Της Σόνιας Βαλαβανίδη,
Η εποχή που διανύουμε χαρακτηρίζεται ως μια περίοδος αυτό-αγάπης και αποδοχής του εαυτού μας. Μήπως, όμως, όλες οι προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνση είναι επιφανειακές και κενές περιεχομένου; Μήπως, ο τρόπος σκέψης μας παραμένει προσκολλημένος σε στερεοτυπικές ιδέες; Η αγάπη για τον εαυτό μας είναι μια διαδικασία αργή και επίπονη. Ένας «κακοτράχαλος δρόμος» γεμάτος εμπόδια ικανά να ανακόψουν αυτή τη διαδικασία. Ως εμπόδια εμφανίζονται τα ερεθίσματα της κοινωνίας που απομακρύνουν ολοένα και περισσότερο από την αποδοχή. Η αγάπη για τον εαυτό μας περιλαμβάνει και την εικόνα που έχουμε για εμάς και κατά πόσο αυτή μας είναι αρεστή. Προφανώς, η εικόνα μας σχετίζεται και με τα κιλά. Πολλά έχουν ειπωθεί ιδιωτικά ή δημόσια για το πόσο πρέπει να «ζυγίζει κανείς». Τι είναι καλό για την υγεία; Τι είναι καλό για τη βελτίωση των κοινωνικών μας συναναστροφών;
Στο ζήτημα αυτό ο καθένας από εμάς εκφράζει την άποψή του, χωρίς πάντα να υπολογίζει τη ψυχοσύνθεση του εύσωμου ατόμου ή του πολύ αδύνατου. Ακριβώς, επειδή βρισκόμαστε σε μια εποχή γενικότερων αλλαγών και κοινωνικών ζυμώσεων, η ροπή προς την αποδοχή έχει τόσο μεγάλη δυναμική που μετατρέπεται σε μάστιγα εξαναγκασμού. Οφείλεις να αγαπάς τον εαυτό σου όπως είναι, ακόμη και εάν δεν το νιώθεις. Πρέπει, γιατί είναι φαινόμενο της εποχής! Η σαθρή βάση αυτής της λογικής διαφαίνεται τη στιγμή που οι άνθρωποι, οι οποίοι κατά τα άλλα αγαπούν τον εαυτό τους, επιδιώκουν την απώλεια βάρους με όποιο κόστος.
Ας ξεκαθαρίσουμε πως δεν είναι καθόλου μεμπτή πράξη η αλλαγή εξωτερικών μας χαρακτηριστικών. Είναι δικαίωμά μας να είμαστε, όπως επιθυμούμε. Όμως αυτό απέχει παρασάγγας από την άκριτη υιοθέτηση ενός προτύπου που παρουσιάζεται ως «ιδανικό». Άνθρωποι που δεν μπορούν να φτάσουν στο ιδανικό αποτέλεσμα, δε διστάζουν να πάρουν και φαρμακευτική αγωγή, δίχως να έχουν κανένα πρόβλημα υγείας! Τους τελευταίους μήνες έχει παρατηρηθεί έλλειψη διαβητικών σκευασμάτων, καθώς η επιστημονική κοινότητα υποστήριξε πως τα σκευάσματα αυτά ελαττώνουν την όρεξη και μειώνουν το βάρος. Μόλις έγινε ευρέως γνωστή αυτή η άποψη, τα φάρμακα «έκαναν φτερά», αφήνοντας τόσους διαβητικούς χωρίς την αγωγή τους.
Η απελπισμένη αυτή προσπάθεια για μείωση βάρους είναι καθαρά αποτέλεσμα μιας κοινωνικής πραγματικότητας που, ενώ πρωτοστατεί, για να αλλάξει τον παλαιολιθικό τρόπο αντίληψης, προωθεί σχήματα σκέψης που δεν επιτρέπουν να αγαπήσεις τον εαυτό σου πραγματικά. Ακούς, συνεχώς, πως πρέπει να είσαι, πόσα κιλά επιτρέπεται να ζυγίζεις. Αν έχεις περιττά κιλά, ακούς ότι κινδυνεύει η υγεία σου. Αν έχεις λιγότερα κιλά από αυτά που έχουν κάποιοι στο μυαλό τους, πρέπει να παχύνεις. Πάντα για το «καλό» σου! Ακούς ότι οι άνθρωποι με επιπλέον κιλά δεν είναι όμορφοι, ούτε ελκυστικοί, ούτε επιθυμητοί. Και αφού εσύ έχεις λάβει αυτά τα μηνύματα με κάθε δυνατό τρόπο, έρχεται η κοινωνία και σου κουνά το δάχτυλο και απαιτεί από εσένα να αγαπήσεις τον εαυτό σου. Υποκριτικό δε φαίνεται;
Για να ξεφύγουμε από αυτόν τον φαύλο κύκλο, οφείλουμε να ενσκήψουμε σε εμάς και να αφουγκραστούμε τις ανάγκες μας. Τι θέλουμε; Τι μας αρέσει; Πώς θα διαφυλάξουμε τη σωματική και ψυχική μας υγεία; Η ζωή μας θα μπορούσε να παρομοιαστεί με ένα καράβι που ταξιδεύει με προορισμό το άγνωστο. «Καπετάνιοι του καραβιού», εμείς. Οι φουρτούνες που συναντούμε είναι τα κακεντρεχή σχόλια του κοινωνικού περιβάλλοντος. Ως «καπετάνιοι» στόχος μας είναι να «δέσουμε» με ασφάλεια το πλοίο στο λιμάνι. Μόνο εμείς μπορούμε.
