Της Φανής Υβόννης Κηρκιλή,
Δύο αδερφές, η Αλεξάνδρα και η Λίλυ, επανενώνονται μετά τον θάνατο του πατέρα τους στο επαρχιακό του σπίτι στη Θήβα, για να κάνουν ένα ξεκαθάρισμα στα πράγματα, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Η Αλεξάνδρα, αποξενωμένη εδώ και 10 χρόνια από την οικογένειά της, αντιμετωπίζει την κατάσταση ψυχρά και κυνικά. Κανένα συναισθηματικό δέσιμο δεν έχει με τον χώρο, γι’ αυτό και χωρίς δισταγμό πετάει στα σκουπίδια ό,τι πιάνει στα χέρια της, ενώ σχεδιάζει κρυφά την πώλησή του. Θεωρεί οτιδήποτε μακριά από την πρωτεύουσα ένα «τίποτα» απολίτιστο και παρακμιακό. Βιάζεται να ξεμπερδέψει. Η Λίλυ, που πέρασε όλα της τα νεανικά χρόνια στη Θήβα, έγκυος τώρα πια, μαζί με τον σύντροφό της Άγγελο, θέλουν να συνεχίσουν τη ζωή τους εκεί. Όπως εξάλλου σχολιάζει ο τελευταίος, «Οι Αθηναίοι από πού είναι νομίζετε; Όλοι το χωριό τους κουβαλάνε…».
Το κλίμα μεταξύ των ηρώων είναι τεταμένο από την αρχή. Οι αντιφατικές επιλογές τους έρχονται σε μετωπική σύγκρουση. Διαφωνίες και φωνές, πείσμα και λάθη, φόβος κι εγωισμός… Κάπου εκεί ανάμεσα ένας «γνωστός άγνωστος» επισκέπτης, που ακροβατεί με αφέλεια (και… moonwalk) ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον, θα χτυπήσει το κουδούνι για να ταράξει ακόμα περισσότερο το οικογενειακό συναπάντημα, φέρνοντας στην επιφάνεια, αναπάντεχα και μη, μυστικά.
Μέχρι πού μπορεί να φτάσει κανείς για να προστατεύσει τον εαυτό του; Πόσο καλά γνωρίζουμε τους ανθρώπους με τους οποίους μοιραζόμαστε την ίδια στέγη; Υπάρχει κάτι που μπορεί να σε κάνει να συγχωρήσεις;
Εγκλωβιζόμαστε για δύο ώρες μαζί με τους πρωτ-αγωνιστές μέσα σε ένα ακίνητο, όπου όλα κινούνται, με ενοχλητικό θόρυβο. Ένα σαλόνι που μετατρέπεται σε «ρινγκ» αντίδρασης κι αντιδικίας. Μια παράσταση που επίμονα «παίζει με τα νεύρα σου», καθώς τρέχεις να προλάβεις τους γρήγορους διαλόγους ενός ασταμάτητου τσακωμού.
Αν και από τις δραματικές στιγμές δεν λείπει το χιούμορ, που κάνει την ατμόσφαιρα κωμικοτραγική, ζητούνται θεατές με γερά στομάχια και υπομονή να αντέξουν έναν ωμό ρεαλισμό, μιας και τα όσα διαδραματίζονται δεν μοιάζει να απέχουν πολύ από την πραγματικότητα: είναι τόσο μακριά όσο η διπλανή πόρτα. Παραδοσιακό λοιπόν το σκηνικό, αλλά τα σκηνικά… άκρως διαχρονικά. Η κυριότητα απέναντι στην επικαρπία, το αληθινό απέναντι στο νόθο, η ψύχραιμη κρίση απέναντι στον θυμό. Ποιο θα είναι το αποκορύφωμα;
Τελικά, πόσο μίσος και πόση αγάπη χωράνε μέσα σε 170 τετραγωνικά μέτρα; 1 στιγμή ειρήνης κι ομόνοιας, η σιωπή που χρειαζόμαστε, θα έρθει λυτρωτικά για λίγα δευτερόλεπτα, πριν το πλήθος ξεσπάσει σε χειροκρότημα.
Το δυνατό κείμενο του Γιώργου Τσουρή, γεμάτο ένταση, ανατροπές και χαρακτήρες εν βρασμώ, του χάρισε το βραβείο «Δημήτρης Χορν» και αποτελεί πλέον ένα από τα πιο πετυχημένα της τελευταίας δεκαετίας. Μετά από 6 σεζόν, εκατοντάδες παραστάσεις και χιλιάδες θεατές, το έργο περιοδεύει αυτό το καλοκαίρι ανά την Ελλάδα, σε σκηνοθεσία του Γιώργου Παλούμπη.
«Στο τέλος της ημέρας, η συγχώρεση και η αγάπη είναι πάντα ο δρόμος. Η αγάπη που δίνουμε και λαμβάνουμε είναι το μόνο περιουσιακό στοιχείο που αξίζει να προστατεύσουμε και να διατηρήσουμε. Και δεν χρειάζεται μεσίτες και συμβολαιογραφικές πράξεις. Είναι η καλύτερη επένδυση». (Απόσπασμα από την παρουσίαση της έκδοσης του βιβλίου).
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- 170 τετραγωνικά, athinorama.gr, διαθέσιμο εδώ.
