Του Δημήτρη Δασκαλάκη,
Υπάρχει ένα νησί που στο άκουσμα του ονόματός του χιλιάδες πράγματα έρχονται στο μυαλό μου… Οι Σπέτσες είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι μου, το μέρος που έχω ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου. Μολονότι έχω μεγαλώσει στην Αθήνα, νιώθω πως στο νησί είναι πραγματικά το σπίτι μου, το μέρος όπου ανήκω. Κάθε φορά που ασφυκτιώ από την εντατική ζωή της μεγαλούπολης καταφεύγω εκεί, στο καταφύγιό μου! Ποιο είναι, όμως, αυτό το νησί;
Το νησί αυτό λέγεται Σπέτσες και εντάσσεται στα νησιά του Αργοσαρωνικού κόλπου. Απέχει 53 ν.μ. από το λιμάνι του Πειραιά και μόλις 1,5 ν.μ. από την αντικρινή ακτή της Ερμιονίδας. Η ονομασία τους προέρχεται από το ιταλικό “Izzola di Spetzai” που στα Ελληνικά θα πει «Νησί των αρωμάτων».
Το νησί διαδραμάτισε πρωταγωνιστικό ρόλο στην ελληνική Επανάσταση, όπου πρώτοι οι Σπετσιώτες ύψωσαν την επαναστατική σημαία στις 3 Απριλίου 1821. Ακόμα, στις 8 Σεπτεμβρίου 1822, χάρις στην πυρπόληση της Ναυαρχίδας των Τούρκων από τον Κοσμά Μπαρμπάτση, ο τουρκικός στόλος εκτοπίστηκε, με αποτέλεσμα να αποφευχθεί η Άλωση του Ναυπλίου. Εις μνήμην αυτού του γεγονότος οι νησιώτες έκτισαν την εκκλησία της Παναγίας Αρμάτας στο Παλαιό Λιμάνι. Έκτοτε, και κάθε χρόνο, τη δεύτερη εβδομάδα του Σεπτεμβρίου διεξάγονται πολιτιστικές εκδηλώσεις με αποκορύφωμα την αναπαράσταση της Ναυμαχίας.
Στο μεγαλύτερό του μέρος το νησί καλύπτεται από πεύκα. Κύρια ασχολία των κατοίκων του, σύμφωνα με την απογραφή του 2011 είναι 4.000, είναι η ενασχόληση με τον τουρισμό και την αλιεία.
Κάθε φορά που πατώ το πόδι μου στο νησί, το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να βάλω το μαγιό μου, να βουτήξω και να χαθώ στα μαγευτικά γαλάζια νερά του. Πάνω από τη θάλασσα και κάτω από τον ουρανό! Η απέραντη θέα με τα όμορφα διατηρητέα σπίτια να στραφταλίζουν στον ήλιο και πιο πίσω να εκτείνεται η πλαγιά με τα καταπράσινα πεύκα, μια εικόνα που ο καθένας θα ήθελε να αντικρούσει. Για να σας μεταδώσω το πώς αισθάνομαι εκείνες τις στιγμές θα σας παραθέσω κάποιους στίχους από ένα κομμάτι της Νατάσας Μποφίλιου!
«Ποτέ ξανά δε θαύμασα
Τόσο πολύ μια θάλασσα
Ποτέ ξανά δεν ένιωσα
Πως πήρα όσα έδωσα»
Είναι ένα μέρος με μια παράξενη μαγεία. Το στοιχείο που τις καθιστά μαγικές είναι πως συνδυάζεται το αριστοκρατικό με το λιτό, το φυσικό. Εκεί που ο ελιτισμός, συνάντησε την απλότητα της ομορφιάς, εκεί γεννήθηκαν οι Σπέτσες. Το ίδιο δέος νιώθω όταν περνώ με το ποδήλατό μου έξω από τα επιβλητικά αρχοντικά των Καπεταναίων και όταν ατενίζω τα φυσικά τοπία: Παραλίες που τα πεύκα φθάνουν μέχρι την θάλασσα!
Δεν θα μπορούσα να παραλείψω εκείνα τα μεθυστικά ηλιοβασιλέματα. Κάθε βράδυ ο ήλιος δύει πίσω από το Λιγονέρι, συνθέτοντας μια πανδαισία χρωμάτων. Ο ουρανός είναι όλος πορτοκαλής και καθρεφτίζεται στα νερά της θάλασσας!
Όταν βρίσκομαι εκεί νιώθω ότι μεταφέρομαι σ’ μια άλλη εποχή, σε μια άλλη διάσταση. Είναι στιγμές που ο χρόνος σταματά και η ζωή δεν φαντάζει πια αληθινή…
Απ’ αυτό το ονειρεμένο νησί έλαχε, λοιπόν, να είναι η καταγωγή μου! Κάθε φορά που επιστρέφω η συγκίνησή μου είναι μεγάλη, τα συναισθήματά μου γι’ αυτό το μέρος απερίγραπτα.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Νατάσσα Μποφίλιου – Φολέγανδρος | Νέο τραγούδι, musicity.gr, διαθέσιμο εδώ
- Πέτρο Χαριτάτος, Ανεξερεύνητες Σπέτσες, Αθήνα, Ρόουντ, 2004
