Της Αντωνίας Αποστόλου,
Από μικρά παιδιά μάς λένε οι γονείς μας να διαβάζουμε, ούτως ώστε όταν μεγαλώσουμε να έχουμε ένα άνετο κι ευήμερο μέλλον. Χρόνια ολόκληρα δαπανούμε τις ώρες μας μπροστά από ένα βιβλίο ή μπροστά από έναν υπολογιστή να διαβάζουμε για να μπούμε στο Πανεπιστήμιο, κι όταν επιτέλους συμβαίνει αυτό καθόμαστε άλλες τόσες ώρες μπροστά σε βιβλία και υπολογιστές για να πάρουμε το πολύτιμό μας πτυχίο.
Παρόλα αυτά, όταν μπαίνουμε στο Πανεπιστήμιο, αντιλαμβανόμαστε ότι πολλοί συμφοιτητές μας δεν είναι συνομήλικοί μας αλλά πολύ μεγαλύτεροι, μερικοί εκ των οποίων ξεπερνούν και την ηλικία των γονιών μας. Αυτοί οι άνθρωποι σπουδάζουν μαζί με μας και είναι πολύ μεγαλύτεροί μας. Ωστόσο, δεν είναι λίγοι εκείνοι που έχουν απεριόριστη όρεξη για το αντικείμενο σπουδών τους και την φοίτησή τους την τελούν με απίστευτο μεράκι.
Είναι πλέον γνωστό ότι ένα πτυχίο είναι ένα «χρυσό» χαρτί στις μέρες μας, καθώς μας εξασφαλίζει έναν ασφαλή κι άνετο δρόμο μπροστά μας. Όμως, υπάρχουν κι εκείνοι που για απροσδιόριστους και μη ακριβείς λόγους αναγκάστηκαν να παρατήσουν τις σπουδές τους όταν βρίσκονταν σε νεαρή ηλικία. Είτε επειδή έπρεπε να συμπαρασταθούν στις οικογένειες τους, είτε επειδή έπρεπε να επιδοθούν στο σκληρό μεροκάματο, οι σπουδές τους έμειναν πίσω προσπαθώντας να ανταπεξέλθουν στις δυσκολίες της ζωής.
Με τις υποχρεώσεις να καλπάζουν και τα όνειρα να υπάρχουν μόνο για γίνονται κάποια στιγμή πραγματικότητα, είναι κάποιοι άνθρωποι ανάμεσά μας που δεν εγκατέλειψαν ποτέ το όνειρό τους για ένα πτυχίο στο λατρεμένο τους αντικείμενο, σε μία χρονική στιγμή όπου η ζωή τους είναι πιο γεμάτη από ποτέ. Δεν είναι πια 18 χρονών, και συνεπώς έχουν μία δουλειά κι ένα σπίτι που περιμένουν κι αυτά με την σειρά τους να τους δοθεί ο κατάλληλος χρόνος. Δεν υπάρχει η πολυτέλεια να διαχωρίζουν το διάβασμα από την ξεκούραση και την διασκέδαση. Για εκείνους, υπάρχει ένας διαχωρισμός ανάμεσα στις σπουδές και τις λοιπές υποχρεώσεις τους, όπως για παράδειγμα το σπίτι τους, την εργασία τους και ενίοτε την οικογένειά τους. Παρόλα αυτά, αποφάσισαν να καθίσουν στα πανεπιστημιακά έδρανα και να κυνηγήσουν τα όνειρά τους, όνειρα τα οποία δεν σταμάτησαν ποτέ να υφίστανται όλα αυτά τα χρόνια.
Για αυτούς τους ανθρώπους, η προσαρμογή στην φοιτητική ζωή δεν έχει μόνο τις δυσκολίες που προαναφέρθηκαν. Με την τεχνολογία να αναπτύσσεται με ιλιγγιώδεις ταχύτητες, οι μεγάλης ηλικίας φοιτητές δυσκολεύονται να χρησιμοποιούν όλα αυτά τα μέσα που χρησιμοποιεί ένας φοιτητής μικρής ηλικίας. Επιπλέον, με τα χρόνια να περνούν, οι γνώσεις που αποκόμισαν στο σχολείο άρχισαν να λησμονούνται και οι βάσεις να ξεθωριάζουν, με αποτέλεσμα να αναγκάζονται να ξεκινήσουν πρακτικά από το μηδέν.
Κι όμως, τα καταφέρνουν επάξια με τους υπόλοιπους, δείχνοντας ότι το ακατόρθωτο βρίσκεται μονάχα μέσα σε στενόμυαλους, χωρίς όνειρα ανθρώπους. Ακόμα κι αν είναι κουρασμένοι, δεν πτοήθηκαν ποτέ, δεν αφήσαν τίποτα πίσω και κανέναν παραπονεμένο. Αυτοί οι άνθρωποι είναι άξιοι, καθώς δυσκόλεψαν συνειδητά την ζωή τους και κατάφεραν να χωρέσουν τόσα πολλά πράγματα μέσα στις τόσες λίγες ώρες της ημέρας.
Αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ότι τίποτα δεν είναι ανέφικτο και ποτέ δεν είναι αργά. Ακόμα κι αν οι υποχρεώσεις φαντάζουν βουνό, ακόμα κι αν θεωρούμε ότι είναι πια αργά, πάντα πρέπει να κυνηγάμε τα όνειρα μας και με λίγη όρεξη και λίγο μεράκι, είναι σίγουρο ότι θα τα επιτύχουμε. Μόνο θαυμασμός για αυτούς τους ανθρώπους, που με την όρεξή τους και το πείσμα τους ωθούν κι εμάς να κυνηγήσουμε τα όνειρά μας και σίγουρα οι κόποι τους θα ανταμειφθούν. Και με αυτό το παράδειγμα καταρρίπτεται η φράση «μάθε γέρο γράμματα», γιατί κάτι τέτοιο πέρα από εφικτό είναι και θαυμάσιο.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Αυτοί που σπούδασαν σε μεγάλη ηλικία, pillowfights.gr, διαθέσιμο εδώ
