Της Χρυσάνθης-Ίριδας Ανεμογιάννη,
Καθημερινά, μας συμβαίνουν πολλά. Άλλα καλά, άλλα κακά, όπως είναι λογικό. Ο καθένας καλείται να τα αντιμετωπίσει. Άλλοτε πιο εύκολα, άλλοτε πιο δύσκολα. Δεν υπάρχει κάποιος κανόνας που να λέει πως πάντα τα «καλά» που μας συμβαίνουν θα μπορούμε να τα διαχειριστούμε εύκολα, αν και πολλοί το θεωρούν δεδομένο. Οποιαδήποτε κατάσταση για την οποία δεν είμαστε προετοιμασμένοι δημιουργεί σύγχυση, ανεξάρτητα από το αν κρίνεται θετικά ή αρνητικά.
Αρχικά, πολύ σημαντικό είναι το γεγονός ότι δε χρειάζεται απαραίτητα όλα να λύνονται αμέσως. Είτε η λύση δεν υπάρχει, είτε εμείς δεν καταφέρνουμε να τη βρούμε. Δεν είναι εύκολο, αλλά πολλές φορές βοηθάει να αφήνεις τα πράγματα όπως είναι. Η απάντηση θα έρθει από μόνη της, στην ώρα της.
Καμιά φορά, το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να επιλέξουμε να μην κάνουμε κάτι. Μπορούμε απλώς να υπάρχουμε. Γιατί να είναι πρόβλημα αυτό; Έχει μεγάλη διαφορά η απάθεια από την υπομονή, από την κατάσταση στην οποία κάποιος παίρνει τον χρόνο του. Περιμένει, κάνει ένα βήμα πίσω, ή και δυο, και σκέφτεται. Αυτός ο χρόνος είναι πολύ σημαντικός. Και ό,τι δεν προλάβαμε, θα το προλάβουμε. Και ό,τι δεν ήρθε, θα έρθει. Αβίαστα, αυθόρμητα, αναπάντεχα, άφοβα.
Και όταν πια έχει περάσει αυτός ο χρόνος, τουλάχιστον ας έχουμε να λέμε ότι προσπαθήσαμε. Για τα πάντα. Χωρίς αυτό να μοιάζει με δικαιολογία, ή να έχει μέσα του κάτι από ενοχή. Σαν τις γυμνές βουτιές σε παγωμένα νερά. Έτσι, αβίαστη να είναι και κάθε άλλη μας απόφαση, χωρίς τις σκέψεις που έρχονται μετά το πρώτο πάγωμα. Ας μένουμε μόνο με την ευχαρίστηση του αρχικού μας ενθουσιασμού.
Και τελικά, λοιπόν, από πόσο κοντά αντικρίζει ο καθένας τη ζωή; Τι είναι αυτό που έχουμε εκπαιδεύσει τα μάτια μας να βλέπουν; Είναι αυτό που πρέπει, αυτό που θέλουμε, αυτό που μπορούμε, ή κάτι που δε θα συμβεί ποτέ; Και τι είναι αυτό που επιλέγουμε να θυμόμαστε, να κρατάμε από τους άλλους, από τα άλλα; Και είναι τόσο απλό να θες, και τόσο όμορφο να αποδέχεσαι. Τελικά όμως μπορείς; Ή μήπως δε θες;
Εσύ ορίζεις ένα κενό δωμάτιο. Σύγχυση, σύνθεση, δημιουργία. Τρεις βασικοί άξονες. Μήκος, ύψος, πλάτος. Η αρχή όλων. Εντελέχεια. Έτσι ακριβώς όπως θα έπρεπε κανείς να τελειώνει έναν καφέ κάθε πρωί.
