Του Παναγιώτη Παναγιωτακόπουλου,
Κάθε χρόνο, την πανελλήνια σχολική κοινότητα απασχολεί το φαινόμενο των καταλήψεων. Έτσι και φέτος όλα κύλησαν βάσει πλάνου και την εβδομάδα που μας πέρασε αρκετά εκπαιδευτικά ιδρύματα είχαν τις πόρτες τους κλειστές. Για στατιστικούς λόγους και μόνο θα αναφέρω πως η περιοχή, από την οποία και έχω την τύχη να κατάγομαι, κατέγραψε 14, ναι 14 (!), σχολεία που δεν λειτούργησαν κατά το πρόσφατο διάστημα.
Ας ξεκινήσουμε από το ηθικό κομμάτι του θεσμού των καταλήψεων. Κατά καιρούς, διάφορα αιτήματα μαθητών έχουν δει το φως της δημοσιότητας, άλλοτε σοβαρά και άλλοτε αστεία, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Εν έτει 2020 και με τα αιτήματα που βγήκαν στη φόρα να είναι λίγο πολύ κοινά για όλους δόθηκε αφορμή για σοβαρό προβληματισμό. Ζούμε, δίχως αμφιβολία, πρωτόγνωρες καταστάσεις που φυσικά είναι απόρροια της υγειονομικής κρίσης που συνεχίζει να μαστίζει την παγκόσμια κοινότητα. Η καθημερινότητα δεν είναι, πλέον, όπως την είχαμε συνηθίσει, όμως οφείλουμε να συμμορφωθούμε στους όποιους κανόνες, οι οποίοι όσο δυσάρεστοι, δυσλειτουργικοί και αν φαντάζουν στοχεύουν στην διασφάλιση της δημόσιας υγείας.
Κατάργηση της χρήσης της μάσκας, μικρότερες διδακτικές ώρες και μεγαλύτερα διαλείμματα, μέριμνα για τον κατά ομάδες προαυλισμό των μαθητών, μικρότερος αριθμός μαθητών ανά τμήμα. Σύμφωνοι με όλα, αλλά σε ποια πραγματικότητα ζούμε, ή μάλλον για ποια χώρα μιλάμε; Το αν έπρεπε να είχαν προηγηθεί, κατά τους καλοκαιρινούς, «νεκρούς» για την σχολική κοινότητα μήνες, μελέτες ώστε να διευκολυνθούν όλοι κατά την επανέναρξη είναι μια τελείως διαφορετική συζήτηση. Είναι δυνατόν να χτιστούν τώρα περισσότερες τάξεις; Γίνεται με κάποιο μαγικό ραβδί να μεγαλώσουν οι προαύλιοι χώροι; Πώς γίνεται να μειωθεί το πλήθος των αυλιζομένων δίχως κάποιος να μην κάνει διάλειμμα; Εν μέσω λειτουργίας των ιδρυμάτων, όμως, είναι τουλάχιστον ανεύθυνο με πρόφαση τα αιτήματα που αναφέρθηκαν παραπάνω να κλείνουν οι πόρτες των σχολείων και οι μαθητές να αυτοχρίζονται ήρωες και να φωτογραφίζονται πάνω στα κάγκελα.
Για να κλείσει το κομμάτι της ηθικής, το πνεύμα των καταλήψεων αναφέρει ειρηνική, πάνω από όλα, έκφραση παραπόνων χωρίς επιπλέον παράπλευερες απώλειες. Κάπως έτσι, δίνεται το καλύτερο πάτημα για την σύνδεση των καταλήψεων με την οικονομική πραγματικότητα. Καταστροφή εργαστηρίων και άλλων υλικοτεχνικών υποδομών, ανταλλαγή εσπεριδοειδών και μολότοφ μεταξύ γειτονικών σχολείων, δέντρα που κοσμούσαν τους αύλιους χώρους ξαπλωμένα μπροστά στις εισόδους, φλεγόμενοι κάδοι παρελαύνουν. Σενάριο αντιγραφή επικόλληση από διαμαρτυρίες στην ξακουστή περιοχή των Εξαρχείων θα έλεγε κανείς. Αμ δε! Σκηνές που εκτιλύχθηκαν σε κεντρικά σχολεία της Καλαμάτας, δίπλα σε πολυκατοικίες και διερχόμενα οχήματα.
Ο πενταψήφιος, στην καλύτερη περίπτωση, λογαριασμός, ανά σχολείο, είναι φυσικό επακόλουθο όλων όσων προαναφέρθηκαν. Σε ποιον αποστέλλεται αυτός ο λογαριασμός όμως; Περιουσία δημοσίου και άρα δαπάνη δημοσίου και άρα χρήματα που έχουν προέλθει από την πληρωμή φόρων των Ελλήνων πολιτών και κατά αυτόν τον τρόπο «ενός κακού, μύρια έπονται». Σε ταχύτητες που πλησιάζουν αυτές που ταξιδεύει το φως μια κίνηση με καλή πρόθεση προς υγιή έκφραση αιτημάτων, παραπόνων και προβληματισμών έχει γυρίζει μπούμερανγκ.
Είναι αυτονόητο πως οι όποιοι στοιχειώδεις κανόνες υγιεινής πηγαίνουν περίπατο όσο ο έλεγχος των ιδρυμάτων βρίσκεται στα χέρια των μαθητών. Αν σε μια βδομάδα εμφανιστούν κρούσματα και αναγκαστικά επαναλειτουργήσει η εξ’ αποστάσεως διδασκαλία όλοι θα φωνάζουν για έλλειψη εξοπλισμού των μαθητών και δυσκολία τέλεσης κανονικού προγράμματος μέσω τεχνολογικών μέσων. Μία μίξη κοινωνικοοικονομικών ζητημάτων έχει λάβει σάρκα και οστά και πολιορκεί την εκαπιδευτική κοινότητα.
Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, η ουσιώδης διαμαρτυρία μας βρίσκει καθόλα σύμφωνους. Μία ανοιχτή επιστολή προς τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης υπογεγραμμένη από μεγάλο αριθμό μαθητών, η προσπάθεια επικοινωνίας σε παρόμοια λογική με εκπροσώπους του Υπουργείου Παιδείας ή την κυβέρνηση γενικότερα ή ακόμα και μια πορεία διαμαρτυρίας εκτός σχολικού ωραρίου, τηρώντας τα ανάλογα μέτρα προστασίας να είναι υγιή παραδείγματα και να χαίρουν αναγνώρισης του μεγαλύτερου ποσοστού της κοινωνίας.
Ειλικρινά, ευελπιστούμε ο επαναστάτης να βαφτίζεται ήρωας μόνο όταν οι πράξεις του οδηγούν σε βελτιώσης των τεκταινομένων και όχι σε χειροτέρευση των υπαρχουσών συνθηκών. Μακάρι να ξημερώσει η μέρα που θα βιώνουμε τέτοιες καταστάσεις. Ως τότε υπομονή…
