Της Αλίκης Πολιτίδη,
Ένα έργο δημόσιας τέχνης με παγκόσμια αύρα και ελληνική υπογραφή, στημένο διακριτικά στην καρδιά της πόλης. Ανάμεσα σε νοσοκομεία, μετρό και πολυκατοικίες, το συγκεκριμένο γλυπτό —όπως και κάθε έργο τέχνης εντός της πόλης— μας υπενθυμίζει ότι και η πόλη έχει ψυχή.
Όσοι έχουν κατέβει στο σταθμό «Ευαγγελισμό» της Αθήνας, σίγουρα έχουν δει και ξαναδεί το επιβλητικό γλυπτό της Χρύσας, μιας διεθνούς φήμης γλύπτριας και ζωγράφου, και ίσως έχουν αναρωτηθεί τι αναπαριστά; Πρόκειται, λοιπόν, για το έργο με τίτλο “Mott Street”, το οποίο είναι εμπνευσμένο από την Chinatown του Manhattan.
Η Χρύσα Βαρδέα (1933–2013) γεννήθηκε στην Αθήνα, αλλά έζησε και εργάστηκε για πολλά χρόνια στη Νέα Υόρκη. Στα έργα της συναντά κανείς κάτι το βιομηχανικό, αλλά ταυτόχρονα και κάτι πολύ προσωπικό, σαν ένας ήσυχος παλμός που περνά μέσα από το φως και το μέταλλο.
Η Χρύσα ήταν μια καλλιτέχνιδα που χρησιμοποιούσε κυρίως υλικά, όπως το αλουμίνιο και τον γύψο, και τα neon φώτα. Ακριβώς δηλαδή ότι βλέπουμε στον συγκεκριμένο δρόμο στο Manhattan, ένας μέρος με πολύ φως, πινακίδες γραμμένες σε διάφορες γλώσσες, κάθετες κινεζικές γραφές και έντονα χρώματα. Φυσικά το έργο που βλέπουμε στην αθηναϊκή στάση του μετρό δεν αναπαριστά τον δρόμο ρεαλιστικά αλλά πρόκειται για ένα έργο με αφηρημένο χαρακτήρα, το οποίο ωστόσο εμπεριέχει την ενέργεια και την ένταση του χώρου.
Σε μια πόλη που συχνά κυριαρχείται από θόρυβο, πίεση και αδιάκοπη κίνηση, έργα όπως το Mott Street της Χρύσας μας προσφέρουν κάτι πολύτιμο: μια στιγμή παύσης. Μια υπενθύμιση ότι υπάρχει χώρος για παρατήρηση, για στοχασμό, για σιωπηλή σύνδεση με κάτι βαθύτερο. Η δημόσια τέχνη είναι εκεί για να σπάει τον μονότονο ρυθμό της καθημερινότητας και να μας θυμίζει πως ακόμα κι όταν δεν το συνειδητοποιούμε, η πόλη μας μιλάει μέσα από το φως, τα σχήματα, τα υλικά και εν τέλει μέσα από εμάς τους ίδιους.
Τα μεγάλα αστικά κέντρα επίσης την γοήτευαν, καθώς η κουλτούρα του δρόμου αποτελούσε πηγή έμπνευσης για την Χρύσα. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το συγκεκριμένο γλυπτό προάγει τη σύγκρουση πολιτισμών και αισθητικών που συνυπάρχουν στο αστικό περιβάλλον. Και σε αυτό το σημείο θα μπορούσαμε να συλλογιστούμε για το πόσο μεγάλη και σημαντική πηγή έμπνευσης είμαστε όλοι, άνθρωποι καθημερινοί με τη δική τους κουλτούρα και την προσωπική τους αισθητική.
Αρκεί να το αναγνωρίσουμε αυτό. Να δώσουμε αξία στον εαυτό μας και στους άλλους, βλέποντας την ομορφιά της διαφορετικότητας και την αυθεντικότητα που φέρει ο καθένας μας. Γιατί τελικά, η έμπνευση δεν είναι προνόμιο λίγων αλλά είναι δικαίωμα και δυνατότητα όλων.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
