Του Γιώργου Κοσματόπουλου,
Η δημοσιοποίηση των πρακτικών της Σύσκεψης των Πολιτικών Αρχηγών, την επομένη του δημοψηφίσματος του 2015, αναμένετο μ’ ενδιαφέρον. Παρουσιάζονταν όχι απλώς ως προσθήκη μιας ακόμη ψηφίδας στην εικόνα των δραματικών γεγονότων εκείνης της περιόδου, αλλά και ως μοχλός ανατροπής της κυρίαρχης θεώρησής τους. Παρόλα αυτά, τα ντοκουμέντα που παρουσιάστηκαν από την εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ Σαββατοκύριακο», δεν δικαίωσαν τον ντόρο που είχε ξεσπάσει.
Τα συμπεράσματα που εξάγονται από την ανάγνωση των πρακτικών αποτελούν ήδη κτήμα της συλλογικής συνείδησης της πλειοψηφίας της κοινής γνώμης. Πρώτον, ο Τσίπρας είχε αποφασίσει εξαρχής να κάνει κωλοτούμπα. Αυτός που μέχρι πριν 48 ώρες ήταν σημαιοφόρος του αντι-μνημονιακού αγώνα, παραδεχόταν ευθαρσώς ότι η όποια συμφωνία προέκυπτε με τους δανειστές θ’ αποτελούσε το τρίτο μνημόνιο. Ο Τσίπρας στη σελ.15 αναγνωρίζει ότι με βάση τα προαπαιτούμενα της συμφωνίας θα προέκυπτε «επιβάρυνση, εκ νέου, του ελληνικού λαού με βάρη λιτότητας». Καθ’ όλη, δε, της συνεδρίασης οι κυβερνητικοί εταίροι επαναλαμβάνουν συνεχώς ότι το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα δεν σήμαινε ΟΧΙ στο ευρώ, απορρίπτοντας έτσι την οποιαδήποτε εναλλακτική ρήξης οι ίδιοι που, όχι πολύ καιρό πριν, απεργάζονταν σενάρια διπλών νομισμάτων, παραλλήλων νομισμάτων, πληρωμών με υποσχετικές. Ο Τσίπρας παλαιότερα έλεγε ότι το ευρώ δεν είναι φετίχ και ο Καμμένος ονειρευόταν το δολλάριο. Την ίδια στιγμή, βεβαίως, στελέχη της κυβέρνησης και του ΣΥ.ΡΙΖ.Α ερμήνευαν δημοσίως το αποτέλεσμα εντελώς διαφορετικά…
Δεύτερον, ακόμη και στην οριακή αυτή συγκυρία για τη χώρα, Τσίπρας και Καμμένος ενδιαφέρονται πρωτίστως για την εσωτερική επικοινωνιακή διαχείριση της όποιας κατάληξης. Ο Τσίπρας αναφέρεται σε διορθώσεις (sic– πάνε τα νταούλια και η «περήφανη διαπραγμάτευση») στην πρόταση Γιουνκέρ, ώστε ο ελληνικός λαός «…να θεωρήσει ότι η πρόταση αυτή μπορεί να έχει την ανοχή του… με δεδομένο ότι κανείς αυτή τη στιγμή δεν πιστεύει ότι υπάρχουν εύκολες λύσεις» (σελ.15).. Ο Καμμένος, με τη γνωστή του κουτοπονηριά αναμασά γραφικότητες, όπως το να πάνε όλοι μαζί οι πολιτικοί αρχηγοί στις Βρυξέλλες (σελ.70). Προστρέχει, δηλαδή, σε αυτούς στους οποίους έλεγε ότι στήνονται «στα τέσσερα». Ακόμη ζητεί να συμφωνήσουν να βάλουν φυλακή αυτούς που «λήστεψαν το κράτος» (σελ.71), λες και δεν υπάρχει Δικαιοσύνη.
Τρίτον, η περίφημη διαπραγμάτευση των 17 ωρών που ακολούθησε ήταν άκρως αποτυχημένη: Ο Τσίπρας δεν κατάφερε να περάσει ούτε τον πήχη που ο ίδιος έθεσε μετά το 60% του ΟΧΙ και ο οποίος από το «σκίσιμο των μνημονίων μ’ έναν νόμο κι ένα άρθρο» μέσα σε λίγους μήνες έφτασε να τοποθετείται σε «πέντε σημεία που μπορεί ν’ αποτελέσουν τη βάση για αλλαγές που θα διαμορφώσουν μια δυνατότητα ν’ αποδεχθούμε ένα δύσκολο —επαναλαμβάνω— κείμενο προαπαιτουμένων. (σελ.22). Τελικά και η προκαταβολή φόρου εισοδήματος στο 100% για ατομικές επιχειρήσεις και ελεύθερους επαγγελματίες έγινε πράξη και η κατάργηση της προνομιακής φορολόγησης του αγροτικού πετρελαίου και το κόψιμο του ΕΚΑΣ. Άλλωστε κι αυτά ακόμη, ο ίδιος ο Τσίπρας τα θεωρούσε χαμένη υπόθεση και η «μάχη» του αφορούσε το να συμβούν σε μεγαλύτερο βάθος χρόνου. Ο «υπερπατριώτης» Καμμένος αποδεχόταν ως επιτυχία το ενδεχόμενο η ελληνική κυβέρνηση να ξεκινήσει να διαπραγματεύεται για μείωση των αμυντικών δαπανών από το ποσό των 200 εκ ευρώ για το 2016 (σελ.23). Αν συνυπολογίσουμε ότι στο Μνημόνιο Τσίπρα — Καμμένου συμπεριλήφθηκαν, μεταξύ άλλων, η δημιουργία του Υπερταμείου με την υποθήκευση της δημοσίας περιουσίας για 99 χρόνια και η εκχώρηση των «κόκκινων» δανείων στα funds αντιλαμβάνεται κάποιος πόσο αποτυχημένη ήταν η διαπραγμάτευση Τσίπρα κι αντιστοίχως τους λόγους για τους οποίους τον αγαπάνε η Μέρκελ και λοιποί ξένου παράγοντες…
Τέταρτον, ο Τσίπρας εξαπάτησε πολιτικά τον ελληνικό λαό. Ο τότε πρωθυπουργός λέει ότι «η Ελληνική κοινωνία δεν πατάει στα σύννεφα. Έχει συνειδητοποιήσει ότι δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις. Δεν είμαστε πριν τον Γενάρη του 2015». Ήμασταν όμως στις αρχές του Ιούλη (sic) του 2015. Χονδρικά, έξι μήνες μετά την περίοδο της πεποίθησης των «εύκολων λύσεων» η οποία κράτησε πέντε χρόνια— από την υπογραφή του πρώτου Μνημονίου, το 2010. Ποιος ήταν αυτός που καλλιέργησε στην ελληνική κοινωνία την άποψη ότι μπορούσε εύκολα να επιστρέψει στο βιοτικό επίπεδο της προμνημομνιακής περιόδου, αν όχι ο Τσίπρας; Αυτός έλεγε ότι με κυβέρνησή του η Μέρκελ θα συμφωνούσε σε ό,τι της ζητούσε «και θα ήταν μέρα- μεσημέρι». Ότι θα βάραγε τα νταούλια και χόρευαν οι αγορές. Ότι υπήρχαν εναλλακτικές βοήθειας και σε άλλες χώρες, όπως η Βενεζουέλα. Ότι η Αργεντινή όταν χρεοκόπησε ήταν πιο αξιοπρεπής από την Ελλάδα των μνημονίων. Ότι θα καταργήσει άμεσα τον ΕΝΦΙΑ στο σύνολό του. Στη σελ.106 παραδέχεται ότι η κατάσταση αναφορικά με τον εκβιασμό της χώρας με κλείσιμο των τραπεζών ήταν χειρότερη από πλευράς ρευστότητας, το 2012. Τότε, όμως, μιλούσε για «Πινοσέτ», τα στελέχη του και οι σύμμαχοί του για «Γερμανοτσολιάδες» και «Τσολάκογλου», επιδοκίμαζε τους τραμπουκισμούς εις βάρος πολιτικών του αντιπάλων, έλεγε ότι δεν θα μπορούνα να κυκλοφορήσουν και θα φύγουν με ελικόπτερο αλά Αργεντινή. Σε κάθε περίπτωση, ο Τσίπρας εξαπάτησε τον ελληνικό λαό (χωρίς βέβαια να παραγράφονται και οι ευθύνες μεγάλου μέρους του ελληνικού λαού που ηρνείτο τη ξεκάθαρη πραγματικότητα…)
Πέμπτον, ο Αλέξης Τσίπρας εξαπάτησε τους συνομιλητές τους της αντιπολίτευσης Αφού τους φέρθηκε με τον πιο χυδαίο τρόπο επί μία πενταετία, ζήτησε τη βοήθειά τους, όταν η χώρα έφτασε με το ένα πόδι εκτός ΕΕ κι ευρωζώνης. Κι όταν του την παρείχαν, το μειλίχιο και συναινετικό του προσωπείο έπεσε εκ νέου. Λίγο μετά την ψήφιση του τρίτου Μνημονίου με τη συνδρομή ΝΔ,ΠΑΣΟΚ, Ποταμιού ο Τσίπρας πήγε σε εκλογές με σύνθημα «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν» προκειμένου να εκμεταλλευτεί το γεγονός ότι ακόμη δεν είχε γίνει αντιληπτό ότι το μνημόνιό του ήταν το πλέον σκληρό και το γεγονός ότι οι φιλοευρωπαικές πολιτικές δυνάμεις δέχθηκαν, με την ψήφο τους στη Βουλή, να επιμεριστούν ένα φορτίου που δεν τους ανήκε. Τα τρία κόμματα έπρεπε να απέχουν από την ψηφοφορία στη Βουλή, ώστε το Μνημόνιο να περάσει με πλειοψηφία επί των παρόντων, την οποία διέθεται ο Τσίπρας και κατόπιν της διάσπασης του ΣΥΡΙΖΑ. Πολιτικά, η δικαιολόγηση της στάσης τους ήταν πολύ εύκολη. Η εξουσιοδότηση που έλαβε ο Τσίπρας από τον ελληνικό λαό και η στήριξη από τις λοιπές πολιτικές ηγεσίες αφορούσε την επίτευξη μιας συμφωνίας καλύτερης από αυτήν που απορρίφθηκε στο δημοψήφισμα. Η συμφωνία, όμως, που ήρθε ήταν χειρότερη. Κατά συνέπεια, ο σεβασμός στη λαϊκή βούληση επέβαλε τη μη υπερψήφισή της με την αποχώρηση από τη Βουλή να διευκολύνει την αποφυγή της χρεοκοπίας της χώρας. Δυστυχώς, επικράτησαν άλλες απόψεις: Η καραμανλική ΝΔ επέβαλε νε μπει πλάτη στον Τσίπρα στο όνομα μιας δήθεν ιστορικής της παρακαταθήκης σε ό,τι αφορά την παρουσία της χώρας στην Ενωμένη Ευρώπη —στην πραγματικότητα κατόπιν πιέσεων από το εξωτερικό και υπογείων διεργασιών της τρίτης αυτής άτυπης συνιστώσας που συνέδεε κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση. Το Ποτάμι φαίνεται πως ορεγόταν τη θέση των ΑΝΕΛ στην κυβέρνηση μιας και «σοβαρεύτηκε» ο Τσίπρας. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ, σε παραζάλη από το 4% των τελευταίων εκλογών, μάλλον είχε εθιστεί στην «αυτοκαταστροφική υπευθυνότητα». Ο Τσίπρας θα τους κατατροπώσει στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015 και μάλιστα, θα επιχειρήσει να επιβάλλει ένα ιδιότυπο καθεστώς κατά τη διάρκειας της θητείας του με τις απόπειρες ελέγχου της Ενημέρωσης και της Δικαιοσύνης.
Καταληκτικά, ουδόλως γίναμε σοφότεροι από την ανάγνωση των πολυδιαφημισμένων πρακτικών της 6ης Ιουλίου. Η δημοσιοποίησή τους μάλλον αφορά την κόντρα μεταξύ της κυβέρνησης Μητσοτάκη και του εκδοτικού συγκροτήματος που τα έφερε στη δημοσιότητα στο πλαίσιο και της απόπειρας αναβαπτίσεως του Αλέξη Τσίπρα στη συλλογική συνείδηση. Η Ιστορία δεν είναι στατική. Η ανάγνωσή της διαφοροποιείται με βάσει ένα στοιχεία που ενδεχομένως ν’ ανακαλυφθούν. Πάντως, τα πρακτικά αυτά δεν εισφέρουν κάτι νέο…
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Τα 4 συμπεράσματα που προκύπτουν μετά τη δημοσιοποίηση των πρακτικών του Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών της 6ης Ιουλίου του 2015., news247.gr, διαθέσιμο εδώ
