Της Κυριακής Μαλλιαρίδου,
Μπορούμε να σπουδάσουμε κι εμείς; Θα έχουμε πρόσβαση με το αμαξίδιο στο πανεπιστήμιο; Θα υπάρχει ο απαραίτητος υλικοτεχνικός εξοπλισμός και βιβλία σε γραφή Μπράιγ, για να παρακολουθούμε τα μαθήματα της σχολής; Θα έχουμε ίσες ευκαιρίες με τους συμφοιτητές μας ή θα μας αντιμετωπίζουν ως κάτι διαφορετικό; Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που απασχολούν τα παιδιά με οποιαδήποτε μορφή αναπηρίας, τα οποία επιθυμούν μια θέση στο ελληνικό πανεπιστήμιο.
Παρ’ όλο που η Πολιτεία προσπαθεί να εντάξει όσο πιο ομαλά γίνεται τα άτομα αυτά στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, δυστυχώς υπάρχουν αρκετά κενά στο νομοθετικό πλαίσιο, που δυσκολεύουν την είσοδό τους στις σχολές. Οι επιλογές των παιδιών αυτών είναι συγκεκριμένες, αφού πολλά τμήματα αποκλείουν ορισμένες παθήσεις, με αποτέλεσμα οι υποψήφιοι να μην έχουν την ελεύθερη δυνατότητα επιλογής. Σε δυο κατηγορίες δύναται να διαιρεθούν τα προβλήματα των ανθρώπων με αναπηρία εντός πανεπιστημίου. Πρώτον, σε προβλήματα προσβασιμότητας στους χώρους του ιδρύματος και δεύτερον, εκπαιδευτικής φύσεως. Είναι γεγονός πως, ενώ τα πανεπιστήμια δέχονται άτομα με αναπηρία θεωρητικά, πρακτικά δε διαθέτουν τις κατάλληλες υποδομές, όπως είναι οι ράμπες αναπήρων, οι οδηγοί όδευσης τυφλών στους διαδρόμους και τον εξωτερικό χώρο, τα ηχητικά σήματα κι όλα αυτά λείπουν, τόσο εντός πανεπιστημίου όσο και έξω από αυτό, μέχρι να φτάσουν εκεί οι φοιτητές. Είναι αξιοσημείωτο πως, ενώ έχουν γίνει προσπάθειες για ψηφιοποίηση των βιβλίων, ώστε να παρακολουθούν οι φοιτητές από τον ηλεκτρονικό υπολογιστή το μάθημα και να μη χρειάζεται να παρευρεθούν στο πανεπιστήμιο, οι απόπειρες αυτές βρίσκουν συνεχώς τείχος. Το ίδιο πρόβλημα συναντάται και στις πανεπιστημιακές βιβλιοθήκες. Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, τις ριζικές αλλαγές που χρειάζεται το εκπαιδευτικό σύστημα, ώστε να είναι φιλικό προς κάθε άτομο με αναπηρία.
Βέβαια, είναι αλήθεια πως η κατάσταση που βιώνουμε λόγω της πανδημίας έχει αλλάξει και προσαρμόσει και τις διδακτικές μεθόδους των πανεπιστημίων. Ας ελπίσουμε πως αυτές οι τροποποιήσεις θα σηματοδοτήσουν μια νέα αρχή, που θα μεριμνήσει με αντίστοιχες πρακτικές και για τη φοίτηση των ατόμων με αναπηρία. Έτσι, θα μπορούν να συμμετέχουν ισότιμα, ισόνομα, χωρίς κοινωνικές διακρίσεις και αποκλεισμούς εντός του κοινωνικού συνόλου. Συνεπώς, η κοινωνία θα έχει πραγματοποιήσει πολλά βήματα προόδου.
Με μεγάλη μου χαρά διαπιστώνω τη μεγάλη προσπάθεια που καταβάλλουν για τα άτομα αυτά οι συμφοιτητές τους, οι οποίοι μέσα από διαμαρτυρίες, αλλά και έγγραφες επιστολές προς τα τμήματα και την πολιτεία επιθυμούν μια ισότιμη τριτοβάθμια εκπαίδευση για όλους και μάχονται γι’ αυτό με κάθε μέσο που διαθέτουν. Πολλοί που έχουν γνώσεις και με τη βοήθεια καθηγητών ετοιμάζουν εγχειρίδια Μπράιγ για τυφλούς συμφοιτητές τους ή ακόμη και ηχογραφούν την ύλη, με σκοπό να τους βοηθήσουν να αποστηθίσουν τα μαθήματα για την εξεταστική περίοδο. Αυτές είναι ορισμένες κινήσεις που πραγματικά μας αγγίζουν όλους στην ψυχή και ακόμη περισσότερο, θα πρέπει να ευαισθητοποιήσουν το κράτος, για να υλοποιούνται αυτές οι δράσεις εξ’ ολοκλήρου από τα πανεπιστήμια. Μια χώρα της Δημοκρατίας θα πρέπει να είναι ισάξια για όλους και να το αποδεικνύει σε όλους τους τομείς, ειδικά της εκπαίδευσης που αποτελεί και το μέλλον μας!
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΈΣ ΠΗΓΕΣ
- «Πανεπιστήμιο για Όλους, Όροι και προϋποθέσεις πλήρους ένταξης των φοιτητών µε αναπηρία στην ακαδημαϊκή ζωή», skf.psych.uoa.g, Διαθέσιμο εδώ
