Της Ρένας Δανατζή,
Αυτές τις μέρες διάβασα ένα άρθρο για μία ταινία που πρόκειται να μπει στο Netflix και πραγματεύεται το σκάνδαλο των βιασμών παιδιών από μέλη της καθολικής εκκλησίας. Το συγκεκριμένο σκάνδαλο αποκαλύφθηκε μετά από εκτενή και σκληρή έρευνα ομάδας δημοσιογράφων. Στην πραγματικότητα βέβαια, όχι μόνο δεν έπαψαν οριστικά να συμβαίνουν αυτά τα περιστατικά, αλλά μπορούμε να πούμε ότι τόσο στην καθολική, όσο και στην ορθόδοξη εκκλησία, φαίνεται να θεωρείται κοινό μυστικό από την κοινή γνώμη.
Είναι πολλά τα περιστατικά και πολλές οι ιστορίες που ακούμε για ιερείς που είναι πέραν του δέοντος τρυφεροί με παιδιά. Οι ιστορίες αυτές ακούγονται πάντοτε με θολές πληροφορίες και συνοδεύονται από τη φράση: «Δεν έχουμε αποδείξεις». Είναι, λοιπόν, σχεδόν δεδομένο ότι μέλη των εκκλησιών (καθολικών ή ορθόδοξων) όχι μόνο παρεκκλίνουν εντελώς της ηθικής τους γραμμής, αλλά εγκληματούν κανονικότατα σε βάρος παιδιών.
Θεωρώ πως για αυτά τα περιστατικά ευθύνονται άνθρωποι που αντιμετωπίζουν το ράσο ως μισθό δημοσίου υπαλλήλου. Αναγκάζονται, δηλαδή, να γίνουν παπάδες για να εξασφαλίσουν έναν αξιοπρεπή μισθό και κρύβονται πίσω από αυτό για να ικανοποιούν τις εγκληματικές τους ορέξεις. Ο πλούτος της εκκλησίας, που πολλοί εκμεταλλεύονται, είναι αν μη τι άλλο το τέλειο τσιρότο σε φορείς του κράτους, και με αυτόν τον τρόπο συνεχίζουν ακάθεκτοι το έργο τους.
Από αυτό προκύπτουν δύο τινά: πρώτον, δε μπορούν εκ των πραγμάτων όλοι οι άνθρωποι να αφοσιωθούν στον δρόμο της θρησκείας, και δεύτερον, εφόσον έχουμε συναντήσει έστω και ένα τέτοιο περιστατικό, το κράτος οφείλει, κατά τη γνώμη μου, να είναι όσο παρεμβατικό επιθυμεί στον τρόπο λειτουργίας της εκκλησίας. Θεωρώ πως, εφόσον η εκκλησία διαθέτει τεράστια περιουσία, το κράτος πρέπει να την αντιμετωπίζει ως μεγάλη επιχείρηση και αυτή να έχει κανονικά υποχρεώσεις απέναντί του. Επίσης, θεωρώ πως πρέπει να συσταθεί αυστηρό πλαίσιο ελέγχου των ιερέων τόσο από την ίδια την εκκλησία, όσο και από το κράτος. Τέλος, θεωρώ λάθος το ότι υπάρχει το λεγόμενο άβατο στο Άγιο Όρος.
Δεν κρίνω σε καμία περίπτωση τη θρησκεία. Το συγκεκριμένο ζήτημα είναι πολύ λεπτό και έγκειται στον αυτοπροσδιορισμό κάθε ανθρώπου, γεγονός απόλυτα σεβαστό. Υποστηρίζω, όμως, πως εφόσον έχει παρατηρηθεί κατ΄ εξακολούθηση εγκληματικότητα και παραβατικότητα στην εκκλησία, το κράτος οφείλει να παρέμβει και να προστατέψει τους πολίτες του.
