασφάλιση των εργαζόμενων και των δικαιωμάτων τους. Σε αυτήν την περίπτωση η Κυβέρνηση φαίνεται πως έδρασε άμεσα και δια του Υφυπουργού Κοινωνικής Ασφάλισης, κ. Παναγιώτη Τσακλόγλου, ενσωμάτωσε στην εθνική νομοθεσία τον νόμο Ν. 4808/2021, μία ρύθμιση που εξασφαλίζει τους συγκεκριμένους εργαζόμενους. Ο συγκεκριμένος νόμος εξασφαλίζει τον εργαζόμενο σε ψηφιακή πλατφόρμα και τον εξισορροπεί με τους εργαζόμενους της δια ζώσης εργασίας.
Επεξηγηματικά, δίχως να λαμβάνει υπόψη τον τύπο της σύμβασης του εργαζομένου, τού δίνει τα συμμετοχικά δικαιώματα σε συνδικαλιστικούς φορείς, σε διαπραγματεύσεις και απεργίες, προστατεύοντάς τους κατ’ αυτόν τον τρόπο από προβλήματα που ενδεχομένως να συνέβαιναν με τους εργοδότες. Ακόμη, ο νόμος εστιάζει σε τρία σημαντικά δεδομένα για τον εργαζόμενο τέτοιας φύσης, δηλαδή τους κατηγοριοποιεί σε μισθωτούς και ελεύθερους επαγγελματίες. Το γεγονός αυτό σημαίνει ότι η επιχείρηση που διατηρεί ψηφιακή πλατφόρμα για τη λειτουργία της και απασχολεί εργαζόμενους σε αυτήν, υποχρεούται να τους θεωρεί μισθωτούς και να τους παρέχει κάθε είδους προβλεπόμενη ασφάλιση, ενώ η διατήρηση ψηφιακής πλατφόρμας από ιδιώτη τον υποχρεώνει να εντάσσεται αυτομάτως στους ελεύθερους επαγγελματίες. Το δεύτερο δεδομένο εστιάζει σε ζητήματα management και την προστασία των διευθυντικών-επιτελικών κυρίως θέσεων από πλατφόρμες, άρα προστατεύει την εργασία, ενώ ο τρίτος άξονας εστιάζει σε ζητήματα διαφάνειας.
Το αναμενόμενο από έναν τέτοιο νόμο ή ανάλογους εργασιακούς νόμους είναι ο εξορθολογισμός της αγοράς εργασίας που θα εξασφαλίζει επί της ουσίας τους εργαζόμενους και θα πάψει η κακομεταχείριση από πλευράς των εργοδοτών, ενώ θα παρέχει ταυτόχρονα ευκαιρίες στην αγορά εργασίας δίνοντας και λύσεις στο πρόβλημα της ανεργίας.
