Της Ευθυμίας Γκαμπέση,
Nirvana: Μία λέξη, εκατομμύρια fans και μουσικές επιτυχίες. Ένα συγκρότημα που έχει αναγνωριστεί ως ένας θρύλος της ροκ μουσικής κυρίως για τη ριζική αλλαγή και τη νέα πνοή που έφερε στο μουσικό είδος. Ανάμεσα σε πολλούς δίσκους, λοιπόν, και παρότι το Nevermind ήταν το εμπορικό αποκορύφωμα των Nirvana, το In Utero ήταν το πιο ειλικρινές και προσωπικό άλμπουμ τους.
Για τους λάτρεις του συγκροτήματος, της ροκ μουσικής ή απλώς μίας καλής ιστορίας, το βιβλίο Nirvana – In Utero του Gillian G. Gaar, το οποίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Οξύ/Brainfood, έρχεται να μας κάνει μία περιήγηση σε όλα τα βήματα που οδήγησαν σε αυτήν την επιτυχία. Ταυτόχρονα, έρχονται στην επιφάνεια γεγονότα και ιστορίες των ίδιων των μελών της μπάντας με αυτά να παίζουν καταλυτική σημασία στο τελικό αποτέλεσμα.
Προφανώς, όταν γίνεται λόγος για ροκ μουσικής, γνωρίζουμε εκ των προτέρων ότι η σκοτεινή πλευρά της είναι αναμενόμενη. Αυτό το είδος μουσικής παρουσιάζεται ως ένα πληγωμένο πουλί, με τραύματα και πληγές που δεν έχουν κλείσει ήδη από τη δεκαετία του ’60. Ωστόσο, όπως αναφέρεται και μέσα στο βιβλίο, «ο Κερτ Κομπέιν (Kurt Cobain) ήταν ο τελευταίος πληγωμένος, βασανισμένος, κατατρεγμένος, ονειροπόλος ρόκερ που τόλμησε να δώσει το φιλί της ζωής στο rock n’ roll, όμως ο βάτραχος δεν έγινε πρίγκιπας».
Παρά τις δυσκολίες, η αποφασιστικότητα και το πάθος τους κατάφεραν να αλλάξουν τα δεδομένα τόσο πολύ, που εγκαθιδρύουν κάτι αξιοθαύμαστο: την «προ Nirvana» και τη «μετά Nirvana» εποχή! Με το 1993, βέβαια, να είναι η καλύτερη και η χειρότερη περίοδος για το συγκρότημα, με κάθε άλμπουμ τους όμως να αποτελεί σημείο-ορόσημο για την εναλλακτική μουσική. Συνθέτης Κερτ Κομπέιν, μπασίστας Κριστ Νοβεσέλικ και ντράμερ Ντέιβ Γκρολ — αντικαθιστώντας τον, μέχρι τότε, Τσάνινγκ.
Το συγκρότημα, λοιπόν, κάνοντας αυτό που αγαπά όσο τίποτα άλλο, καταφέρνει να φτάσει γρήγορα στην κορυφή. Όπως είναι λογικό και αναμενόμενο, ωστόσο, μία ξαφνική επιτυχία είναι δύσκολο να διαχειριστεί και εκεί βρίσκεται η παγίδα απ’ όπου παρουσιάζονται οι δυσκολίες. Στην ίδια γραμμή, εκτενής αναφορά γίνεται στο προφίλ του Κομπέιν, ο οποίος μιλάει για τη ζωή του μέσα από τα τραγούδια του, για το παρελθόν του, την προβληματική σχέση με τον πατέρα του, τα ναρκωτικά και την εξάρτηση, τον γάμο, την πατρότητα, «για τον Κομπέιν η επιτυχία είναι συνώνυμη με τη δυστυχία». Ακόμη, εξιστορείται και η εμπειρία στη Βραζιλία, γράφοντας κομμάτια που έμειναν αξέχαστα, με τη συμβολή του Στιβ Αλμπίνι να αποτελεί καθοριστική καθ΄ όλη τη διάρκεια της συνεργασίας του με το ανεπανάληπτο μουσικό συγκρότημα.
Καταληκτικά, ο δίσκος αποτελείτο από τραγούδια όπως Serve the Servants, Heart-shaped Box, Very Ape, Dumb, Toureett’s, Milk It & Moist Vagina, με το Rape Me να δημιουργεί πολυάριθμα σκάνδαλα λόγω αφενός του αμφιλεγόμενου τίτλου του αλλά και της δυσνόητης τόσο σημασίας όσο και ερμηνείας του από το κοινό. Ήρεμο κουπλέ και δυνατό ρεφρέν, η συνταγή της μπάντας, μαζί με τις στριγκλιές του Κομπέιν φυσικά να αποτελεί αναπόσπαστο συστατικό στοιχείο. “In utero”, συνεπώς, που σημαίνει κυριολεκτικά «στη μήτρα», η οποία με τη σειρά της «γεννάει» μία νέα εποχή…
