Του Γιώργου Κοσματόπουλου,
Η καταδίκη του Στέφανου Κασσελάκη για παράβαση του νόμου περί του όθεν έσχες, αποτελεί το επιστέγασμα της πορείας πολιτικής παρακμής που οδήγησε στην εκλογή του στην ηγεσία του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Σε κάθε περίπτωση, δεν δικαιούνται να δηλώνουν δικαιωμένοι για την εξέλιξη, όσοι εκ των πρώην συντρόφων του, συνέβαλαν στην ανάδειξή του στη θέση του επικεφαλής της τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Ο Κασσελάκης εμφανίστηκε στην πολιτική ζωή του τόπου σαν αλεξιπτωτιστής, πέφτοντας από ένα μεταγωγικό αμερικανικής σημαίας. Με τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α να έχει ηττηθεί συντριπτικά από τη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη και τον Αλέξη Τσίπρα να αποτελεί πλέον βαρίδι για το κόμμα του, η αλλαγή ηγεσίας ήταν μονόδρομος. Μόνο που ο πρώην Πρωθυπουργός δεν συμβιβαζόταν με τη πρόωρη πολιτική αποστρατεία, αλλά αποσκοπούσε σε μια στρατηγική υποχώρηση, ώστε να επανέλθει, όταν οι συνθήκες κριθούν κατάλληλες. Ήθελε στην ηγεσία του ΣΥ.ΡΙΖ.Α έναν άνθρωπο ελεγχόμενο από το σύστημά του, με τον ίδιο να κινεί τα παρασκηνιακά νήματα.
Αν έμαθε καλά κάτι ο Τσίπρας, κατά την πενταετίας της πρωθυπουργίας του ήταν να πουλάει τον εαυτό του επιτυχώς στα μεγάλα συμφέροντα του εξωτερικού και κυρίως στις ΗΠΑ και στη Γερμανία. Από ηγέτης του αντιμνημονίου κι εκφραστής ενός κλίματος αποστροφής έναντι της Δύσης, κατέστη ο Πρωθυπουργός του σκληρότερου Μνημονίου, υποθηκεύοντας τη δημόσια περιουσία στο Υπερταμείο για έναν αιώνα, επιτρέποντας στα ξένα funds να έρθουν στην Ελλάδα και να αγοράσουν τα κόκκινα δάνεια, υπογράφοντας την εθνικά επιζήμια Συμφωνία των Πρεσπών που δικαίωνε κατ’ ουσίαν το σύνολο σχεδόν της διαχρονικής σκοπιανής προπαγάνδας.
Όλα αυτά, κατ’ εντολήν και προς όφελος ευρωατλαντικών συμφερόντων. Τα οποία συμφέροντα, με τη σειρά τους, επιχείρησαν, με παρεμβάσεις του στα εσωτερικά της χώρας, να τον στηρίξουν προκειμένου, αν όχι να επανεκλεγεί τουλάχιστον να διασωθεί πολιτικά. Άλλωστε, το μεγάλο σχέδιο που οι Αμερικανοί απεργάζονταν κι εξακολουθούν να απεργάζονται για την Ελλάδα, περιλαμβάνει τη δημιουργία ενός διπολικού πολιτικού συστήματος, με τους βασικούς πυλώνες του, έναν κεντροδεξιό κι έναν κεντροαριστερό να μην έχουν ουσιαστικές διαφορές μεταξύ τους στα μεγάλα ζητήματα εξωτερικής κι εσωτερικής πολιτικής. Έτσι, θα κλείσουν συναινετικά οι διάφορες εκκρεμότητες στην περιοχή (ελληνοτουρκικά, Κυπριακό κ.λ.π.) κατά το πρότυπο της Συμφωνίας των Πρεσπών.
Ουδείς καταλληλότερος, λοιπόν, από τον Τσίπρα προκειμένου να διαδραματίσει τον ρόλο του αρχηγού της «μεγάλης Κεντροαριστεράς» στη διαδικασία της πλήρους «προτεκτορατοποίησης» της χώρας. Επειδή, όμως, η φθορά του ήταν τέτοια που δεν θα του επέτρεπε άμεσα να επιτύχει την αποστολή του, εμφανίστηκε ο Κασσελάκης. Παρουσιάστηκε σαν το πρόσωπο που θα μπορούσε να λειτουργήσει πιο υπερβατικά σε σχέση με τους μουχλιασμένους κομματικούς γραφειοκράτες της Κουμουνδούρου που αποτελούσαν τους ανθυποψηφίους του. Με την υποστήριξη του μηχανισμού Τσίπρα και με την τεράστια αβάντα του μιντιακού συστήματος ένεκα και της «πιπεράτης» προσωπικής ζωής του, κέρδισε το κόμμα. Δεν μπόρεσε όμως, να κερδίσει την κοινωνία. Διεσώθη στη δεύτερη θέση των ευρωεκλογών κυρίως χάρη στα απανωτά λάθη του ΠΑ.ΣΟ.Κ του Νίκου Ανδρουλάκη. Οι χαμηλές επιδόσεις του, σε συνδυασμό ότι ουδέποτε απέβαλε την ταμπέλα του μουσαφίρη, τον κατέστησαν «καμένο χαρτί» με τους μέχρι πρότινος υποστηρικτές του, να τον αποπέμπουν κακής κακώς και πάντως αντικαταστατικώς, με τις ευλογίες Τσίπρα.
Η υπόθεση του πόθεν έσχες του, λοιπόν, εντάσσεται σε όλη την ανωτέρω σύντομη πορεία του Κασσελάκη στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Ακόμα κι αν ως προς το νομικό σκέλος της υπόθεσης μπορεί κάποιος να εντοπίσει ενδεχόμενες παραμέτρους που να συνηγορούν εναντίον της καταδίκης του. Σε πολιτικό επίπεδο, η εξέλιξη αυτή είναι απολύτως συμβατή με τη βαθιά παρακμιακή λογική και δράση που χαρακτήρισαν όλη την ιστορία της πολιτικής του ανάδειξης. Δηλαδή ιδεολογικοπολιτικά ανύπαρκτος, μπροστινός συμφερόντων που στοχεύουν στην πλήρη πολιτική απονεύρωση της χώρας, πρωταγωνιστής του αρχοντοχωριάτικου ελληνικού star system, που εξεδιώχθη νύχτα από το κόμμα του. Σε αυτό το κρεσέντο παρακμιακής προχειρότητας, σιγά μην ασχολείτο με το πόθεν έσχες…
Ο Κασσελάκης, δεν αποτελεί την εξαίρεση. Αποτελεί τρανταχτό δείγμα του κανόνα που διέπει την ημετέρα πολιτική ζωή. Εικόνα υπεράνω ουσίας, μηχανισμός υπεράνω κοινωνίας, σκοπιμότητα υπεράνω θεσμών. Υπάρχουν και θα υπάρξουν κι άλλοι «κασσελάκηδες». Ίσως λιγότερο προβεβλημένοι, ίσως περισσότεροι προσεκτικοί, αλλά πάντως της ίδιας λογικής…
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Καταδίκη Κασσελάκη για το «πόθεν έσχες» – 50.000 ευρώ πρόστιμο και φυλάκιση 30 μηνών με αναστολή, kathimerini.gr, διαθέσιμο εδώ
