Της Γεωργίας Σκαμπελτζή,
Για πολλά χρόνια στην ελληνική κοινωνία η ανατροφή των παιδιών βρισκόταν αποκλειστικά στην ευθύνη των γυναικών, στον απόηχο του στερεοτύπου ότι αυτός είναι ο «προορισμός» του φύλου της. Έτσι, οι γυναίκες ήταν επιφορτισμένες με τη φροντίδα των τέκνων και του οίκου τους, ενώ πολλές από αυτές όφειλαν να βοηθούν στην εργασία του συζύγου, εάν επρόκειτο για κάποια γεωργική ή κτηνοτροφική απασχόληση. Με την πάροδο του χρόνου και την κατάκτηση ορισμένων δικαιωμάτων, το «αδύναμο» φύλο άρχισε να διεκδικεί πράγματα, στις περισσότερες περιπτώσεις σήμερα αυτονόητα, όπως το δικαίωμα στη μόρφωση και την εργασία. Αφιερώνοντας χρόνο για τη δική τους εξέλιξη, αλλά και την προσφορά στα του οίκου τους, σταδιακά άρχισαν οι πατέρες να ασχολούνται περισσότερο με την ανατροφή των παιδιών, ενώ σήμερα πολλοί από αυτούς είναι ιδιαίτερα ενεργοί.
Ποια είναι, όμως, η κατάσταση που «επικρατεί» σήμερα και πώς αντιμετωπίζουν οι άνδρες τη γονική τους ιδιότητα όσον αφορά το εργασιακό περιβάλλον τους; Βάσει του νόμου 4808/2021 προβλέπεται η χορήγηση άδειας διάρκειας 14 ημερών, συνολικά ή τμηματικά, ενώ έως τότε προβλεπόταν χορήγηση 2 μόνο ημερών. Παρ’ όλα αυτά, όπως προκύπτει από την έρευνα που διεξήγαγε το Women on Top περίπου το 50% των ερωτηθέντων ανδρών δεν έχει λάβει την άδεια πατρότητας που δικαιούται. Μπορεί στις σκανδιναβικές χώρες να είναι συνηθισμένο φαινόμενο οι άνδρες να λαμβάνουν τη σχετική άδεια, όμως στην Ελλάδα δεν έχουν γίνει ακόμη τόσο μεγάλα βήματα. Οι λόγοι της μη λήψης της άδειας ποικίλλουν: είτε θεωρούν ότι δεν χρειάζεται, εφόσον έχει ληφθεί η αντίστοιχη άδεια από τη μητέρα, είτε οι επαγγελματικές υποχρεώσεις είναι πολλές και δεν επιτρέπουν την αποχή από αυτές, είτε υπάρχει φόβος απώλειας κάποιας θέσης λόγω του ανταγωνισμού. Ωστόσο, έκπληξη «δημιουργούν» ορισμένες από τις απαντήσεις που δόθηκαν και κυρίως, για το γεγονός ότι ακόμη και σήμερα θεωρείται «γυναικεία» και μόνο υποχρέωση —φιλοσοφία την οποία ασπάζονται και οι γυναίκες.
Η ανατροφή ενός ή περισσότερων παιδιών συνιστά μια «διαρκή» και «απαιτητική» διαδικασία που θα έπρεπε να αφορά και τους δύο γονιούς. Η ενεργοποίηση των μπαμπάδων σε αυτόν τον τομέα μόνο ωφέλιμη μπορεί να αποδειχθεί για τη σχέση που αναπτύσσει με τα παιδιά του, παρά τις δυσκολίες που ενίοτε προκύπτουν, καθώς έχουν μάθει για χρόνια να είναι εκείνοι οι αποδέκτες φροντίδας, ενώ από τη στιγμή που γίνονται γονείς πρέπει εκείνοι να φροντίσουν το νέο μέλος της οικογένειάς τους. Επομένως, η σχέση μεταξύ των γονέων γίνεται περισσότερο ισότιμη και μειώνονται οι πιθανότητες να παρουσιαστούν προβλήματα στη σχέση τους με τα παιδιά.
Βλέπουμε, λοιπόν, ότι σε έναν βαθμό επικρατούν ακόμη και σήμερα κάποια έμφυλα στερεότυπα σε σχέση με τη συμμετοχή του πατέρα στην ανατροφή των παιδιών, τουλάχιστον αναφορικά με τον χώρο εργασίας. Σαφώς, παρατηρείται μια αύξηση όσον αφορά τον αριθμό των πατέρων που συμμετέχουν ενεργά στην ανατροφή των παιδιών, χρειάζονται, όμως, πολλά βήματα για να επέλθει ισορροπία στα καθήκοντα μεταξύ των δύο γονέων.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Άδεια πατρότητας: Ένας «απαγορευμένος καρπός», kathimerini.gr. Διαθέσιμο εδώ
