Της Μιμής Πασχαλοπούλου,
«Θέλω να σας εκμυστηρευτώ ότι ο λόγος που δεν έχω προϋπηρεσία είναι ότι στα 22 μου απέκτησα ένα πρόβλημα υγείας. Δυστυχώς για εμένα, είμαι άτομο με αναπηρία και παρόλες τις πιστοποιήσεις που έχω δεν μπορώ να βρω εργασία…Το θεωρώ μεγάλη αδικία από τη στιγμή που είμαι ικανός για εργασία, να μην με δέχονται…»
Αυτά είναι μερικά από τα λόγια ενός ατόμου με αναπηρία, που συνάντησα τυχαία στο LinkedIn, όπου και μοιραζόταν σε ένα post την αντιμετώπιση που έχει δεχθεί στην αναζήτησή του για εργασία. Η εμπειρία αυτού του ανθρώπου, δυστυχώς δεν είναι η μοναδική που επιβεβαιώνει την έλλειψη προσπάθειας για συμπερίληψη και παροχή ισότιμων ευκαιριών στα άτομα με αναπηρία. Ας θυμηθούμε την απόλυση ενός εργαζομένου, που πραγματοποιήθηκε πριν λίγες εβδομάδες, ύστερα από 8 χρόνια εργασίας του στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός». Αιτία της απόλυσης, η αναπηρία που προκλήθηκε έπειτα από ένα σοβαρό ατύχημα που υπέστη ο ίδιος το 2021. Μάλιστα, σύμφωνα με μαρτυρίες, το προηγούμενο διάστημα δεχόταν κακοποιητική συμπεριφορά, με σκοπό να τον εξαναγκάσουν σε παραίτηση. Η ΣΕΑΑΝ (Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα Αναπήρων) αναφέρει χαρακτηριστικά: «Το μεγαλύτερο νοσοκομείο των Βαλκανίων, με τις τόσες ελλείψεις προσωπικού, δεν διατίθεται να ενσωματώσει και να εντάξει στην λειτουργία του έναν άνθρωπο με αναπηρία. Τόσοι εξειδικευμένοι επιστήμονες δεν μπορούν να στηρίξουν έναν συνάδελφο με αυτά τα προβλήματα, προκειμένου να παραμείνει λειτουργικός και χρήσιμος, στον εαυτό του και στο νοσοκομείο».
Τα ΑμεΑ στη χώρα μας, βιώνουν περιθωριοποίηση και έλλειψη σεβασμού απέναντι στα θεμελιωμένα ανθρώπινα δικαιώματά τους. Παρά τα θετικά βήματα που πραγματοποιούνται ανά καιρούς για τη διόρθωση αυτής της κατάστασης, συνεχίζουμε να παρατηρούμε απόρριψη και ανεπαρκή υποστήριξη απέναντί τους. Όμως, ποιο είναι το πρώτο βήμα για την ουσιαστική αντιμετώπιση ενός προβλήματος; Η αναγνώριση ύπαρξής του, κάτι το οποίο δε συμφέρει ορισμένες προνομιούχες ομάδες. Παρατηρούμε ανώτερα στελέχη να προβαίνουν σε δηλώσεις, περί ύπαρξης συμπερίληψης και προσπάθειας καταπολέμησης του στίγματος, οι οποίες φυσικά δε συμβαδίζουν με την πραγματικότητα. Η ειρωνεία που συνοδεύει όλες αυτές τις δηλώσεις, επιβεβαιώνεται καθημερινά από τις εμπειρίες που μοιράζονται με εμάς τα άτομα με αναπηρίες.
Η αγορά εργασίας είναι απλά ένα μικρό παράδειγμα, των τομέων της ζωής ενός ατόμου με αναπηρία, όπου δε θα αντιμετωπιστεί ισότιμα με όλους τους υπόλοιπους συνανθρώπους του. Κάθε μέρα ανάμεσά μας, ζουν άνθρωποι που δε μπορούν να μετακινηθούν μέσα στη πόλη, επειδή το ασανσέρ του μετρό είναι χαλασμένο, τα λεωφορεία δεν έχουν ράμπες και τα πεζοδρόμια έχουν μετατραπεί σε πάρκινγκ. Μαθητές και φοιτητές που παρακολουθούν μαθήματα σε σχολεία και πανεπιστήμια χωρίς ράμπες, χωρίς διερμηνείς, χωρίς υλικό προσαρμοσμένο στις ανάγκες τους. Άνθρωποι που είτε είναι αόρατοι είτε η ορατότητα που θα βιώσουν θα εκδηλωθεί με μορφή ρατσισμού και αντιμετώπισης ως ανάξια, κατώτερα και λιγότερο έξυπνα όντα.
Μη ξεχνάμε τις πρόσφατες μεταρρυθμίσεις που παρουσίασε το Υπουργείο Υγείας, σχετικά με την λειτουργία των νοσοκομείων, των μονάδων υποστήριξης, αποκατάστασης κτλ. Μέσα σε αυτές τις δομές ανήκουν και όσες σχετίζονται με την αναπηρία. Η χρόνια υποστελέχωση, η έλλειψη εξειδίκευσης, οι ανεπαρκείς πόροι, είναι λίγα από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι συγκεκριμένες δομές. Οι μεταρρυθμίσεις του Υπουργείου, παρουσιάζονται ως σωτήρια λύση, κάτι το οποίο βέβαια δεν ισχύει.
Όλη η επιστημονική κοινότητα και τα άτομα που ωφελούνται από αυτές τις υπηρεσίες, ξεσηκώθηκαν και μίλησαν για την καταστροφή που προκαλούν τα συγκεκριμένα νομοσχέδια. Κανείς όμως δεν τους άκουσε, και δυστυχώς, η ιστορία έχει δείξει πως ούτε μελλοντικά πρόκειται να ακουστούν. Αυτό όμως δε σημαίνει πως όλα τελειώνουν εδώ. Είμαστε υποχρεωμένοι ως πολίτες και ως άνθρωποι να αναγνωρίζουμε την αξία, τις δυνατότητες, την ικανότητα των ανθρώπων με αναπηρία, όχι μόνο να εργαστούν ή να ζήσουν ισότιμα με εμάς, αλλά ακόμα και να διακριθούν στον τομέα τους. Δεν είναι λίγα τα παραδείγματα ανθρώπων, που παρά τις δυσκολίες τους, τα κατάφεραν και αναδείχθηκαν σε ό,τι προσπάθησαν να κάνουν.
Ο αγώνας και η επιτυχία αυτών των ανθρώπων, αποτελεί σημαντικό μάθημα ζωής. Με τη δική μας θέληση και προσπάθεια, μπορούν να επιτευχθούν πολλά. Ας μην βάζουμε, λοιπόν, εμπόδια σε όποιον άνθρωπο θέλει να διεκδικήσει μια καλύτερη ζωή. Ας είμαστε εκεί για να ενθαρρύνουμε, να υποστηρίξουμε και να αντιταχθούμε απέναντι σε όποια αδικία βλέπουμε να υπάρχει.
«Η συμπερίληψη δεν είναι ελεημοσύνη. Είναι δικαίωμα.»
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Καταγγελία ΣΕΑΑΝ για Ευαγγελισμό: Απολύθηκε ύστερα από 8 χρόνια άτομο με αναπηρία, naftemporiki.gr, διαθέσιμο εδώ
