Tης Ευτυχίας Αλικάκου,
Ενυπάρχει ,απαρχής του κόσμου, στον άνθρωπο μία άγρια πλευρά, μία βάρβαρη φύση που συνδέεται με το θυμικό κομμάτι της ψυχής. Θα λέγαμε ότι αυτό δίνει το εναρκτήριο λάκτισμα για την ενεργοποίηση αυτού που ονομάζεται «ικανοποίηση του κοινού περί δικαίου αισθήματος». Αυτό ακριβώς συνέβη και με την πλειοψηφία των αντιδράσεων για το ξυλοδαρμό (πιθανότατα και τον βιασμό) του δολοφόνου της Ελένης Τοπαλούδη στη Ρόδο. Πυροδοτήθηκε ένα άγριο ξέσπασμα στα πληκτρολόγια με κοινό παρονομαστή το γνωστό «Καλά του έκανε». Και είναι λογικό που πυροδοτήθηκε… τουλάχιστον τα πρώτα πέντε δεύτερα λήψης της πληροφορίας από τον εγκέφαλο.
Μετά τα πέντε δευτερόλεπτα, τα εκατομμύρια χρόνια ιστορίας και κυρίως εκπολιτισμού του ανθρώπινου γένους με κορωνίδα την ύπαρξη νόμων και δικαιοσύνης θα πρέπει υποχρεωτικά να κάνουν κάθε άνθρωπο που τα σέβεται να καταδικάσει σθεναρά αυτή την επίθεση. Δεν είναι κακό να παραδεχτούμε ότι στη πρώτη ανάγνωση της είδησης του ξυλοδαρμού όλοι νιώσαμε ένα πρωτόγονο αίσθημα εκτόνωσης του συναισθηματικού άχθους που μας έχει προκαλέσει τόσες μέρες αυτό που συνέβη στο αδικοχαμένο κορίτσι. Θα είναι σαν να κρυβόμαστε από τον εαυτό μας και τη φύση μας.
Όμως ανήκουμε σε ένα γένος που εκτός από τη φύση ζει υπό τη σκέπη του πολιτισμού και των ιδανικών της δημοκρατίας. Και η δημοκρατία δεν εκδικείται με το ίδιο νόμισμα. Είναι το ανώτερο πολίτευμα γιατί ακόμα και σε αυτές τις περιπτώσεις φρίκης επιλέγει να «κοιτάει» με οίκτο τους θερμόαιμους, υποχρεώνοντας τους πολίτες της να στηλιτεύουν κάθε είδους αυτοδικία. Τους επιβάλλει να έχουν πάντα στο μυαλό τους αυτό που έγραψε κάποτε η Κατερίνα Γώγου: “Είναι Μαρία – δε θέλω να λέω ψέματα –δύσκολοι καιροί. Και θάρθουνε κι άλλοι. Δεν ξέρω – μην περιμένεις κι από μένα πολλά –τόσα έζησα τόσα έμαθα τόσα λέω κι απ’ όσα διάβασα ένα κρατάω καλά: «Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος».
Τελικώς όσοι δεν ξέφυγαν από το επίπεδο του κτήνους και παραβιάσαν τον κανόνα των «πέντε δευτερολέπτων» εισέπραξαν ήδη τη «τιμωρία» τους. Κι αυτή ήρθε αναπάντεχα από τον πατέρα της Ελένης που τάχθηκε κατά της επίθεσης στις φυλακές Αυλώνας ήτοι κατά της αυτοδικίας. Ξαφνικά όλοι σώπασαν. Όχι από ντροπή αλλά από αμηχανία. Τη μέρα που θα νιώσουν το πρώτο, θα γεννηθεί ένας προβληματισμός και ίσως τότε να γαληνέψει η ψυχούλα τους. Ίσως τότε να μπορούν να λέγονται Άνθρωποι.
Γεννήθηκε στις 13 Οκτωβρίου 1993. Έχει σπουδάσει Πολιτική Επιστήμη και Δημόσια Διοίκηση στο Πανεπιστήμιο Αθηνών ενώ είναι απόφοιτος νομικών σπουδών στη Γαλλία και κάνει μεταπτυχιακές σπουδές εξ αποστάσεως στο Δίκαιο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Η αρθρογραφία είναι για εκείνη εκτόνωση και ένας τρόπος να εκφράσει αυτά που τη προβληματίζουν τα βράδια που πέφτει για ύπνο. Χαρακτηρίζει τη γραφή της άμεση, ελαφρώς καυστική αλλά όχι απόλυτη και κάνει ότι μπορεί για να αποφύγει το α’ ενικό πρόσωπο στα άρθρα, καθ’ υπόδειξη του πατέρα της τον οποίο θεωρεί τον πιο αυστηρό κριτή της (δημοσιογράφος γαρ).
