Του Γιώργου Σαλπιγγίδη,
Μια δολοφονία από παρακρατική και νεοναζιστική οργάνωση, ένας άνθρωπος που αγωνίστηκε για τα πιστεύω του και δεν «παραδόθηκε» στον φόβο, αλλά έμεινε όρθιος μπροστά στον κίνδυνο και πάλεψε για τα ιδανικά του. Ο λόγος, ασφαλώς, για τον Παύλο Φύσσα που έφυγε από το χέρι του Γιώργου Ρουπακιά, το οποίο, όμως, έφερε τη «σφραγίδα» της Χρυσής Αυγής, του πολιτικού κόμματος με τις νεοναζιστικές απόψεις και τακτικές, που αμαύρωσε την έννοια της Δημοκρατίας.
Με επίκεντρο το γεγονός αυτό, ο Ξενοφών Κοντιάδης «ξετυλίγει το νήμα» γύρω από αυτήν την ιστορία. Μέσα, λοιπόν, από το βιβλίο του Η νύχτα που έφυγε ο Παύλος, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Τόπος, παρουσιάζονται γνωστές και άγνωστες πτυχές της υπόθεσης που σίγουρα δεν πρέπει να περιέλθουν στη λήθη, αλλά πρέπει να αποτελέσουν ένα τραγικό μάθημα, για να μην επαναληφθεί ποτέ ξανά η ίδια ιστορία. Ο συγγραφέας έχει σπουδάσει Νομικά σε Αθήνα και Μόναχο, ενώ σήμερα είναι Συνταγματολόγος και Καθηγητής Δημοσίου Δικαίου και Κοινωνικής Διοίκησης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και, παράλληλα, έχει σημαντική συγγραφική δραστηριότητα σε πληθώρα θεμάτων. Τέλος, είναι και Πρόεδρος του Κέντρου Ευρωπαϊκού Συνταγματικού Δικαίου του Ιδρύματος Θεμιστοκλή και Δημήτρη Τσάτσου.
Το βιβλίο ξεκινάει με τη βραδιά της δολοφονίας του Παύλου –ή Killah-P, όπως ήταν το καλλιτεχνικό του ψευδώνυμο, δηλαδή δολοφόνος του παρελθόντος– τον Σεπτέμβριο του 2013. Είχαν βγει με την παρέα του στο Κερατσίνι –στην περιοχή της Αμφιάλης– στην καφετέρια Κοράλλι, όπου είχαν και την πρώτη επαφή με μέλη της Χρυσής Αυγής που παρακολουθούσαν τις κινήσεις του 34χρόνου τότε μουσικού. Κάπως έτσι παρουσιάζεται ο δρόμος που ακολούθησαν οι «λύκοι» της εγκληματικής οργάνωσης, που ήταν όλοι σε επικοινωνία μέσα από μηνύματα και τηλεφωνικές συσκέψεις με ανώτερα μέλη της οργάνωσης-«κόμματος», κάτι που δείχνει και την όλη οργάνωση, που υπήρχε πίσω, από τη στιγμή που ο δολοφόνος του τον χτύπησε τρεις φορές με ένα σουγιά που είχε στην κατοχή του. Περιγράφει, έπειτα, τη μεταφορά του Παύλου στο Γενικό Κρατικό Νίκαιας, τη γνωστοποίηση του συμβάντος στους γονείς του, αλλά και τη στιγμή της σύλληψης του δολοφόνου, καθώς και την προσπάθεια διαστρέβλωσης της αλήθειας από τους υπαίτιους -ηθικούς και φυσικούς- τα επόμενα χρόνια.
Αυτό το τραγικό συμβάν, η άνανδρη δολοφονία, έμελλε να είναι η αρχή, για να «βγουν στο φως» κι άλλες εγκληματικές ενέργειες της οργάνωσης και του κόμματος και, παράλληλα, να αποκαλυφθεί ο ιδεολογικός τους προσανατολισμός. Όπως μας παρουσιάζει ο συγγραφέας, υπήρχαν αρκετά χαρακτηριστικά που έδειχναν πολλά και κορυφαία μέλη να εξυμνούν τον Χίτλερ και τις πρακτικές του, ενώ είχαν δημιουργήσει και οπλοστάσια με ρόπαλα, στιλέτα, σιδερογροθιές κλπ., ώστε να επιτίθενται είτε σε διαφωνούντες τους είτε σε μετανάστες, όπως ο Σαχζάντ Λουκμάν. Επίσης, διαβάζουμε και για τη δράση πρωτοκλασάτων στελεχών και βουλευτών που συντόνιζαν τις ενέργειες της παρακρατικής, όπως αποδείχθηκε, οργάνωσης, αλλά και τον τρόπο που κινούνταν απλά μέλη που εντάσσονταν σε αυτή.
Στο εξαιρετικά ενδιαφέρον και διαφωτιστικό αυτό βιβλίο εμπεριέχονται, επίσης, στιγμές και αποσπάσματα από τη δίκη, η οποία πραγματοποιήθηκε για τη δολοφονία του Παύλου με τις καταθέσεις των πρωταγωνιστών της μοιραίας εκείνης νύχτας. Η αφήγηση, ωστόσο, κάνει και ένα χρονικό άλμα πίσω στον χρόνο, ακριβώς πέντε δεκαετίες πριν από τη νύχτα του Σεπτεμβρίου του 2013, στο 1963 και τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη (1912-1963) από το ακροδεξιό παρακράτος, δείχνοντας τους «κύκλους της ιστορίας» και το πόσο ευαίσθητη είναι η περιφρούρηση της Δημοκρατίας από τα ακραία στοιχεία.
Κλείνοντας, αξίζει να αναφέρουμε πως όλο το έργο διατρέχεται από τις αφηγήσεις των πρωταγωνιστών είτε μέσα από συνεντεύξεις είτε από ηχητικά ντοκουμέντα είτε μέσα από τις καταθέσεις που δοθήκαν στο δικαστήριο, με τον αναγνώστη να μπορεί να εντοπίσει όλα τα ντοκουμέντα στο τέλος του βιβλίου και να ανατρέξει σε αυτά. Έτσι, λοιπόν, μέσα από έναν αφηγηματικό τρόπο ο συγγραφέας αναβιώνει τα γεγονότα που συνέβησαν γύρω από την περίοδο αυτή σαν ένα μυθιστόρημα που με απλό και κατανοητό τρόπο «αγγίζει» την καρδιά του αναγνώστη.
Ο Παύλος μπορεί να «έφυγε», αλλά θα είναι για πάντα εδώ και το δηλώνει με τον καλύτερο τρόπο η σπαρακτική κραυγή της μητέρας του έξω από το δικαστήριο, όταν άκουσε την απόφασή του: «Παύλο, τα κατάφερες γιε μου, γιε μου, γιε μου».
