Της Ελευθερίας Κωνστάντιου,
Είναι γεγονός πως από την ίδρυση του ελληνικού κράτους, δύο αιώνες νωρίτερα, η πολιτική σκηνή στη χώρας μας ήταν, είναι και μάλλον θα συνεχίσει να είναι εξαιρετικά διχαστική. Άλλωστε, μια επιγραμματική ιστορική αναδρομή σε όλες αυτές τις δεκαετίες μπορεί εύκολα να το αποδείξει· συνεχή διχαστικά ερωτήματα κι ένας λαός σε αναβρασμό, έτοιμος να αλληλοσπαραχθεί. Στο σημείο αυτό, βέβαια, είναι σημαντικό να επισημανθεί πως δεν είναι όλες οι περίοδοι ίδιες, ωστόσο είναι γεγονός πως η οικονομική κατάσταση της χώρας την τελευταία δεκαπενταετία έχει καταστήσει τους πολίτες διχασμένους μεταξύ τους και την πολιτική σκηνή πιο τοξική από ποτέ — εξαιρώντας, φυσικά, τις περιόδους εμφυλίου αλληλοσπαραγμού. Την τοξικότητα αυτή θα διερευνήσει το παρόν άρθρο.
Αντιμέτωποι με αυτήν την τοξικότητα είμαστε περισσότερο από ποτέ τις τελευταίες ημέρες μετά τον σάλο που προκλήθηκε από την υπόθεση του Κολωνού, όταν τα κόμματα βρήκαν την ευκαιρία να ασκήσουν αντιπολίτευση πάνω σε ένα τόσο ευαίσθητο θέμα. Δυστυχώς, αντί η κοινή γνώμη να παρακολουθεί με αποτροπιασμό τις εξελίξεις στην υπόθεση, στο κάδρο των αποκαλύψεων έχει περιέλθει η πολιτική ταυτότητα των εμπλεκομένων. Έτσι, χωρίς να ενδιαφέρεται κανείς για την τύχη αυτού του παιδιού που σε τόσο μικρή ηλικία έμελλε να ζήσει κάτι τόσο αισχρό, δημοσιογράφοι, πολίτες και κυρίως, πολιτικοί μετράνε πόσοι εμπλεκόμενοι ανήκουν στη Ν.Δ., το ΣΥ.ΡΙΖ.Α., το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ή κάποιο άλλο κόμμα, ώστε στις ανακοινώσεις του να συμπεριληφθεί κι αυτό.
Η υπόθεση του Κολωνού δεν είναι η μόνη που έχει χρησιμοποιηθεί για αντιπολιτευτικούς λόγους, λαμπρό παράδειγμα αυτού είναι και η πυρκαγιά στο Μάτι. Έτσι, αντί το «πάθημα να γίνει μάθημα», αντί επιτέλους να δημιουργηθεί ένα σχέδιο διαχείρισης τέτοιου βεληνεκούς κρίσεων που θα στηριχθεί από όλους, γίναμε μάρτυρες ενός ατελείωτου ping pong κακής και νόθας αντιπολίτευσης. Παρακολουθήσαμε τον πολιτικό λόγο να μεταφέρεται από τα έδρανα της Βουλής στο Twitter και τα υπόλοιπα social media, με τα εκάστοτε πολιτικά στρατόπεδα να προβαίνουν σε χειρίστου είδους επίρριψη ευθυνών στους μεν και στην αγιοποίηση των δε.
Όπως φαίνεται, λοιπόν, βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη καμπή για τον πολιτικό λόγο στην Ελλάδα. Η κρίση δημιούργησε φωνές που με ευτελείς τρόπους ξεκίνησαν με αγοραίο τρόπο να ασκούν πολιτική κριτική ή αντιπολίτευση όχι απαραίτητα στον ιερό χώρο της δημοκρατίας, τη Βουλή, αλλά σε πύρινα status και αμέτρητες απαντήσεις στα social media, συχνά διανθισμένες με fake news που έχουν ως μοναδικό σκοπό να εξευτελίσουν τον εκάστοτε πολιτικό και να προκαλέσουν τον θυμό των πολιτών απέναντί του, όπως στην περίπτωση του Άδωνι Γεωργιάδη και τον φερόμενο ξυλοδαρμό προς τη σύζυγό του Ευγενία Μανωλίδου, πριν λίγο καιρό.
Καταληκτικά, βρισκόμαστε μόλις λίγους μήνες πριν τις βουλευτικές εκλογές του 2023 και τα πολιτικά κόμματα αυτή τη στιγμή φτιάχνουν τις λίστες των υποψηφίων τους. Ένα θέμα που πρέπει να λάβουν σοβαρά υπόψιν τους είναι να θέσουν τις κατάλληλες προϋποθέσεις και φίλτρα, ώστε οι πολιτευτές τους αρχικά να είναι «καθαροί» και κυρίως σοβαροί. Η τοξική πολιτική πραγματικότητα που ζούμε δεν αντέχει άλλες διχαστικές φωνές, δεν αντέχει άλλα fake news μόνο και μόνο για να πληγεί κάποιος πολιτικός ή κάποιο κόμμα, δεν αντέχει πολιτευτές ή κομματικά στελέχη που να εμπλέκονται σε σκοτεινές και φρικιαστικές υποθέσεις. «Ιδού η Ρόδος», λοιπόν, αγαπητά κόμματα, βρείτε ή δημιουργείστε στελέχη που θα αξίζουν να βρίσκονται στο ελληνικό κοινοβούλιο και τα οποία δε θα διχάζουν τον απλό κόσμο.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Άδωνις Γεωργιάδης: Οι πολιτικοί μου αντίπαλοι «τρένταραν» ότι δέρνω τη γυναίκα μου, tanea.gr, διαθέσιμο εδώ
- Αυστηρά κριτήρια, kathimerini.gr, διαθέσιμο εδώ
