Του Ευάγγελου Ζαμινού,
Η ελληνική πολιτική σκηνή βρίσκεται σε τρικυμία, περνά μια περίοδο στρέβλωσης ήδη από τις μέρες της κοινωνικής δυσαρέσκειας στα χρόνια της κρίσης και των μνημονίων. Από τη μία πλευρά, το κυβερνών κόμμα έχει καταφέρει να χτίσει ένα συμπαγές χαρακτήρα υπό τον Κυριάκο Μητσοτάκη, αλλά από την άλλη κάνει λάθη που ταράσσουν τα ήρεμα νερά αυτού του «πετυχημενου κόμματος», όπως αναφέρει ο ίδιος ο Πρωθυπουργός. Ταυτόχρονα, το σύνολο των κομμάτων που αντιπροσωπεύουν την ελληνική πολιτική παρουσιάζουν αδυναμίες που ποτέ άλλοτε δεν είχε συναντήσει η χώρα από τη Μεταπολίτευση και μετά.
Το πρώτο βήμα, αναλύοντας τη γενικότερη πολιτική σκηνή, είναι η εμφάνιση μίας εκσυγχρονισμένης μορφής της Νέας Δημοκρατίας το 2019 με τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Σε αυτή τη φάση, είναι ωφέλιμο για το σύνολο της πολιτικής ζωής το διαχρονικά ισχυρότερο κόμμα στην Ελλάδα να ανοικοδομείται, να πετά παλιά στοιχεία προσκολλημένα στα «μίζερα» χρόνια της κρίσης και να καταφέρνει να κάνει μια επανεκκίνηση στα μάτια της κοινωνίας, η όποια θα βρει πάλι την εμπιστοσύνη της στο κόμμα που διαχρονικά ψήφιζε. Αυτή η επιτυχία ενός είδους «rebranding», οφείλεται στον ατομοκεντρισμό του κόμματος προς τον πρωθυπουργό, που κατάφερε να μεγαλώσει εκ νέου την εκλογική βάση.
Η ενδεχόμενη λαμπρή πορεία του κόμματος στη συνέχεια χάλασε και ο «γαλανός και φωτεινός ουρανός», μάλλον κάπου σκοτείνιασε. Παρά τις δύο διαδοχικές εκλογικές νίκες, το αφήγημα της «τέλειας» κυβέρνησης και την εμπιστοσύνη των πολιτών, η Νέα Δημοκρατία έχει διαπράξει λανθασμένες πολιτικές που όλο και περισσότερο φέρνουν δυσαρέσκεια στην κοινωνία. Τα βασικότερα αγκάθια που έχουν χτυπήσει την κοινωνία είναι: η ακρίβεια, η στεγαστική κρίση, οι οικονομικές ανισότητες και φυσικά, το «δυστύχημα των Τεμπών» που έχει γίνει λόγος και αφορμή για μαζική κοινωνική κινητοποίηση κατά της κυβέρνησης.
Παρ’ όλα τα ζητήματα που φέρνουν παγωμάρα και αναστάτωση, η Νέα Δημοκρατία, ενώ βλέπει να πέφτει το ποσοστό της στη «πρόθεση ψήφου» σε δημοσκοπικές έρευνες, παραμένει πρώτο κόμμα και το ισχυρότερο μόρφωμα που μπορεί να σχηματίσει (ξανά) κυβέρνηση. Αυτή η εικόνα αποτελεί μια μορφή στρέβλωσης για τα ελληνικά χαρακτηριστικά, καθώς είναι παράδοξο, ενώ η κυβέρνηση βρίσκεται στο δύσκολο μονοπάτι της κοινωνικής κατακραυγής ειδικότερα από τη μεγαλύτερη κοινωνική και εκλογική δεξαμενή της μεσαίας τάξης που νιώθει αδικημένη από τα οικονομικά λάθη (ακρίβεια, μισθοί), αλλά και από το συναισθηματικό της δέσιμο με το «δυστύχημα των Τεμπών», ταυτόχρονα να βρίσκεται σε θέση ισχύς σε σχέση με τα αντίπαλα κόμματα.
Στα χρόνια της μεταπολίτευσης δεν έχει συμβεί ξανά κάτι αντίστοιχο, καθώς οι κυβερνήσεις εναλλάσσονταν σε συχνότερο βαθμό, έστω και εντός ενός δικομματικού συστήματος. Με λίγα λόγια, στα χρόνια της Μεταπολίτευσης μπορεί μόνο δύο κόμματα (Ν.Δ και ΠΑΣΟΚ) να πρωταγωνιστούσαν στο πολιτικό «παιχνίδι», όμως ήταν αρκετός ο ανταγωνισμός και η σχέση τους με την εκλογική δεξαμενή, ώστε όταν ένα από τα δύο κόμματα δεν έκανε σωστά τη δουλειά του οι πολίτες να ψήφιζαν το άλλο. Για παράδειγμα, αυτό έγινε με το «Σκάνδαλο Κοσκωτά».
Σήμερα, αυτό το σχήμα δεν υπάρχει, αφού η αντιπολίτευση μοιάζει ισχνή και πολυκερματισμένη, ενώ η λεγόμενη «αξιωματική αντιπολίτευση» είναι ανύπαρκτη και η αριστερά διαιρεμένη σε τέτοιο βαθμό που σχεδόν δεν «ακούγεται». Η αντίληψη των πολιτών πως δεν υπάρχει καμία εναλλακτική που θα «σώσει την κατάσταση», παγιδεύει τους ψηφοφόρους στην επιλογή της Νέας Δημοκρατίας.
Η στρέβλωση στη πολιτική ζωή της χώρας είναι άμεση απειλή για την ποιότητα της Δημοκρατίας. Η αίσθηση της «μοναδικής επιλογής» για τους πολίτες και η ανικανότητα παροχής αντιπολίτευσης δεν συνάδουν με την έννοια της Δημοκρατίας.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Αναζητώντας το αντίπαλο δέος, lifo.gr, διαθέσιμο εδώ
- Δεν παίζει μπάλα το ΠαΣοκ, tovima.gr, διαθέσιμο εδώ
