Για ποια ασφάλεια μιλάμε;

Της Άννας-Μαρίας Τσαρτσίδου,

Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες διάφορων τραγικών περιστατικών που συμβαίνουν στις δημόσιες συγκοινωνίες. Οι αρμόδιοι φορείς έχουν πλέον καταντήσει κουραστικοί και τετριμμένοι, υποσχόμενοι μια κάποια αλλαγή, η οποία ποτέ φυσικά δεν έρχεται. Οι πολίτες είναι εντελώς απογοητευμένοι καθώς είναι πλέον πεπεισμένοι πως τα πράγματα δεν πρόκειται να βελτιωθούν και ελπίζουν απλώς να μη γίνουν ακόμα χειρότερα. Όλα αυτά επιβεβαιώνουν πως η ελπίδα για αλλαγή έχει πλέον εκλείψει.

Πρόσφατα, ένα ακόμα τραγικό γεγονός ήρθε στα φώτα της δημοσιότητας, το οποίο διαδραματίστηκε στην Αθήνα, και συγκεκριμένα στη Βούλα, όταν δύο αστικά λεωφορεία συγκρούστηκαν μεταξύ τους. Το αποτέλεσμα αυτής της τραγικής σύγκρουσης ήταν ο συνακόλουθος τραυματισμός 57 ανθρώπων, ανάμεσά τους και παιδιά. Σημαντικό είναι, επίσης, να επισημανθεί πως αρκετοί από αυτούς χρειάστηκε να νοσηλευτούν σε νοσοκομεία.

Δυστυχώς, τα λόγια είναι περιττά γιατί τα γεγονότα μιλάνε από μόνα τους. Παρόλες τις υποσχέσεις για αλλαγή του συστήματος και βελτιστοποίηση των συγκοινωνιών, για ασφάλεια και μη επικινδυνότητα, η πραγματικότητα είναι εδώ για να καταρρίψει τις προσδοκίες, αποδεικνύοντας καθημερινά ότι από θαύμα δε θρηνούμε θύματα και πως σε καμία περίπτωση δε θα έπρεπε να θεωρούμαστε ασφαλείς. Το αίσθημα πως επιβιώνουμε από τύχη έχει χαραχτεί στο βίωμα μας και έχει γίνει κομμάτι της ζωής μας καθώς εκφράσεις όπως «Ήταν θέμα χρόνου να γίνει ένα ατύχημα» και «Τα πράγματα βαίνουν προς το χειρότερο» ακούγονται συνέχεια και επιβεβαιώνουν τις παραπάνω θέσεις.

Για ποια ασφάλεια μπορεί να γίνει λόγος, όταν καθημερινά γίνονται τέτοια «ανεξήγητα» και επαναλαμβανόμενα ατυχήματα; Λεωφορεία χαλάνε στη μέση του πουθενά και βγάζουν καπνούς, συγκρούονται μεταξύ τους και βγάζουν όλη την ώρα βλάβες, ακόμα και αν είναι σύγχρονα; Άνθρωποι λιποθυμούν από τη ζέστη, την αποπνικτική μυρωδιά και ατμόσφαιρα, οδηγοί ταλαιπωρούνται από υπερκόπωση λόγω εξαντλητικών υπερωριών; Δρόμοι καταρρέουν, δρομολόγια δεν υπάρχουν και, αν υπάρχουν, είναι λειψά και δε συγχρονίζονται με τις ηλεκτρονικές εφαρμογές τους. Πλέον, η μόνη λύση για να προστατέψουμε τους εαυτούς μας σαν πολίτες είναι, αντί για να έχουμε μια ελπίδα ότι κάτι θα αλλάξει αύριο, να είμαστε υποψιασμένοι ότι τίποτα δε θα αλλάξει και ότι πρέπει συνειδητά να αποφεύγουμε τα μέσα αυτά για να μην πάθουμε τίποτα κακό.

Αντί για πρόληψη πηγαίνουμε στην άμυνα. Αντί για ελπίδα έχουμε άγχος και στρες. Αντί να αγχώνονται όλοι αυτοί που κάνουν τη δουλειά τους αντιεπαγγελματικά και ατομιστικά, αγχωνόμαστε εμείς που ψάχνουμε εναλλακτικές λύσεις για να καταφέρουμε να φτάσουμε στη δουλειά μας ζωντανοί και αρτιμελείς. Πότε, όμως, θα εκσυγχρονιστούμε επιτέλους σαν κράτος; Ως πότε θα παίζεται αυτό το θέατρο του παραλόγου; Ως πότε θα επιβιώνουμε από τύχη;

Ο τομέας των δημόσιων συγκοινωνιών είναι ίσως από τους πιο «ελαττωματικούς», καθώς μπάζει από παντού και είναι πλέον επιτακτική ανάγκη να εκσυγχρονιστεί και να βελτιστοποιηθεί πραγματικά. Διαφορετικά, δεν προσφέρει κανένα όφελος στη σημερινή κοινωνία, πάρα μόνο ταλαιπωρία και φόβο.

ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ