Της Μυρτώς Κατσούλη,
Θα μπορούσαμε πολύ άνετα να χαρακτηρίσουμε την περίοδο των περασμένων, πια, Γιορτών ζοφερή, με την κατάσταση της πανδημίας να έχει ξεφύγει πλέον από τα χέρια των ειδικών και των πολιτικών προσώπων που έχουν αναλάβει τα ηνία της διαχείρισης της κοινωνικής συμπεριφοράς, προκειμένου να κινείται αναλόγως στα κατάλληλα μήκη και πλάτη με τα επιδημιολογικά δεδομένα. Θα λέγαμε ότι ήταν ζοφερή, μπουχτισμένη και ψυχολογικά περιορισμένη, με αποκορύφωμα την έξαρση του ιού που έτυχε να συμβεί ακριβώς τις ημέρες της κάπως ξέγνοιαστης χαράς, της οικογενειακής θαλπωρής, των σχεδίων διασκέδασης και ξεφαντώματος που όλοι περιμέναμε και είχαμε ανάγκη, ειδικά μετά από μία κουραστική χρονιά. Τουλάχιστον το έτος να έσβηνε κάπως πιο αισιόδοξα, ώστε να κάναμε ποδαρικό με μεγαλύτερη άνεση. Αλλά δεν είναι μόνο η διασκέδαση που δέχθηκε πλήξη όλο αυτό το διάστημα, ούτε η «κακομοιριά» της καραντίνας το μόνο επίκαιρο ζήτημα, αλλά και πολλά άλλα τρέχοντα, τα οποία, αν όχι λησμονήσαμε, σίγουρα αφήσαμε λίγο στην άκρη, αφού η προσοχή μας στράφηκε στην ατομική προστασία, τον εμβολιασμό και τα πιστοποιητικά.
Ίσως, όμως, και να ήταν ανώφελο, τελικά, να σταθούμε στους διαφόρους συναισθηματισμούς που προκύπτουν εύλογα από τον ψυχολογικό κάματο της «φάσης», διότι πολλά από τα διαχρονικά προβλήματα της σύγχρονης ζωής εξακολουθούσαν να υπάρχουν και μάλιστα επιδεινώθηκαν εξαιτίας των διαφόρων επιπτώσεων του γενικού κλεισίματος, ιδιαίτερα όσων αφορούν την οικονομία και την εργασία. Ήδη με την πρώτη καραντίνα πολλές επιχειρήσεις επλήγησαν, ειδικά οι επιχειρήσεις εστίασης και ένδυσης, όσο και αν βοήθησαν οι ηλεκτρονικές αγορές, οι οποίες απλώς χρύσωσαν το χάπι στους επιχειρηματίες, αλλά και στους καταναλωτές, οι οποίοι αναγκαστικά υπέκυψαν σε αυτήν την εξ ανάγκης εναλλακτική, που, όμως, δεν μπορεί να αποσβέσει και να ισοφαρίσει τον τζίρο μιας χαμένης, σχεδόν, οικονομικής χρονιάς.
Πόσο μάλλον αν αναλογιστούμε το φαινόμενο της ανεργίας, αφού πολλές θέσεις εργασίας, είτε τέθηκαν σε αναστολή είτε απωλέσθηκαν, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την οικονομική κατάσταση πολλών συμπολιτών, οι οποίοι σίγουρα δυσκολεύτηκαν να ανταπεξέλθουν στις δυσκολίες του γενικού κλεισίματος και στην ανάγκη να ξοδεύουν χωρίς να υπάρχει κέρδος, εξαιτίας της έλλειψης εισοδήματος. Σε κάθε περίπτωση, μία τέτοια συνθήκη απαίτησε την άμεση ενεργοποίηση του δημοσίου συστήματος, προκειμένου να δημιουργηθούν νέες θέσεις για την εργασία και να διευκολυνθούν, έτσι, όσοι άνθρωποι έμειναν ή έπεσαν εκτός λόγω του εκτάκτου των περιστάσεων.
Μια πρωτοβουλία του ΟΑΕΔ έρχεται να καλύψει ενδεχόμενα τέτοια κενά, με την προκήρυξη ενός νέου προγράμματος, το οποίο απευθύνεται σε ανθρώπους ηλικίας 30 ετών και άνω, ιδιαίτερα σε όσους ασκούν εμπορική ή/και οικονομική δραστηριότητα ως ιδιώτες, με τη μορφή επιχειρήσεων ή ως εργοδότες, πάντα στον ιδιωτικό τομέα, που ασκούν τακτική οικονομική δραστηριότητα. Επομένως φαίνεται το πρόγραμμα να στηρίζει τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, οι οποίες δέχτηκαν και το μεγαλύτερο χτύπημα από τα σκαμπανεβάσματα στη σταθερότητα των οικονομικών τους απολαβών, σε όλο το προηγούμενο διάστημα.
Σε κάθε περίπτωση, οποιαδήποτε κρατική πρωτοβουλία έρχεται να διορθώσει ένα προηγούμενο κακό, καθίσταται ευπρόσδεκτη και επικροτείται. Ωστόσο, αυτή η δράση συνιστά έναν μόνο μικρό λίθο στην προσπάθεια ανοικοδόμησης της αγοράς και της αποζημίωσης των πληγέντων, αφού ακόμα υφίστανται τόσες υποκατηγορίες συμμετεχόντων στο οικονομικό σύστημα, οι οποίες ακόμα παραμένουν ανικανοποίητες. Εύλογα, αλλά όχι και ιδανικά, η κρατική μέριμνα δεν μπορεί να βελτιώσει και την παραμικρή λεπτομέρεια, ούτε, όμως, μπορεί να παραμελήσει ατομικά και συλλογικά αιτήματα, τα οποία και αυτά συνιστούν ενίοτε «αγκάθια» για την ομαλή λειτουργία των πραγμάτων.
Και σε ένα κράτος που δύσκολα αντεπεξέρχεται αποτελεσματικά σε όλο του το φάσμα, η ιδιωτική βούληση και «επιχειρηματικότητα» είναι τα αναγκαία πολεμοφόδια του καθενός για να αποκρούσει την ένδεια και την ενίοτε απάθεια. Και, όσον αφορά το ζήτημα της εργασίας, ίσως θα πρέπει και η ελληνική κοινωνία να εκσυγχρονιστεί από τη νοοτροπία του «μισθωτού εργαζομένου», μερικής ή ολικής απασχόλησης, με την αυστηρή σημασία του όρου, και να διευρύνει τόσο την οπτική της, σε ό,τι αφορά την έννοια του «κερδίζω» και, πιο σημαντικό ακόμα, του «κερδίζω για να τα βγάλω πέρα, βάζω το κεφάλι κάτω και δεν σταματώ να ψάχνω τρόπους και εναλλακτικές για να επιβιώσω, ακόμα και σε πολύ δύσκολες συνθήκες», όπως αυτές που βιώνουμε σήμερα.
Για αυτό, λοιπόν, όσο και να προβληματιζόμαστε για το οικονομικό, αλλά και ψυχολογικό, μέλλον της ζωής μας, ας προσπαθήσουμε να διατηρήσουμε μια λογική και άμεμπτη στάση, ανεξάρτητα από την ηλικία και το όποιο μας υπόβαθρο, προκειμένου να μην χρειαστεί να αποτελέσουμε μέρος του όποιου αναδυόμενου ή/και ενυπάρχοντος προβλήματος. Ας μπούμε στον νέο μήνα και στη νέα χρονιά με ανεβασμένη διάθεση, απαλλαγμένοι από τη νοοτροπία της μιζέριας, που ενδεχομένως να έχουμε καλλιεργήσει ανεπαίσθητα. Και ας δούμε και πώς το κράτος θα διαχειριστεί τα νέα δεδομένα.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Νέο πρόγραμμα ΟΑΕΔ: 4.000 θέσεις εργασίας με μισθό 933 ευρώ, protothema.gr, διαθέσιμο εδώ
