Του Γιώργου Σαλπιγγίδη,
Τι γίνεται, όταν το προσωπικό βίωμα συναντά τα ιστορικά γεγονότα; Όταν η δράση και οι εμπειρίες ενός ή και περισσότερων ανθρώπων συμπίπτουν με τις αλλαγές και εξελίξεις στο πολιτικό σκηνικό μιας χώρας; Μπορούμε, λοιπόν, μέσα από την ατομική πορεία κάποιου να δούμε και τη γενικότερη κατεύθυνση και στροφή μιας κοινωνίας; Στα ερωτήματα αυτά μπορούμε να απαντήσουμε καταφατικά στην περίπτωση που το έργο που έχουμε μπροστά μας αποτελεί ένα βιωματικό-ιστορικό αφήγημα που προσεγγίζει με νηφαλιότητα τα γεγονότα.
Μια τέτοια περίπτωση αποτελεί και το πόνημα του Γιάννη Πριόβολου Εύελπις σε παράξενα χρόνια 1971-1975 που διατίθεται από τον Απρίλιο από τις Εκδόσεις Πατάκη. Ο γεννημένος το 1951 στα Μελίσσια Αχαΐας συγγραφέας είναι απόφοιτος της στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων και φέρει τον τίτλο του υποστράτηγου ε.α. Διαθέτει στο ενεργητικό του πλήθος συγγραφικών έργων τόσο από τον χώρο της σύγχρονης ιστορίας όσο και της λογοτεχνίας με αφηγήματα και μυθιστορήματα.
Το νέο έργο, λοιπόν, του Γιάννη Πριόβολου πρόκειται για ένα είδος συλλογής αναμνήσεων από την περίοδο που ο ίδιος ήταν ευέλπις στη Σχολή Ευελπίδων, με την εισαγωγή του να πραγματοποιείται σε μια κρίσιμη περίοδο, το 1971, κατά την ταραγμένη περίοδο της δικτατορίας των συνταγματαρχών. Η διήγηση, όμως, των γεγονότων αρχίζει λίγο πιο πριν όταν ο νεαρός συγγραφέας έδινε τις εισαγωγικές του εξετάσεις για την είσοδό του στην ανώτατη εκπαίδευση, με επιθυμία του να είναι το Πολυτεχνείο, στο οποίο τελικά δεν κατόρθωσε να εισέλθει. Ωστόσο, δεν τα έβαλε κάτω και ύστερα από μια πρόταση του πατέρα του του φυτεύτηκε ο σπόρος να ακολουθήσει μια άλλη πορεία. Έτσι έδωσε κατατακτήριες εξετάσεις «εις την Στρατιωτικήν Σχολήν Ευελπίδων», στην οποία μάλιστα κατάφερε να περάσει 19ος. Με αυτόν τον τρόπο, όπως δηλώνει και ο ίδιος, «ήταν ένα καθοριστικό βήμα που όρισε την πορεία, την οποία πήρε από τότε ολόκληρη η ζωή μου».
Μέσα από αυτή του την επιλογή ήρθε αντιμέτωπος και με την ιστορία της χώρας, αφού έζησε εκ των έσω διάφορα γεγονότα που έλαβαν χώρα την περίοδο εκείνη. Είναι δε χαρακτηριστικό πως εισήλθε στη Σχολή την περίοδο του στρατιωτικού καθεστώτος και αποφοίτησε με νεοπαγή κοινοβουλευτική δημοκρατία, ενώ όπως θυμάται στα τέσσερα χρόνια που διήρκεσαν οι σπουδές του άλλαξε τρεις φορές το εθνόσημο, αρχικά με την «κορόνα», έπειτα με τον «φοίνικά» και τέλος με το «δάφνινο στεφάνι».
Ωστόσο, το πόνημα αυτό δε βασίζεται μόνο στη θύμηση και τις εμπειρίες του Πριόβολου αλλά αποφάσισε να απευθυνθεί και σε συμφοιτητές τόσο του έτους του (που αποφοίτησαν το ΄74) όσο και από άλλα έτη (απόφοιτοι από το ΄74, ΄76 και ΄77), ώστε να εμπλουτιστεί και να τεκμηριωθεί ακόμη περισσότερο η αφήγησή του. Το υλικό που κατάφερε να συλλέξει ο συγγραφέας είναι κάτι παραπάνω από πλούσιο και στην ολότητά του φτάνει περίπου τις 400 δακτυλόγραφες και χειρόγραφες σελίδες και θα δημοσιευθεί πλήρες μετά από τη συμπλήρωση 60 ετών από την είσοδό του στη Σχολή. Αλλά και όσο περιγράφονται στις σελίδες του παρόντος έργου αναδεικνύουν το κλίμα που επικρατούσε τόσο στη Σχολή Ευελπίδων όσο και την πολιτικοκοινωνική κατάσταση της χώρας, αποτελώντας έτσι ένα κομμάτι της σύγχρονης ιστορίας του τόπου από την εποχή της πτώσης της χούντας στο πέρασμα ενός δημοκρατικού πολιτεύματος.
Επιπλέον, αξίζει να αναφέρουμε στο βιβλίο εμπεριέχεται και ένα κεφάλαιο «Η Μεταπολίτευση στη Σχολή Ευελπίδων: Αντιπαραθέσεις και έριδες, 1974-1978» αρκετά διαφωτιστικό για την εξέλιξη που είχε η Σχολή μέσα από το πέρασμά της στη νέα εποχή. Ο μεστός και γλαφυρός αφηγηματικός τρόπος γραφής του έργου το καθιστά αδιαμφισβήτητα ένα βιωματικό-ιστορικό αφήγημα που μας φέρνει κοντά τόσο με το ατομικό βίωμα όσο και με την γενικότερη πορεία του τόπου.
